گریه بر قاتل امام حسین
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: گریه، اشک، قاتل، امام حسین (علیه‌السلام)، دلسوزی، نفرین، شقاوت، حق و باطل.
پرسش: آیا امام حسین (علیه‌السلام) برای قاتل خود هم اشک می‌ریخت و دلسوزی می‌کرد؟
پاسخ:
دنیا صحنه نزاع بین
حق و باطل است و
پیامبران و اوصیای آن‌ها، نهایت تلاششان را کرده‌اند تا عده بیش‌تری را از این صحنه کارزار نجات دهند و از باطل برهانند. تا آن‌جا که دلسوزی‌های فراوان
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) سبب می‌شود،
خداوند بفرماید:
«
فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ عَلی آثارِهِمْ اِنْ لَمْ یُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدیثِ اَسَفاً؛
شاید، اگر به این سخن
ایمان نیاورند، تو جان خود را از اندوه، در پی‌گیریِ
[کار
]شان تباه کنی».
و این خواست
خدای متعال بوده است که انواع و اقسام بیان‌ها را به سبب تعداد بسیاری از مقربین خود برای مردم ارسال نموده است، تا آن‌ها را متوجه خطر گوش فرا دادن به
وسوسه‌های شیطان بنماید و به بشر بفهماند که فرو رفتن در
شهوات حیوانی،
انسان را به تباهی می‌کشاند؛ و خدای متعال نسبت به
انکار و ستیزه بشر در مقابل سعادت خود، با تأسف می‌فرماید:
«
یا حَسْرَةً عَلَی الْعِبادِ ما یَاْتیهِمْ مِنْ رَسُولٍ اِلاَّ کانُوا بِهِ یَسْتَهْزِؤُنَ؛
افسوس بر این
بندگان که هیچ پیامبری برای
هدایت آنان نیامد، مگر این‌که او را
استهزا می‌کردند»!
ائمه (علیهم‌السّلام) نیز که جانشینان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بوده‌اند، همین مشرب را داشته‌اند.
امام حسین (علیه‌السّلام) هم علاوه بر این‌که اصل حرکتشان و تمام فداکاری‌هایشان، برای باقی ماندن راه
حق و سبب نجات انسان‌ها بود، در مقابل
دشمنان خود نیز از خیرخواهی کم نگذاشت و در مقابل آنان چندین مرتبه سخن گفت؛ از آن جمله فرمود:
ایها الناس سخن مرا گوش کنید. در کشتن من عجله نکنید، تا آن حقی که شما از نظر
موعظه بر من دارید، ادا کنم و عذر خود را بر شما روشن نمایم؛ اما لشکر مقابل با ایجاد سروصدا سعی می‌کنند حتی صدای
امام را هم نشوند و امام می‌فرمایند: وای بر شما! چه مانعی دارد که ساکت شوید و سخن مرا گوش کنید؟ جز این نیست که من شما را به راه هدایت دعوت می‌کنم، کسی که از من
اطاعت کند، هدایت می‌شود و کسی که نافرمانی نماید، هلاک و
کافر خواهد شد.
ولی این شیوه در جایی به اتمام می‌رسد؛ چون تمام این مراحل برای آن است که اگر کسی قصد شنیدن و فهمیدن را دارد، متوجه شود و خود را نجات دهد؛ و در جایی که
حجت بر شخص تمام شده و از روی هواهای نفسانی، تصمیم گرفته، عقلش را کنار بگذارد، دیگر نمی‌توان برای او دلسوزی کرد. چنین کسانی از اراده‌ای که خدای متعال در اختیارشان قرار داده، برای رفتن در مسیر
شقاوت استفاده کرده‌اند و خدای متعال نیز
خلقت خود را خراب نکرده و بین
مؤمن و
کافر مساوات برقرار نمی‌کند و به آن‌ها اجازه ادامه مسیر شقاوت را می‌دهد و نمی‌خواهد با زور به
زندگی آن‌ها نور بتاباند.
به همین خاطر اجازه هیچ‌گونه
دعای خیر برای این افراد را نمی‌دهد.
و
حضرت نوح و
حضرت ابراهیم را از
دعا برای
فرزند یا عمو نهی می‌کند:
«
وَ ما کانَ اسْتِغْفارُ اِبْراهیمَ لِاَبیهِ اِلاَّ عَنْ مَوْعِدَةٍ وَعَدَها اِیَّاهُ فَلَمَّا تَبَیَّنَ لَهُ اَنَّهُ عَدُوٌّ لِلَّهِ تَبَرَّاَ مِنْهُ ُ اِنَّ اِبْراهیمَ لَاَوَّاهٌ حَلیمٌ؛
و
استغفار ابراهیم برای پدرش
[عمویش آزر
]، فقط به خاطر وعده‌ای بود که به او داده بود (تا وی را به سوی
ایمان جذب کند) اما هنگامی که برای او روشن شد که وی دشمن خداست، از او بیزاری جست به
یقین، ابراهیم مهربان و بردبار بود».
پس مشخص است که امام حسین (علیه‌السّلام) برای شقی‌ترین انسان‌ها، هرگز دعای خیر نخواهد کرد؛ بلکه در چندین نوبت آن‌ها را
نفرین نموده است.از جمله آن‌که می‌فرمایند:
پروردگارا! باران
آسمان را به روی این مردم ببند! قحطی نظیر قحطی زمان
حضرت یوسف دچار ایشان بفرما! غلام ثقیف را ـ یعنی
حجاج بن یوسف ثقفی ملعون ـ را بر این مردم به نحوی مسلط کن که جام
مرگ را که از
صبر (به فتح صاد و کسر باء گیاهی است فوق‌العاده تلخ) تلخ‌تر است به ایشان بچشاند و احدی از اینان را باقی نگذار.
سایت حوزه نت، برگرفته از مقاله «گریه بر قاتل امام حسین»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۰۵/۳۰.
