محبت امامان
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: محبت امامان به مردم،
ظهور امام مهدی عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف، بابانوئل، باران رحمت.
پرسش: اگر بچه‌ای بپرسد:ای کاش بجای امام زمان ـ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف ـ بابانوئل ظهور می‌کرد تا همه جا را چراغانی کرده و برای همه کادو بیاورد، اما امام زمان ما را می‌کشد، در جواب او چه بگوییم؟
پاسخ:
متأسفانه برخی ـ خواسته و یا ناخواسته ـ امامان
معصوم علیهم‌السلام را به نحوی خشن و عبوس معرفی می‌کنند، تا آن‌جا که عکس حضرت مسیح ـ علیه‌السلام ـ را کنار بچه یتیمی به تصویر می‌کشند که حضرت دست نوازش روی آن می‌کشد، اما عکس حضرت
امام علی علیه‌السلام را درحالی‌که شمشیر در دست گرفته و عبوس، به تصویر می‌کشند؛ درصورتی‌که مطابق صریح قرآن («محمد پیامبر خدا، و کسانی که با او هستند بر کافران سختگیرند و با یک‌دیگر مهربان»)
امام علی و به دنبال وی سایر امامان علیهم‌السلام، از جمله
امام مهدی عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف علاوه بر خشم پسندیده و بجا در برابر دشمنان، مهربان‌ترین افراد نسبت به دوستانشان هستند.
مواردی که برای اثبات این مطلب وجود دارد بسیار زیاد است، ما تنها به بیان سه
روایت و یک مورد تاریخی بسنده می‌کنیم.
عبداللَّه بن ابان زَیّات می‌گوید: به
امام رضا علیه‌السلام گفتم: برای من و خاندانم به درگاه خدا
دعا کن، آن حضرت فرمود: «مگر دعا نمی‌کنم، به خدا! کردار شما هر روز و هر شب به من عرضه می‌شود». می‌گوید: من این
سخن را بسیار بزرگ شمردم، سپس امام فرمود: «قرآن خدا را نمی‌خوانی؟ او فرماید:"ای پیامبر! به آنها بگو هرچه می‌خواهید بکنید ولی باید بدانید که محققاً می‌بیند کردار شما را خدا و رسولش و مؤمنان" و آن مؤمن به خدا
علی بن ابی طالب است».
امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف در نامه‌شان به شیخ مفید می‌فرماید: «... از احوال شما آگاهیم و هیچ خبری از شما برای ما پنهان نیست ... ما شما را بی‌سرپرست رها نمی‌کنیم. و یاد شما را فراموش نمی‌کنیم (به یاد شما هستیم)...».
ابوطفیل می‌گوید: «امام علی ـ علیه‌السلام ـ را دیدم که با دست خود عسل لقمه می‌کرد و در دهان یتیم‌ها می‌گذاشت تا آن‌جا که برخی از اصحاب آن‌حضرت گفتند: ای کاش! ما هم
یتیم بودیم».
امام علی ـ علیه‌السلام ـ زنی را دید که مشکی آب بر دوش خود می‌برد. آن مشک را از وی گرفت و همراه او به بردن آن پرداخت؛ و چون از حال او پرسید گفت: علی بن ابی‌طالب همسر مرا به یکی از مرزها فرستاد و او کشته شد، و چند طفل یتیم برای من برجای گذاشت. چون چیزی ندارم ناگزیر به خدمت‌گذاری مردم می‌پردازم.
حضرت علی رفت و شب را به پریشان‌دلی گذراند. چون بامداد شد زنبیلی پر از خوراکی برای آن
زن برد. در راه بعضی از کسان از او خواستند که بردن زنبیل را بر عهده ایشان گذارد، او در جواب فرمود: «
روز قیامت چه کس بار مرا خواهد برد؟».
به در خانه زن رفت و در زد، زن پرسید: کیست؟ گفت: من آن بنده‌ام که دیروز مشک را بر دوش کشیدم، در را بگشا که چیزی برای کودکان با خود آورده‌ام. آن زن گفت: خدا از تو خُرسند باشد و میان من و علی بن ابی‌طالب داوری کند. پس داخل شد و گفت: من دوست دارم که به ثواب و پاداشی برسم، میان خمیر کردن و پختن نان و نگاهداری کودکان، نگاهداری کودکان را برگزین تا من به نان پختن مشغول شوم. آن زن گفت: من بر پختن نان بیناتر و تواناترم، این تو و آن کودکان، آنان را سرگرم دار تا من از پختن نان فارغ شوم! پس آن زن به خمیر کردن پرداخت و علی به پختن
گوشت مشغول شد، و لقمه‌هایی از گوشت و خرما و غیر آن را خرده خرده به کودکان می‌خورانید.
هر وقت به
کودکان چیزی می‌داد می‌گفت: «فرزندم! از آنچه در کار تو گذشته است علی بن ابی‌طالب را حلال کن! علی به روشن کردن تنور مشغول شد و چون شعله آتش روی او را می‌سوزاند می‌گفت: ای علی بچش! این است کیفر کسی که از بیوه
زنان و یتیمان غافل بماند. در آن هنگام زنی که علی را می‌شناخت از آن‌جا گذشت و به زن صاحب خانه گفت: وای بر تو، این امیر المؤمنین است!.. آن زن شرمسار شد و گفت: از تو خجالت می‌کشم ای امیر
مؤمنان ! علی در پاسخ او گفت: «من باید از تو خجالت بکشم که در کار تو قصور کرده‌ام».
با توجه به این‌که دو مورد اخیر در زمان زمام‌داری و حکومت ظاهری امام علی ـ علیه‌السلام ـ رُخ داده است، در کجای
تاریخ سراغ داریم حاکمی با آن همه قدرت و شوکت در کوچه به دنبال یتیمانی باشد که تا عسل در دهانشان بگذارد و یا از یتیمان نگه‌داری کند تا مادرشان نان بپزد.
عدالت‌خواهی امام زمان ـ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف ـ این‌گونه نیست که دست به شمشیر ببرد و تمام
انسان‌ها را از دم شمشیر بگذراند، بلکه آن حضرت درصدد توسعه عدالت در بین مردم خواهند بود. بدیهی است که برخی این کار حضرت را با منافع دنیوی خود در تضاد می‌بینند؛ ازاین‌رو در تلاش‌اند تا مانع‌تراشی کنند و سدی در مقابل حضرت ایجاد کنند. اینان همان ستمگران، ظالمان و جنایت‌کارانی هستند که مانع اجرای آرمان‌های عدالت‌خواهی آن حضرت می‌شوند که امام زمان آنان را از سر راه برمی‌دارد؛ لذا بر این باوریم بابا نوئل نیز اگر بخواهد از
عالم خیال به دنیای واقعیت پا بگذارد! چاره‌ای جز این نخواهد داشت، و گرنه با این همه
ظلم، او نخواهد توانست برای میلیاردها انسان کادو ببرد! بنابراین امام زمان کسانی را می‌کشد که در صدد کشتن ما هستند. آن حضرت با چراغ
عدالت و انسانیت همه جا را چراغانی کرده و برای همه کادوی
نعمت، رفاه و آسایش می‌آورد.
در زمان ظهور امام زمان ـ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف ـ باران
رحمت الهی می‌بارد، زمین روییدنی‌هایش را می‌رویاند و
اموال به‌طور مساوی بین مردم تقسیم می‌شود، مردم در رفاه به سر می‌برند و همه انسان‌ها از حکومت راضی خواهند بود. همان‌طور که پیامبر اکرم ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ می‌فرماید: «مهدی از میان امت من برخاسته می‌شود. همه طبقات امت من در زمان ظهور او چنان مرفه
زندگی می‌نمایند که قبل از وی هیچ نیکوکار و ستمگری بدان نعمت نرسیده باشند.
آسمان باران رحمت خود را بر آنان می‌بارد و
زمین از روییدنی‌های خود چیزی فرو نمی‌گذارد. زمین را پر از
عدل کند و به مردم اموال فراوان می‌بخشد. بهنگام ظهور، ساکنان
آسمان و زمین از حکومت او راضی خواهند بود. و علی السویه اموال را میان مردم تقسیم می‌کند».
پایگاه اسلام کوئست.
