مخالفت عرفان‌های کاذب با لعن ظالمان
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: لعن،
نفرین، عرفان‌های کاذب، بیزاری، ظلم‌پذیری.
پرسش: در برخی جلسات عرفانی، این موضوع مطرح شده که لعن و نفرین‌هایی که در برخی دعاها وجود دارد، باعث به وجود آمدن انرژی منفی در انسان‌ها می‌شود و باید از آن اجتناب کرد. نظر شما در این باره چیست؟
پاسخ: اولا: یکی از نقاط منفی عرفان‌های کاذب که در بین مکاتب مختلف آن مشاهده می‌شود، ترویج روحیه ظلم‌پذیری و القاء تفکر سازش با ظالمان و طغیان‌گران، در بین پیروان خود است. ثانیا: خداوند به ما دستور داده که از دوستی با این‌گونه افراد خودداری کنیم، بلکه باید همچون خداوند و اولیای او، نسبت به این افراد غضب و
کینه داشته و آنان را مورد لعن خود قرار دهیم. ثالثا: تبرّی جستن از دشمنان خدا یکی از وظایف و خصوصیت‌های پیامبران خدا بوده است.
یکی از نقاط منفی عرفان‌های کاذب که در بین مکاتب مختلف آن مشاهده می‌شود، ترویج روحیه ظلم‌پذیری و القاء تفکر سازش با ظالمان و طغیان‌گران، در بین پیروان خود است. آنها دین را منحصر در عباراتی چون
عشق، شادی، مهرورزی و... می‌کنند و از پیروان خود می‌خواهند که در تعامل با همه مردم، حتی متجاوزان و ستم‌کاران، از در
صلح و دوستی وارد شوند. حال اگر این آموزه‌ها در قالب اسلامی آن عرضه شود، نتیجه آن اسلامی‌خواهد بود که با
ظلم‌ستیزی، استکبار ستیزی،
حماسه و
جهاد و مقاومت بیگانه است.
آنچه که از معارف اسلامی به وسیله
وحی به ما رسیده است، با این تفکر یک‌جانبه به شدت مخالف است. اسلام، تنها ایمان آوردن به خدا و دوستی با او و اولیائش را کافی نمی‌داند، بلکه
کفر به
طاغوت و دشمنی با دشمنان دین و خدا را همچون دو بال، در کنار هم قرار داده است؛ «فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ یُؤْمِنْ باللهِ فقد استَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقی»
به گونه‌ای که در صورت عدم وجود یکی از این دو عنصر،
ایمان شخص ناقص بوده و او را به مقصد نخواهد رساند.
در بین انسان‌ها، افرادی هستند که به واسطه اعمال ناشایست، و دشمنی با
خدا و
دین او و پیامبرانش، مورد
خشم و
غضب و
لعن خدا قرار گرفته‌اند.
خداوند به ما دستور داده که از دوستی با این‌گونه افراد خودداری کنیم، بلکه باید همچون خداوند و اولیای او، نسبت به این افراد غضب و
کینه داشته و آنان را مورد لعن خود قرار دهیم. و اگر کسی با این‌گونه افراد مشکلی نداشته و با آنان دوست باشد، جزو همین افراد محسوب می‌شود.
در واقع این شخص با این کار، از
تبعیت و پیروی از خدا و پیامبرانش سرباز زده و از مسیر حق، خارج شده است.
تبرّی جستن از دشمنان خدا یکی از وظایف و خصوصیت‌های پیامبران خدا بوده است؛ اگر چه آن شخص از نزدیکان انسان باشد؛ از این‌رو وقتی
حضرت ابراهیم (علیه‌السّلام) متوجه شد که عمویش
آزر،
دشمن خدا است، از او تبرّی و بیزاری جست.
تبرّی از دشمنان خدا و اولیای او، موجب قرب و نزدیکی به خدا و نزدیک شدن انسان به کمال خود می‌شود. «خدایا! من با لعن و نفرین کردن (دشمنان پیامبر و
اهل بیت) و با برائت جستن از آنها در
دنیا و
آخرت، به تو نزدیک می‌شوم»
باید بدانیم که لعن به معنای بیزاری از اعمال زشت یک فرد و
دعا برای دور شدن او از
رحمت خدا است. خداوند در
قرآن کریم و پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در سخنان خود برخی از گروه‌ها را جهت کارهای زشت و ناپسند لعن کرده‌اند. خداوند متعال در قرآن کریم در موارد متعددی عده‌ای را لعن و نفرین کرده است؛ افرادی همچون
ابلیس،
کافران،
منافقین، ظالمین و آزار دهندگان پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و.... این دلیلی بر اصل مشروعیت لعن می‌باشد. لعن بر ملعونین که به تاسی از فعل الهی، نبوی و ائمه (علیه‌السّلام) است ناشی از زشتی‌ها و پلیدی‌هایی است که از آنها سر زده است. آنان آن قدر در
گناه و معصیت فرو رفته‌اند که خود را مستحق عذاب همیشگی خداوند کرده‌اند.
حتی کسانی؛ مانند
عیسی بن مریم(علیه‌السّلام) که معروف به پیامبر
صلح و مهربانی هستند،
فرشتگان و مردم صالح نیز گنه‌کارانی را لعن کرده‌اند.
بنابر این، اگر در
زیارت عاشورا، سخن از لعن قاتلین و دشمنان
اهل بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به میان آمده است، در واقع این کار پیروی از دستور خدا و پیروی از سیره پیامبران و امامان خواهد بود.
اگر کسی به
دین اسلام و کتاب مقدس قرآن، اعتقاد واقعی داشته باشد، باید از این نوع تفکری که در عرفان‌های کاذب ترویج می‌شود، احتراز کند و این‌گونه تفکرات را بر معارف ناب اسلامی‌ترجیح ندهد.
پایگاه اسلام کوئست، برگرفته از مقاله «مخالفت عرفان‌های کاذب با لعن ظالمان»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۳/۸.
