پیری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: پیری، عمر طولانی،
فراموشی ، ضعف.
پرسش: در آیه ۷۰
سوره نحل منظور خداوند از کسانی که به پیری می‌رساند تا هر چه را آموخته است از یاد ببرد، چیست؟
پاسخ: در حقیقت آیه شریفه یادآوری و تذکاری است برای آنان که به بازیچه‌های
دنیا سرگرم شده و از آخرت غافل مانده‌اند. همان‌طور که خداوند در آیه‌ای دیگر
انسان را ضعیف معرفی نموده، در این‌جا به وصف انسان می‌پردازد که این انسان ابتدایش (زمان
طفولیت ) نمی‌فهمد و انتهایش (اگر پیری را در ک کند) آموخته‌ها و اندوخته‌هایش را از دست می‌دهد. بنابراین " نتیجه این
عمر طولانی آن خواهد شد که بعد از علم و دانش و آگاهی چیزی نخواهد دانست" و همه را به دست فراموشی می‌سپارد. به سخن دیگر:حالتی شبیه به دوران
کودکی پیدا کند، فراموشکار می‌شود، هر چه یاد بگیرد فراموش می‌کند، اگر از او سؤالی شود، نمی‌داند.
آیه شریفه:"
وَ اللَّهُ خَلَقَکُمْ ثُمَّ یَتَوَفَّاکُمْ وَ مِنْکُمْ مَنْ یُرَدُّ إِلی أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِکَیْ لا یَعْلَمَ بَعْدَ عِلْمٍ شَیْئاً إِنَّ اللَّهَ عَلیمٌ قَدیرٌ :« خدا شما را بیافریده و باز جانتان را بگیرد و از شما کسی باشد که به پست‌ترین دوران‌های عمر (پیری و فرتوتی ) رسد تا پس از دانایی هیچ نداند که خدا دانا و تواناست ».
کلمه « أرذل» در آیه شریفه اسم تفضیل از «رذالت و پستی» است و مراد از « ارذل العمر » به قرینه جمله « لِکَیْ لا یَعْلَمَ...»
سن شیخوخت و پیری است، که قوای شعور و ادراک در آن انحطاط پیدا می‌کند و البته این انحطاط به اختلاف مزاج‌ها مختلف می‌شود و غالباً از سن هفتاد و پنج سالگی شروع می‌شود.
و معنای آیه این است که خدا شما گروه مردم را
خلق کرده؛ پس آن‌گاه شما را در عمر متوسط و جوانی می‌گیرد و البته بعضی از شما هستند که تا سن
پیری رسیده، آن‌قدر به عقب برمی‌گردند که از ضعف قوای ادراکی بعد از آنکه عمری عالِم بودند دیگر چیزی را ندانند، درست مانند آغاز عمر و سنین کودکی که یکپارچه نسیان بود و فراموش‌کاری و ناآگاهی و این خود دلیل و نشانه این است که زندگی و مردن و شعور و
علم شما به دست خود شما نیست؛ وگرنه شعور خود را برای خود نگه می‌داشتید و زندگی خود را هم برای خود حفظ می‌کردید؛ بلکه این زندگی و علم با نظام عجیبی که دارد به علم و
قدرت خدا منتهی می‌گردد.
این
آیه شریفه شخص یا اشخاص خاصی را مدنظر ندارد، بلکه می‌خواهد به انسان‌ها بفهماند که
فکر بشر محدود است و نمی‌تواند آنچه را کسب نموده و به فعلیت رسانیده و از جمله معلومات اوست، کاملاً بر آنها احاطه علمی و شهودی داشته باشد و هر علمی که دارد، از
نعمت های الاهی است و نباید به آن
مغرور باشد.
در حقیقت این آیه شریفه یادآوری و تذکاری است برای آنان که به بازیچه‌های دنیا سرگرم شده و از
آخرت غافل مانده‌اند.
همان‌طور که خداوند در آیه‌ای دیگر
انسان را ضعیف معرفی نموده، در این‌جا به وصف انسان می‌پردازد که این
انسان ابتدایش (زمان طفولیت) نمی‌فهمد و انتهایش (اگر پیری را درک کند) آموخته‌ها و اندوخته‌هایش را از دست می‌دهد.
بنابراین " نتیجه این عمر طولانی آن خواهد شد که بعد از علم و
دانش و آگاهی چیزی نخواهد دانست" و همه را به دست فراموشی می‌سپارد
به سخن دیگر:حالتی شبیه به دوران کودکی پیدا کند، فراموشکار می‌شود، هر چه یاد بگیرد فراموش می‌کند، اگر از او سؤالی شود، نمی‌داند.
و این طبیعت انسان است که هر چه به
سن کهولت می‌رود، ضعیف‌تر می‌شود، همان‌طور که در جای دیگر می‌فرماید:هر کس را طول عمر دهیم، در
آفرینش واژگونه‌اش می‌کنیم (و به ناتوانی کودکی بازمی‌گردانیم) آیا
اندیشه نمی‌کنند؟
پایگاه اسلام کوئست.
