در منابع روایی تأکید فراوانی بر زیارت امامان معصوم (علیه‌السّلام) ـ به ویژه زیارت امام حسین (علیه‌السّلام) ـ شده و افرادی که بدون عذر به زیارت نروند، مورد نکوهش قرار گرفته‌اند.
امام کاظم (علیه‌السّلام) فرمود: «در حق امام حسین (علیه‌السّلام) جفا نکنید (زیارتش را ترک ننمایید)، انسان ثروتمند و توانگر هر چهار ماه یک مرتبه به زیارتش برود و انسان تهی‌دست تکلیفی ندارد، مگر به مقدار توانایی او و خداوند آن‌چه در توان بندگان نیست، تکلیف نکرده است».
صفوان جمّال روایت کرده است: وقتی امام صادق (علیه‌السّلام) به حیره (منطقه‌ای بود در کوفه) تشریف آوردند به من فرمود: «آیا مایل به زیارت قبر حسین (علیه‌السّلام) هستی؟» گفتم: فدایت شوم آیا قبر آن حضرت را زیارت می‌کنی؟ آن حضرت فرمود: «چه‌گونه آن را زیارت نکنم و حال آن‌که خداوند متعال در هر شب جمعه با فرشتگان و پیامبران و اوصیا به زمین هبوط کرده و او را زیارت می‌کنند؛ البته حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) برترین پیامبران و ما برترین اوصیا هستیم».
امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: «کسی که در روز عرفه با معرفت و شناخت به حق آن حضرت به زیارت قبر مطهرش برود، خداوند منان ثواب هزار حج و هزار عمره مقبول و هزار بار جنگ کردن با دشمنان خدا در رکاب نبی مرسل یا امام عادل به او می‌دهد».
احمد بن محمد بن ابی‌نصر بزنطی می‌گوید: از حضرت امام رضا (علیه‌السلام) پرسیدم: در چه ماهی حضرت امام حسین (علیه‌السلام) را زیارت کنیم؟ آن حضرت فرمود: «در نیمه ماه رجب و نیمه ماه شعبان».
جابر جعفی می‌گوید: در روز عاشورا خدمت امام صادق (علیه‌السّلام) رسیدم، آن حضرت به من فرمود: «این گروه (زائرین اباعبداللَّه الحسین) زائران خدا بوده و بر او واجب است که زائر را اکرام کند، کسی که نزد قبر مطهر حضرت اباعبداللَّه الحسین (علیه‌السلام) در شب عاشورا بیتوته نماید، روز قیامت خدا را ملاقات می‌کند؛ درحالی‌که به خون خودش آلوده بوده، گویا در رکاب حضرت اباعبداللَّه (علیه‌السلام) در سرزمین کربلا شهید شده است و کسی که قبر امام حسین (علیه‌السّلام) را روز عاشورا زیارت کرده و بالای قبر بیتوته کند، مثل کسی است که در مقابل آن حضرت شهید شده باشد».
