فکر گناه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: فکر گناه، خواب دیدن، گناه کردن، گناهان فکری، گناهان قلبی.
پرسش: آیا فکر گناه، گناه به شمار می‌رود؟ و اگر کسی در خواب ببیند گناه می‌کند، باز هم گناه محسوب می‌شود؟
پاسخ: فکر گناه بدان معنا که منشأ اثر علمی و عملی بشود، گرچه به هر دلیل در خارج انجام نشود و در مرحله فکر باقی بماند، دست‌کم گناه نبودن آن‌ها قطعی نیست و ممکن است گناه شمرده شود. به خصوص آن‌که برخی
گناهان اساساً از سنخ گناه فکری است و اصلاً در خارج عینیت پیدا نمی‌کند؛ مانند کسی که در عالم فکر و ذهن خود نسبت به برادر مؤمن خود بدبین باشد، گرچه اظهار نکند، آیا کسی می‌تواند گناه بودن این مورد را منکر شود؟!! یا مثلاً ناامیدی از خداوند یک
گناه کبیره است و از سنخ گناهان فکری است.
مشهور
فقها فرمود‌ه‌اند که حسد گناه کبیره است. ممکن است کسی بگوید که در برخی
روایات آمده که هر مؤمنی قصد گناهی بکند تا وقتی که آن را به جا نیاورد، چیزی بر او نیست و گناهی برایش نوشته نمی‌گردد. بنابراین حسد هم تا وقتی که کاری نکند، نباید گناه داشته باشد؟ جواب آن است که این روایات درباره گناهانی است که از اعضا و جوارح سر می‌زند و تا به جای آورده نشود، گناه محسوب نمی‌شود؛ اما گناهانی که جای آن‌ها
قلب است (مانند
ریا،
عجب، بغض مؤمن، و ...) از گناهان قلبی تماماً از مورد روایات
عفو خارج است.
گناه در لغت فارسی به معنای «بزه»، «
جرم»، «
خطا»، «نافرمانی» و امثال این
الفاظ آمده، و در لغت عرب از آن به «ذنب»، «
اثم»، «معصیت» تعبیر شده است و معنایی که در هر دو آن‌ها صادق و بلکه جامع همه معانی است، همان نافرمانی و انجام
عمل برخلاف قانون یا سرپیچی از قانون است.
مقصود از آن در نزد اهل شرع عبارت است از: انجام اعمالی که برخلاف
شرع است و انجام یا ترک آن نامشروع تلقی می‌شود.
درباره این مسئله که آیا فکر و اندیشه گناه، گناه شمرده می‌شود یا نه؟ باید گفت فکر گناه به دو صورت ممکن است مطرح شود:
یکی این‌که فکر گناه به عنوان یک تصور ذهنی و خطور برخی
گناهان در فکر و اندیشه و توهم و خیال انسان که هیچ‌گونه اثر و پی‌آمد علمی و عملی به همراه نداشته باشد، در این صورت هیچ دلیلی عقلی یا نقلی وجود ندارد که فکر گناه بدین معنا، گناه محسوب شود؛ گرچه نمی‌شود که منکر این شد که فکر گناه آثار و پی‌آمد منفی بر روح و جان آدمی می‌گذارد.
چنان‌که در روایتی آمده که
حضرت مسیح (علیه‌السّلام) فرمود:
موسی بن عمران به شما دستور داد که
زنا نکنید و من به شما امر می‌کنم که فکر زنا را در خاطر نیاورید، چه رسد به این‌که عمل زنا را انجام دهید؛ زیرا که هر کسی فکر زنا کند، مانند کسی است که در ساختمان زیبای رنگ‌آمیزی شده‌ای، آتش روشن کند که در این صورت دود
آتش رنگ خانه را تباه می‌کند، گرچه ظاهراً خانه سالم است.
از این‌گونه
روایات به‌آسانی معلوم می‌شود که فکر گناه به معنای یاد‌شده، گرچه گناه به مفهوم فقهی و کلامی نخواهد بود، اما آثار سوء بر
روح انسان می‌گذارد.
صورت دوم فکر گناه آن است که فکر و اندیشه گناه منشأ آثار علمی و عملی بشود، در این باره گرچه بحث‌های مفصل وجود دارد، اما به نظر می‌رسد که این نوع فکر و اندیشه گناه، انکار گناه بودنش کاری آسان نیست؛ زیرا بسیاری از
گناهان کبیره از سنخ این نوع گناه یعنی، فکر گناه هستند؛ از جمله
حسد.
شهید دستغیب درباره آن می‌گوید: از گناهانی که در نصوص معتبره به آن وعده
عذاب داده شده حسد است.
شهید ثانی در
کشف‌الریبه می‌گوید: حسد از بزرگ‌ترین
گناهان است و اولین گناهی که در روی
زمین واقع شد، حسد بود که
شیطان به
آدم حسد ورزید.
مشهور
فقها فرمود‌ه‌اند که حسد
گناه کبیره است. ممکن است کسی بگوید که در برخی روایات آمده که هر مؤمنی قصد گناهی بکند تا وقتی که آن را به جا نیاورد، چیزی بر او نیست و گناهی برایش نوشته نمی‌گردد. بنابراین حسد هم تا وقتی که کاری نکند، نباید گناه داشته باشد؟ جواب آن است که این روایات درباره گناهانی است که از اعضا و جوارح سر می‌زند و تا به جای آورده نشود، گناه محسوب نمی‌شود؛ اما گناهانی که جای آن‌ها
قلب است (مانند
ریا،
عجب، بغض مؤمن، و ...) از گناهان قلبی تماماً از مورد روایات
عفو خارج است.
در مجموع معلوم می‌شود که فکر گناه بدان معنا که منشأ اثر علمی و عملی بشود، گرچه به هر دلیل در خارج انجام نشود و در مرحله فکر باقی بماند، دست‌کم گناه نبودن آن‌ها قطعی نیست و ممکن است گناه شمرده شود. به خصوص آن‌که برخی گناهان اساساً از سنخ گناه فکری است و اصلاً در خارج عینیت پیدا نمی‌کند؛ مانند کسی که در عالم فکر و ذهن خود نسبت به برادر مؤمن خود بدبین باشد، گرچه اظهار نکند، آیا کسی می‌تواند گناه بودن این مورد را منکر شود؟!! یا مثلاً ناامیدی از خداوند یک گناه کبیره است و از سنخ گناهان فکری است.
البته شایان ذکر است، نباید فراموش کرد که این قبیل گناهان (حسد،
ناامیدی، بدبین بودن به برادر مؤمن، عجب و...)، خودشان فی نفسه جزء گناهان می‌باشند، آن هم گناهان فکری و قلبی؛ نه آن‌که از قبیل فکر گناه، چون فکر دزدی کردن یا فکر
دروغ گفتن و ... باشد.
لذا به نظر می‌رسد در مورد گناهانی که مربوط به قلب و فکر نیستند، باید بین فکر گناه و بین
نیت و
عزم بر گناه تفصیل قائل شد: بدین بیان که هر فعلی مثل گناه که می‌خواهد از انسان صادر شود، چهار مرحله را طی می‌کند: ۱. خطور و تصور آن فعل؛ ۲. میل و رغبت و شوق به آن فعل؛ ۳. اعتقاد به آن فعل؛ ۴. اراده و عزم و تصمیم بر انجام آن.
به نظر می‌رسد که فکر گناه همان سه مورد اولی باشد که معمولاً غیر اختیاری است و آن چه غیر اختیاری است، مورد
تکلیف نیست و مؤاخذه و عقوبت ندارد؛ اما مورد چهارم که عزم و
اراده برای انجام گناه می‌باشد، مورد
تکلیف و
حرام است؛ چون که این حالت اختیاری است.
البته قابل توجه است که اگر این عزم و تصمیم بر گناه در خارج به هر دلیلی عملی نشد، فقط به خاطر این
نیت و عزم بر گناه به او
عذاب و جزا می‌دهند.
اما درباره ضلع پایانی سؤال باید گفت که چون کار خلاف شرع وقتی گناه محسوب می‌شود و کیفر قانونی دارد و یا در آخرت عذاب به همراه دارد که انسانی با
علم و آگاهی و با
اختیار و در‌حالی‌که دارای
عقل و سلامت روحی است و با اراده خود، عمل خلاف شرع انجام دهد، گناه شمرده می‌شود؛ اما کسی که در حال خواب باشد مثلاً
خواب ببیند که کاری انجام می‌دهد که گناه و خلاف شرع است، این
گناه شمرده نمی‌شود و هیچ‌گونه پی‌آمد فقهی و کلامی ندارد؛ یعنی کسی او را به خاطر آن خواب مؤاخذه نمی‌کند و در
قیامت عذاب نمی‌شود؛ چون خواب دیدن و در حال خواب و بدون آگاهی عمل خلاف کردن گناه محسوب نمی‌شود.
۱. امام خمینی، چهل حدیث، نشر مؤسسه آثار امام خمینی، چ ۲۰.
۲. گناهان کبیره، شهید دستغیب.
۳. گناه مجموعه داستان، مهدی یزدی، نشر دارالفکر، قم.
۴. سیدهاشم رسولی محلاتی، کیفر گناه و آثار و عواقب خطرناک آن، نشر کتابخانه صدر تهران.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «فکر گناه»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۷/۰۵/۰۸.
