زیاد شدن رزق و روزی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: رزق و روزی،
توکل، تلاش،
توسل، تجارت،
دعا،
برکت، درآمد.
پرسش: چه عملی انجام دهیم که رزق و روزی ما زیاد گردد؟
پاسخ: آن‌چه به طور مسلم از
آیات و
روایات به دست می‌آید، این است که برای زیاد شدن روزی به تلاش شبانه‌روزی و همه‌جانبه نیاز است. تولید و درآمد توسعه‌دار بدون تلاش ـ چه فکری و چه جسمی ـ معنا ندارد و سرابی بیش نیست. تلاش و به دنبال آن تولید گاهی در
تجارت، گاهی در صنعت، گاهی در
کشاورزی، گاهی در هنر، گاهی در تحقیق و تولید
علم و گاهی... به دست می‌آید و علاقه‌ها و سلیقه‌ها و شئون اجتماعی و خانوادگی افراد در انتخاب آن‌ها نقش دارد. این کار حرکت است و درآمدزاست و به دنبال آن باید از
خداوند برکت و توسعه معنوی تقاضا نمود که این کار از راه توکل، توسل، دعا،
عبادت،
پرهیزکاری و رعایت
حلال و حرام الهی، پرداخت
خمس و
زکات و
صدقه،
قناعت زیبا،
برنامه‌ریزی و
پس‌انداز و غیره به دست می‌آید. پس برای زیاد شدن روزی، عوامل زیادی ـ اعم از عوامل مادی و معنوی ـ دخیل است تا
روزی انسان زیاد شود و برکت معنوی پیدا کند.
رزق به معنای روزی و عطای دائمی می‌باشد، حال چه دنیوی و چه اخروی و چه مادی و چه معنوی باشد رزق می‌گویند.
در
قرآن شریف به
نبوت و
معرفت نیز رزق گفته شده است.
پیش فرض و جواب اولی:
گفت آری گر توکل رَهبرست
این سبب هم
سنت پیغمبرست
گفت
پیغمبر به آواز بلند
با توکل زانوی اشتر ببند
رَمز اَلکاسب جیب الله شنو
از توکل در سبب کاهل مشو
در
قرآن کریم درباره تلاش آمده است:
قرآن شریف می‌فرماید: «
ان لَیسَ لِِلانسانِ الّا ما سعی»؛
«این‌که برای انسان هیچ چیز نیست، مگر آن‌چه کوشیده است».
سعی یعنی حرکت سریع و تلاش همه جانبه.
خیر و شرّ،
سود و زیان، فلاکت و
کرامت، تنگ‌دستی و توسعه در
رزق و روزی. همه به تلاش انسان بستگی دارد و هر کاری که شخصاً انجام می‌دهد، از آن بهره می‌گیرد.
در جای دیگر قرآن شریف می‌فرماید: «
کُلُّ نفسٍ بما تَسعی»؛
یعنی «هر کس بر وفق کوشش و تلاش جزا یابد».
آیات زیادی وجود دارد که تلاش دنیایی را زمینه‌ساز بهره‌های بزرگ اخروی می‌داند.
در
سوره شرح می‌فرماید: «
فَاِذا فَرَغتَ فَانصب و الی رَبّکَ فَارْغَب»؛
«پس هنگامی که از کار مهمی فارغ می‌شوی، به مهم دیگری پرداز و به سوی پروردگارت توجه کن».
روایات اسلامی، انسان را به کسب
تجارت تشویق کرده است:
در کتاب شریف
وسائل الشیعه باب و فصلی آمده تحت عنوان این‌که
مستحب است انسان به دنبال زمینه‌ها و اسباب روزی برود. در این باب روایات زیادی آمده است که انسان را به تلاش همه جانبه، تولید و تجارت دعوت می‌کند.
حدیثی از
امام صادق (علیه‌السلام) نقل شده که
امام (علیه‌السلام) می‌فرماید: «
تِسعَةُ اَعشارِ الرّزق فی التّجارة»؛
یعنی «نه‌دهم (۹/۰) روزی در تجارت است».
حدیث دیگری از امام صادق (علیه‌السلام) نقل شده که می‌فرماید: «
التجارةُ تَزیدُ فی العقل»؛
یعنی «تجارت
عقل را زیاد می‌کند».
در
حدیث دیگر آمده: «
عزت انسان در بازار است و در
بازار به دست می‌آید».
باب دیگری در همین
کتاب آمده: ترک تجارت مکروه و ناپسند است. در این باب روایات زیادی آمده؛ از جمله:
حدیثی از امام صادق (علیه‌السلام) نقل شده: «
تَرکُ التّجارةِ ینقص العقلِ»؛
«ترک تجارت، عقل انسان را کم می‌کند».
در حدیث دیگر آمده: «
ترکُ التّجارةِ مذهبةُ لِلعقل»؛
یعنی «ترک تجارت عقل انسان را از بین می‌برد».
باب و فصل دیگری در همین کتاب آمده تحت عنوان این که:
خرید و فروش مستحب و پسندیده است.
احادیث زیادی در این باب آمده است؛ از جمله:
«
... فانّ الرّزقَ یَنزِلُ مَع الشّراءِِ»؛
«روزی با خرید و فروش نازل می‌شود و فرو می‌آید».
به هر تقدیر تمام روایات این کتاب یعنی ج۱۷ وسایل الشیعه در رابطه با تجارت و تشویق به آن است که بررسی همه آن در این نوشتار، مقدور نیست. این روایات از باب مشت نمونه خروار نقل شده است.
به هر حال مسئله
روزی، تأمین
زندگی آبرومندانه و سرافرازانه و دور از تکدی‌گری و تن‌پروری، از نظر
دین اسلام بسیار مهم و مورد توجه است.
در رساله عملیه همه
فقها آمده است: اگر درحال
نماز، مال تو را حتی
کفش تو را دزدی ربوده است، نمازت را رها کن و با جدیت تمام، دزد را تعقیب نما؛
هم‌چنین اگر در حال نماز ایستاده‌ای، اگر طلب‌کاری برای طلب خود به منزل شما آمده است، شما اگر می‌توانی پول از جیب خود بیرون آوری و بر زمین نهی تا طلب‌کار دین را دریافت نماید، چنین کن؛ وگرنه نماز را بشکن و طلب خود را بپرداز. سپس نماز را بخوان، چرا؟ چون «
الدّنیا مزرعةُ الآخرة»؛
و «من لا معاش له لا معاد له».
مال و
سرمایه هر کس به منزله ناموس او محسوب می‌شود و یکی از نوامیس پنج‌گانه، مال انسان است.
به مسئله «
حق‌الناس نیز چه‌قدر مورد توجه
اسلام عزیز قرار گرفته است.
همه این گویای آن است که زندگی شرافتمندانه به بلندای زندگی اخروی مهم و دارای اهمیت است و باید با جدیت بدان نگریست. اسلام عزیز نه تن‌پروری را می‌پسندد و نه تکدی‌گری را. افرادی که «کَلِّ» بر جامعه می‌شوند،
لعنت می‌فرستد.
«
علی بن عبدالعزیز می‌گوید: امام صادق (علیه‌السلام) از من پرسید:
عمرو بن مسلم چه می‌کند؟ عرض کردم: فدایت شوم، به
عبادت رو آورده و تجارت را رها کرده است. فرمود: وای بر او! آیا نمی‌داند کسی که طلب روزی و کسب و کار را رها کند، دعایش مستجاب نمی‌شود، هنگامی که
آیه «
وَ مَن یَتّقِ اللهَ یجعَل له مخرجاً و یزرُقهُ مِنْ حَیثُ لایَحتَسِبِِ»
«هر کس
تقوا بورزد، خداوند او را در بن‌بست نمی‌گذارد و راهی برای او باز می‌کند و او را از جایی که گمان نمی‌برد، روزی می‌دهد» نازل شد، گروهی از یاران
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) درها را بر خویش فرو بستند و فقط به عبادت روی آوردند و گفتند: از کسب و کار بی‌نیاز شدیم و از سوی
خدا کفایت می‌شویم! این موضوع، خبرش به
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) رسید، نزد آنان فرستاد و آن‌ها را احضار فرمود: و گفت: چه چیز شما را بر این کار واداشته است؟ عرض کردند: ای پیامبر خدا! ـ در آن آیه ـ خداوند متکفل روزی ما شد و ما به عبادت روی آوردیم. فرمود: هر کس چنین کند ـ کسب را رها سازد ـ دعایش مستجاب نمی‌شود، بر شما باد که در طلب روزی باشید و به کسب و
معیشت بپردازید».
در وسائل الشیعه فصل و بابی آمده تحت عنوان این‌که کار با دست
مستحب و پسندیده است.
در یکی از
احادیث این باب آمده که امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: من دوست دارم مرد در طلب
زندگی و روزی عرق بریزد.
واژه‌های که بار معنایی آن‌ها مذهبی و دینی می‌باشد، باید درست و دقیق معنا شود.
برخی‌ها
توکل را تنبلی، تن‌پروری و تکدی‌گری معنا می‌کنند. توکل یعنی با
اعتماد به خدا و با
اطمینان به
تدبیر خداوند، برو دنبال تلاش و تولید؛ یعنی از تو حرکت، از خدا برکت؛ نه به معنایی مفت‌خوری و تکدّی‌گری.
توسل و
دعا هم در جامعة دینی و امت معنا نشده است. دعا یعنی خواندن و ارتباط نیکو با خدا، نه به معنای تقاضای زندگی بسیار مرفه از خداوند و بعد هم نشستن و منتظر بسته‌بندی‌های آسمانی ماندن.
آن دعا از هفت گردون درگذشت
کار آن
مسکین باخر خوب گشت
کآن دعای شیخ نه چون هر دعاست
فانی است و گفتِ او گفتِ خداست
دعا باید بُرد داشته باشد و از هفت گردون گذر نماید.
استجابت دعا نیز به زمینه‌های معنوی نیاز دارد.
تلاش و تجارت، درآمدزاست و توکل و دعا و توسل و...، برکت‌زا. درآمد یک چیزی است و
برکت چیز دیگر. خیلی‌ها درآمد زیادی دارند؛ ولی زندگی‌شان رونق و صفا ندارد. برخی درآمدشان اندک است؛ ولی زندگی‌شان باصفا و آرام است.
در اسلام به
قناعت زیبا و میانه‌روی و پرهیز از تجمل و ریخت‌و‌پاش در زندگی سفارش زیادی شده است. قرآن شریف در یک تعبیر و
تشبیه بسیار زیبا می‌فرماید: «دوست را (از شدت
بخل و
حرص) بر گردنت مبند و نیز بسیار گشاده‌اش مدار که ملامت‌زده و درمانده می‌نشینی».
یعنی نه خیلی باید حریص بود که انگار دست
انسان شکسته و به گردن آویزان است و اصلاً به جیب نمی‌رود و نه خیلی گشاده‌دستی که خود و خانواده‌ات درمانده شوند؛ بلکه باید
میانه‌روی در زندگی را جدی گرفت.
رسول اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) می‌فرماید: «
القِناعةُ مالٌ لایَنْفدُ»؛
قناعت مالی است که تمام نمی‌شود.
آن‌چه به طور مسلم از
آیات و
روایات به دست می‌آید، این است که برای زیاد شدن روزی به تلاش شبانه‌روزی و همه‌جانبه نیاز است. تولید و درآمد توسعه‌دار بدون تلاش ـ چه فکری و چه جسمی ـ معنا ندارد و سرابی بیش نیست. تلاش و به دنبال آن تولید گاهی در
تجارت، گاهی در صنعت، گاهی در
کشاورزی، گاهی در هنر، گاهی در تحقیق و تولید
علم و گاهی... به دست می‌آید و علاقه‌ها و سلیقه‌ها و شئون اجتماعی و خانوادگی افراد در انتخاب آن‌ها نقش دارد. این کار حرکت است و درآمدزاست و به دنبال آن باید از خداوند برکت و توسعه معنوی تقاضا نمود که این کار از راه توکل، توسل، دعا،
عبادت،
پرهیزکاری و رعایت
حلال و حرام الهی، پرداخت
خمس و
زکات و
صدقه، قناعت زیبا، برنامه‌ریزی و پس‌انداز و غیره به دست می‌آید. پس برای زیاد شدن روزی، عوامل زیادی ـ اعم از عوامل مادی و معنوی ـ دخیل است تا روزی انسان زیاد شود و برکت معنوی پیدا کند.
۱. کار در اسلام اثر استاد ابراهیمی.
۲. موازنة اسلام بین دین و دنیا، اثر چند تن از محققین.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «زیاد شدن رزق و روزی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۰۹/۲۱.
