خسف بیداء
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: خسف بیداء،
نشانه‌های ظهور،
خروج سفیانی،
ظهور امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف).
پرسش: منظور از خسف بیداء که می‌گویند در زمان ظهور امام عصر (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) رخ می‌دهد، چیست؟
پاسخ: خَسفِ بَیداء، یا خسف در بیداء، به معنای فرو رفتن سرزمین بیداء است و منظور از آن، فرو رفتن و نابودی لشکر سفیانی در سرزمین بیداء ـ بیابانی بین
مکه و
مدینه ـ است. این حادثه در برخی
روایات، یکی از نشانه‌های قطعی
قیام امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) دانسته شده است. این حادثه پس از ظهور و قبل از قیام امام دوازدهم (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) رخ می‌دهد.
«خسف» فرو رفتن در
زمین و زیر آوار ماندن به وسیله
زلزله، سیل، طوفان، بمباران و بالا آمدن آب دریاست.
«بیدا» نام سرزمینی میان
مکه و
مدینه است.
و «وادی است چهار فرسخ دور از مدینه در مسیر مکه و مدینه».
از روایات چنین برداشت می‌شود:
«مقصود از «خسف بیدا» آن است که لشکر سفیانی پس از قتل و غارت در مدینه در تعقیب
حضرت مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) به سوی مکه حرکت می‌کنند و چون به سرزمین «بیدا» برسند، در آنجا همه لشکر، به جز دو نفر یا سه نفر، دچار «خسف» خواهند شد و در زمین فرو خواهند رفت.
«خسف بیداء» در وقتی واقع می‌شود که حضرت ظهور کرده و آغاز به قیام نکرده است.
براساس
روایت حذیفه یمانی، نخستین لشکری که سفیانی به جانب مدینه گسیل داشته، پس از مدتی به جانب
شام حرکت می‌کنند و لشکریان حق، آن‌ها را از دم تیغ می‌گذرانند. سفیانی در پی این شکست، لشکر دومی به مدینه اعزام می‌کند که آن‌ها سه روز مدینه را مورد تجاوز و غارت قرار داده و آن‌گاه مدینه را به قصد مکه ترک می‌کنند و در بیابان «بیدا» میان مکه و مدینه به فرمان خداوند، با وارد آمدن ضربتی به وسیله
جبرئیل بر زمین، همه در کام زمین فرو می‌روند.
در
حدیث دیگر آمده که در همین مقطع،
نفس زکیه در
مسجدالحرام کشته می‌شود و حضرت مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) به سوی مکه حرکت می‌کند، تا قیام جهانی خود را آغاز کند، بانگ
جبرئیل برای نابود کردن سپاه سفیانی در فضای سرزمین بیداء طنین‌انداز می‌شود.
امام باقر (علیه‌السلام) فرموده است: سپاه سفیانی در سرزمین «بیداء» فرود می‌آیند؛ سپس منادی
آسمان بانگ می‌زند: ای سرزمین «بیداء»! این جمعیت را نابود ساز. آن‌گاه همگی در کام زمین فرو می‌روند.
امام علی (علیه‌السلام) نیز فرموده‌اند: لشکر سفیانی وقتی در طلب آنهایی که از مدینه به طرف مکه بیرون رفته‌اند، در «بیداء» فرود می‌آیند، زمین آن‌ها را در خود فرو می‌برد و این است معنای فرموده خدا: «و اگر ببینی، آن‌گاه که فریادشان بلند می‌شود؛ اما نمی‌توانند فرار کنند و از مکانی نزدیک گرفتارشان سازند».
در این
آیه «گرفته شوند، از مکانی نزدیک» یعنی از زیر پاهای خود و از آن لشکر مردی برای یافتن ناقه خود بیرون می‌رود و وقتی برمی‌گردد، کسی را نمی‌یابد و اوست که خبر می‌دهد که آنان در زمین فرو رفته‌اند.
روشن است که «خسف بیداء» به علت زلزله و زمین لرزه و رخدادهای طبیعی نیست؛ بلکه
عذاب و انتقامی از لشکر سفیانی است که به
اراده خداوند صورت می‌گیرد.
قرآن فرموده: «فرمان او، این است وقتی که بخواهد به چیزی بگوید: باش، او موجود می‌شود».
این خسف، ناگهانی اتفاق می‌افتد و لشکر سفیانی را زمین در اعماق خود فرو می‌برد.
در روایتی از
امام صادق (علیه‌السلام) چنین آمده است:
«آقای ما، قائم، پشت خود را به
کعبه تکیه می‌دهد ... سپس مردی که صورتش به طرف پشت سر برگشته، به طرف قائم می‌آید و در مقابل او می‌ایستد و می‌گوید: مولای من، مژده آورده‌ام، فرشته‌ای از
فرشتگان به من فرمان داد که شما را ملاقات کنم و به هلاک لشکر سفیانی در بیداء بشارت دهم. قائم به وی می‌گوید: داستان خود و داستان برادرت را بیان نما. آن مرد گوید: من و برادرم در لشکر سفیانی بودیم،
دنیا را از
دمشق تا
بغداد ویران کردیم و آن را صاف نمودیم.
کوفه و مدینه را خراب کردیم و منبر را شکستیم، چهارپایان در
مسجد رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) سرگین انداختند از آنجا بیرون آمدیم. خواستیم که خانه خدا را ویران کرده و اهل آن را به قتل رسانیم، وقتی که به بیداء رسیدیم، در آنجا فرود آمدیم. در این هنگام بود که منادی بانگ برکشید: ای بیداء! این گروه ستم‌کار را در خود فرو ببر. زمین باز شد و همه لشکر را در خود فرو برد. سوگند به خدا که در روی زمین حتی افسار شتری باقی نماند، جز من و برادرم. در این وقت فرشته‌ای به صورت ما زد که صورت ما (چنان‌که می‌بینید) به پشت سرمان برگشت و به برادر من گفت: وای بر تو! به سوی سفیانی ملعون در دمشق برو و او را به ظهور مهدی آل‌محمد (صلی‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم) طنین‌انذار ده و به وی اطلاع بده که خدای تعالی سپاهش را در «بیداء» نابود ساخته است.به من گفت: ای بشیر! خودرا در مکه، به مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) برسان. وی را به نابودی ستمگران بشارت ده و بر دست او توبه کن، چراکه او توبه تو را می‌پذیرد.
سپس قائم دست خود را به روی او می‌کشد و او را به همان صورت طبیعی در می‌آورد، وی نیز با حضرت بیعت کرده و به همراهی او درخواهد آمد».
۱. نشانه‌های ظهور، سیدعلی‌اصغر سادات مدنی، مرکز فرهنگی انتشارات منیر، ۱۳۸۱، ص۸۰-۸۷.
۲. مهدی منتظر، محمد جواد خراسانی، بنیاد پژوهش‌های علمی فرهنگی نور الاصفیاء، ص۲۴۲.
۳. امام مهدی از ولایت تا ظهور، محمد کاظم قزوینی، نشر آفاق، ۱۳۷۶، ص۴۴۶-۴۶۹.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «خسف بیدا»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۸/۰۹/۲۵.
