• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مفسد

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



کلیدواژه: مفسد.

پرسش: قرآن مجید در مورد زنان و مردان مفسد چه فرموده است؟

پاسخ: در قرآن کریم اگر لفظ مفسد را در الفاظ فساد و جامع‌تر در نظر بگیریم، آیاتی از قبیل کسانی که دزدی می‌کنند، فتنه و آشوب به پا می‌دارند، سر راه مؤمنان را می‌گیرند، اظهار مخالفت با حکومت و تباه کردن ملک می‌نمایند و مواردی از این قبیل می‌تواند نمونه‌ای از اعمال مردان و زنان فاسد در قرآن باشد.



واژه مفسد به معنای خارج شدن چیزی از حد اعتدال چه کم و‌اندک و چه زیاد بوده و نقطة مقابل صلاح است.


اگر واژه مفسد صرفاً به این معنا، در مورد زنان و مردان پرسش شده باشد، در قرآن کریم به این صورت اشاره نشده است و اگر در این واژه بکار رفته باشد خطاب به زنان و مردان نخواهد بود بلکه جنبه عمومی داشته و در معنای مختلف به کار رفته است؛ مانند: «و یسالونک عن الیتامی قل اصلاح لهم خیر و ان تخالطوهم فاخوانکم و الله یعلم المفسد من المصلح...».
در این آیه واژه مفسد به معنای تباه‌کننده مال یتیم آمده و می‌فرماید: درباره دنیا و آخرت و از تو درباره یتیمان می‌پرسند، بگو پرداختن به اصلاح کار آنان بهتر است، و اگر با آنان هم‌زیستی کنید، برادران دینی شما هستند و خداوند، تبهکار را از درست‌کار باز می‌شناسد...» و موارد دیگری از این قبیل. اگر کلمه مفسد را در معنای فساد و آن‌چه که در لغت آمده (فسد فاسدا و فسودا) بگیریم در این صورت واژه مفسد در مورد زنان و مردان فاسد معنا خواهد داشت.


پس در این واژه «فساد» و زیرساختارهای آن در قرآن کریم می‌توان به زنان و مردان فاسد اشاره‌ای نمود؛ از جمله؛

۳.۱ - مردان و زنان فاسد

۱. در یک جای قرآن کریم به حکم کلی در مورد مردان و زنان فاسد اشاره شده، آنجا که می‌فرماید: «اِنَّما جَزاءُ الذینَ یحاربونَ اللهَ وَ رسوله و یسعون فی الارض فسادا ان یقتلوا او یصلبوا او تقطع ایدیهم و ارجلهم من خلاف او ینفوا من الارض ذلک لهم خزی فی الدنیا و لهم فی الاخرة عذاب عظیم»؛ می‌فرماید: کیفر آنها که با خدا و پیامبر به جنگ برمی‌خیزند و در روی زمین دست به فساد می‌زنند (و با تهدید به اسلحه به جان و مال و ناموس مردم حمله می‌برند) این است که اعدام شوند یا به دار آویخته گردد یا (چهار انگشت از) دست راست و پای چپ آنها بریده شود و یا از سرزمین خود تبعید گردند، این رسوایی آنها در دنیاست و در آخرت مجازات بزرگی است».
منظور از « محاربه با خدا و پیامبر» این است که کسی با تهدید به اسلحه به جان یا مال مردم تجاوز کند، ‌ اعم از اینکه به صورت دزدان گردنه‌ها در بیرون شهرها چنین کاری کنند و یا در داخل شهر. بنابراین افراد چاقوکشی که حمله به جان و نوامیس مردم می‌کنند نیز مشمول آن هستند.این آیه که حکم کلی را بیان کرده می‌تواند بر هر دو گروه مردان و زنان فاسد اطلاق گردد؛ چراکه هر گونه ارعاب و تهدید و عمل ناروا از هر دو گروه صادر می‌شود.

۳.۲ - فتنه و آشوب

۲. کسانی که فتنه و آشوب به پا می‌کنند و سر راه مؤمنانی هستند که می‌خواهند به طرف خدا بروند مانع می‌شوند؛
[۵] خرم‌شاهی، بهاء الدین، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ، ج۲، ص۱۵۸۳.
برای این گروه می‌فرماید: «و اذا قیل لهم لا تفسدوا فی الارض قالوا انما نحن مصلحون»؛ و چون به آنان گفته شود در زمین فساد نکنید، ‌ گویند ما که اهل اصلاحیم».
و یا در جای دیگر چنین آمده است: «وَ الذّین ینْقُضُونَ عَهْدَ اللهِ مِنْ بَعْدِ میثاقِهِ و یقْطعونَ ما اَمَرَ اللهُ بِهِ ان یوصَلَ و یفْسِدونَ فی الارضِ اولئک لَهُمُ اللَّعنةُ و لَهُمْ سُوءُ الدّار؛ و آنان که پیمان خدا را پس از استوار کردنش می‌شکنند و آن‌چه را که خدا به پیوستن آن فرمان داده می‌شکند و در زمین فساد می‌کنند لعنت بر آنهاست و بدیهای آن جهان نصیبشان».
و آیات دیگر در این گروه نظیر.

۳.۳ - دزدی

۳. گروهی که دزدی می‌کنند در این باره قرآن کریم می‌فرماید: «و السّارِقُ و السّارِقَه فَاقْطَعُوا اّیدیهُما جزاءَ بِما کسَبا نکالاً مِنَ اللهِ و اللهُ عزیزٌ حکیم «؛ دست مرد دزد و زن دزد را به کیفر کاری که کرده‌اند (فساد نموده‌اند) ببرید. این عقوبتی است از جانب خدا، که او پیروزمند و حکیم است».


لذا نتیجه این بحث این می‌شود که در قرآن کریم اگر لفظ مفسد را در الفاظ فساد و جامع‌تر در نظر بگیریم و آن‌چه که در مباحث یادشده به آن اشاره شد، آیاتی از قبیل کسانی که دزدی می‌کنند، فتنه و آشوب به پا می‌دارند، سر راه مؤمنان را می‌گیرند، اظهار مخالفت با حکومت و تباه کردن ملک می‌نمایند و مواردی از این قبیل می‌تواند نمونه‌ای از اعمال مردان و زنان فاسد در قرآن باشد.


۱. قرآن مجید.
۲. استاد مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ناشر، انتشارات دارالکتب الاسلامیه، تهران، ۱۳۷۹ ش، جلد ۴.
۳. بهاء الدین خرمشاهی، دانشنامة قرآن و قرآن‌پژوهی، ناشر: انتشارات ناهید و دوستان، تهران، ۱۳۷۷ ش، جلد دوم.
۴. صالح بن عبدالله و عبدالرحمن بن محمد، نظرة النعیم فی مکارم اخلاق رسول کریم، ناشر: دارالوسیلة جدة، لمملکة لعربیة السعودیة، طبع اول، ۱۴۱۸ هـ، جلد ۱۱، ص۵۲۳۶.


۱. راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ج۱، ص۳۷۹، ترجمه دکتر سید غلام‌رضا خسروی حسینی، تهران، انتشارات مرتضوی، ۱۳۶۹ ش، چاپ اول.    
۲. بقره/سوره۲، آیه۲۲۰.    
۳. مائده/سوره۵، آیه۳۳.    
۴. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۴، ص۳۶۰.    
۵. خرم‌شاهی، بهاء الدین، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ، ج۲، ص۱۵۸۳.
۶. بقره/سوره۲، آیه۱۱.    
۷. رعد/سوره۱۳، آیه۲۵.    
۸. نحل/سوره۱۶، آیه۸۸.    
۹. بقره/سوره۲، آیه۲۷.    
۱۰. اعراف/سوره۷، آیه۸۶.    
۱۱. مائده/سوره۵، آیه۳۸.    




سایت ‌اندیشه قم، برگرفته از مقاله «مفسد»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۰۱/۲۲.    



رده‌های این صفحه : اخلاق اسلامی | رذائل اخلاقی | فساد




جعبه ابزار