تخریب مساجد و خونریزی هنگام ظهور
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: قیام امام مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف)،
مساجد، تخریب، قتل علما،
روحانیت، خونریزی، ظهور امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف).
پرسش: مشهور است که وقتی
امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) قیام کنند، مساجد زیادی را ویران می‌نمایند، خون‌های زیادی می‌ریزند از جمله آخوندها، آیا این همه خونریزی‌ها منافاتی با
عدل و
عدالت اسلامی ندارد؟ با توجه به اینکه این روحانیت هستند که مردم را با ایشان،
اسلام و فلسفه قیام آشنا می نمایند. پس چرا این همه روحانی را خواهند کشت؟
پاسخ:
این پرسش به سه نکته اشاره دارد که هر کدام پاسخ مربوط به خودش را می‌طلبد:
۱. ویرانی مساجد؛ ۲. خونریزی‌های زیاد؛ ۳. کشتن آخوندها.
اشاره: اگر
خداوند در
قرآن کریم درباره پیامبرش فرموده: «
وَ ما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوی• اِنْ هُوَ اِلاَّ وَحْیٌ یُوحی»
کار
امام معصوم (علیه‌السلام) نیز بدون
حکمت و الهام گرفته از خداوند نیست. علاوه بر این حضرت مساجد زیادی را خراب نمی‌کند؛ بلکه بعضی از مساجد را اصلاح می‌کند یا بنا به مصالحی آنها را تخریب می‌کند؛ بنابراین روایاتی که درباره خرابی و ویران کردن مساجد آمده است، چند نوع بوده که به نمونه‌هایی از آن اشاره می‌شود:
اصبغ بن نباته می‌گوید:
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) وقتی که وارد
مسجد کوفه شد فرمود: «وای بر آنکه تو را از گل و
خاک پخته بنا کرده و
جهت قبله نوح را تغییر داد! و باز آنگاه فرمود: خوش به حال کسی که شاهد ویرانی تو در روزگار قائم از
اهل بیت است.
و هم‌چنین از آن حضرت در مورد دیگر نقل شده است که فرمود: «بی‌گمان هنگامی که حضرت قائم قیام کند، مسجد کوفه را خراب کرده و
قبله آن را اصلاح می‌کند».
تخریب مساجد در مسیر جاده و مساجد مشرف بر دیگران.
ابوبصیر می‌گوید:
امام باقر (علیه‌السلام) فرمود: «هنگامی که قائم ما قیام کند، چهار مسجد را در کوفه ویران می‌سازد. هم‌چنین مسجدی که مشرف بر دیگران باشد، نمی‌گذارد، مگر اینکه حالت اشراف آن را برداشته و با حالت سادگی می‌گذارد و دیگر مسجدی که در مسیر جاده‌ها قرار گیرد از بین می‌برد».
بنابراین اولاً، مراد از خراب کردن مساجد، نابود کردن نیست و دیگر آنکه، در برخی
روایات علت خراب کردن مساجد نیز توضیح داده شده است که اصلاح قبل آن است یا حالت اشرافی و تزئین دارد و حالت اشراف آن را برداشته و به حالت سادگی می‌گذارد. یا سد معبر کرده‌اند برای رفاه حال عموم آنها را برمی‌دارد. بنابراین چنین نیست که حضرت مساجد زیادی را خراب کند و اگر تعداد محدودی را خراب می‌کند، به خاطر مصالحی است.
از آنجایی که هدف از قیام
حضرت مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) برپایی
حکومت عدل الهی در سراسر
جهان است و اداره سرزمینی به گستردگی
دنیا، کاری بس دشوار است که تنها با برخورداری از
رهبری الهی و حاکمیت اسلام امکان‌پذیر است و حضرت مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) زمانی زمام امور را به دست می‌گیرد که دنیا وارث انبوهی از نابسامانی‌ها، بی‌عدالتی‌ها و عقیده‌های انحرافی هستند. سرانجام روزگاری فرا می‌رسد که
عدل و
عدالت با دست توانای مرد الهی در روی زمینِ پر از
ظلم و ستم پیاده می‌شود و آثار کلام
رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم): «... یَمْلَاُ اَلْاَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلاً» در همه جا نمایان و
آشکار می‌شود.
چنانکه امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: «به خدا سوگند! به طور حتم عدالت مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) به درون خانه‌ها نفوذ می‌کند؛ هم‌چنان‌که سرما و گرما در آن وارد می‌شود».
و از طرفی،
علم، رأفت و مهربانی، گسترش
فرهنگ اسلامی و آثار
مذهب و
دینداری در همه جا تجلی می‌کند و تمام دنیا تحت تأثیر قرار می‌گیرد و دستورات اسلامی به طور کامل اجرا می‌شود؛ زیرا پس از تجلی حکومت الهی عقل‌ها بیدار و خردها سالم می‌شود.
بنابراین آنچه که از روایات به دست می‌آید، ظهور حضرت مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف)، ظهور حکومت عدل الهی، ظهور
رحمت، رأفت،
امنیت، آسایش، صمیمیت و... است. غرض از حکومت الهی جز اجرای فرامین الهی و
هدایت به
صراط مستقیم چیزی دیگر نیست.
با تمام اینها، عده‌ای محدود بر اثر سوء تدبیر و خُبث
باطن و کج‌اندیشی و از دست دادن قدرت و منافع مادی، سخنان حکمت‌آمیز و آثار عظمت الهی را که سراسر
جهان آن را درک کرده و تسلیم آن هستند نادیده گرفته، دست به طغیان و سرکشی می‌زنند که امام صادق (علیه‌السلام) نیز می‌فرماید: «عده‌ای بر اثر کج‌اندیشی در هنگام ظهور قائم ما، در برابر آن حضرت ایستاده و با آن می‌جنگند».
چنین کسانی که بعد از
اتمام حجت و اعلام تمام آثار و نشانه‌های الهی که اثر عملی آن عافیت، عدالت و آسایش است، باز هم سر از رهبری و
اطاعت امام معصوم باز بزند، بدیهی است که در
کمال عناد بوده و مانع از اجرای فرامین الهی و بر هم زدن آسایش دیگران هستند. از بین بردن این‌گونه انسان‌ها، در نزد عقلایی که
عقل سلیم داشته باشند، خلاف عدالت اسلامی نخواهد بود؛ زیرا آنان عامل ظلم و
فساد و مانع ایجاد عدالت هستند؛ پس بنای حکومت حضرت مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) بنای رحمت و اظهار عدالت است. اگر کسی مخالفت کند، در حقیقت مخالفت با دستور خداوند کرده است و مانع امنیت و آسایش دیگران شده است؛ بنابراین لازم است از بین برود.
علمای راستین در هدایت جامعه بشری در طول
تاریخ، چهره ظلم و ستم را سیاه و دین و دینداری را درخشان نموده‌اند، در هر روزگاری که پرده‌های سیاهی و
جهل، سایه خود را بر جوامع بشری گسترانده است،
دانشمندان و علمای دینی بوده‌اند که با مسئولیت خود اندیشه‌های فساد و تباهی را از دامن مردم به‌خوبی پاک کرده‌اند. آنچه که از روایات فهمیده می‌شود، در
آخرالزمان نیز نقش
علما در هدایت جوامع بشری به‌خوبی مشهود است.
امام هادی (علیه‌السلام) می‌فرماید: «اگر در دوران
غیبت قائم آل‌محمد (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) دانشمندان نبودند که مردم را به سوی او هدایت کنند و با حجت‌های الهی از دینش دفاع نمایند، کسی در
دین خدا پابرجا نمی‌ماند و همه مرتد می‌شدند؛ ولی آنان همانند ناخدای کشتی، سکان کشتی را نگاه می‌دارند و آنان نزد خدا، والاترین انسان‌ها هستند».
یا اینکه حضرت مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) در اوایل
غیبت کبرا توقیعی به این مضمون صادر فرمود: «بعد از این، به
راویان حدیث ما (فقهای عادل) مراجعه کنید، آنها
حجت من بر شما و من
حجت خدا بر آنها هستم».
بنابراین نقش علمای ربانی در عصر غیبت، حفظ دین و
تقویت ایمان مسلمانان و حراست از سنگرهای اعتقادی، نقشی بی‌بدیل است؛ اما در بعضی روایات آمده است که عده‌ای از علما در مقابل امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) می‌ایستند و حضرت آنها را به
قتل می‌رساند؛ مانند این
حدیث که گفته است:
حضرت مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) بعد از ظهور رهسپار
کوفه می‌گردد و در آنجا عده‌ای، با سلاح در برابر حضرت می‌ایستند و می‌گویند: ای فرزند
فاطمه! از همان راهی که آمدی برگرد، ما به تو نیازی نداریم. در‌حالی‌که همه آنها
قاریان قرآن و دانشمندان دینی هستند که پیشانی آنها از
عبادت پینه بسته است و ... و
امام (علیه‌السلام) شمشیر کشیده، همه را از دم تیغ می‌گذراند.
درباره این
احادیث باید چنین توضیح دهیم:
اولاً: احادیث این باب از لحاظ سند مشکل دارند؛ زیرا یا مرسله‌اند یا
راوی آنها مجهول است.
ثانیاً واژه علما، تنها بر
علمای شیعه صدق نمی‌کند؛ بلکه به
دانشمندان دیگر فرقه‌ها هم عالم صدق می‌کند؛ بنابراین بعید نیست که مقصود از دانشمندان در این روایات، عالمان
فاسق و معاند با اهل بیت باشند؛ چنانکه در عصر حاضر با تمام و
کمال دیده می‌شود که برخی با
تفسیر و
تأویل نادرست
آیات قرآن حقانیت
مذهب شیعه که برگرفته از
قرآن و
اندیشه اهل بیت (علیهم‌السّلام) است را منکر شده و پیروان آن را
مشرک می‌دانند و
حکم به
تکفیر آنان صادر می‌کنند؛ چنانکه اسلاف این علما نیز در مقابل
امامان عصر خودشان ایستادند.
فلذا، روایات متعددی در این باره وجود دارد که در هنگام ظهور حضرت، عده‌ای که با آیات قرآن ضد حضرت استدلال می‌کنند و حقانیت او را قبول ندارند و حتی عده‌ای علنی، از
مسجد، از مجلس
خطابه حضرت بلند شده و بر حضرت اعتراض می‌کنند. والاّ از علمای فرق اسلامی که آگاه به
اسلام و روایات
رسول خدا هستند، چنین امری ممکن نیست تا چه رسد به علمای شیعه که حجت و خلفای اهل بیت‌اند و به عنوان شاگردان مکتب
اهل بیت (علیهم‌السّلام) حافظ خیمه اسلام شده‌اند که به روی امامشان
شمشیر بکشند و مورد
خشم حضرت ولی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) قرار گیرند.
۱. امامت و مهدویت، ج۳، آیت‌الله صافی گلپایگانی.
۲. مهدی موعود، محمدباقر مجلسی، ج۲.
۳. نجم‌الثاقب، طبری، نوری، ج۲.
۴. چشم‌اندازی از حکومت مهدی، نجم‌الدین طبسی.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «تخریب مساجد و خونریزی هنگام ظهور»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۸/۰۸/۲۱.
