هم‌سن بودن در ازدواج
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: هم‌سن بودن، ازدواج، سن ازدواج، رشد جنسی، رشد عقلی، رشد اجتماعی، رشد عاطفی.
پرسش: هم‌سن بودن دختر و پسری که قصد ازدواج دارند، آیا مشکلی در زندگی آینده‌شان ایجاد می‌کند یا خیر و بهترین سن ازدواج چه سنی است هم دختر و هم پسر؟
پاسخ: پس از بررسی در معیارهای دیگر همسرگزینی، در مرحله تصمیم‌گیری نهایی نمی‌توان هم‌سن بودن را مشکل‌آفرین دانست و لزومی ندارد از این مسئله نگران باشید. گرچه اگر دختر چند سال از پسر کوچک‌تر باشد، بهتر است. در ازدواج بیش‌تر معیارهایی چون تدیّن، اخلاق خوب، شرافت خانوادگی، عاقل بودن، سلامتی جسم و
روح و هم‌چنین تناسب و همتایی در جهات مختلف، باید مدنظر باشد.
ازدواج پیوند بین دو
انسان و دو
خانواده است که اجزای اصلی و اساسی آن،
زن و مرد می‌باشند و هر قدر بین این اجزا و عناصر هماهنگی، تناسب و سنخیت (از جهت
تدین،
اخلاق، فرهنگی، اقتصادی، اصالت خانوادگی،
زیبایی و سن و ...) بیش‌تری باشد، آن پیوند استوارتر، مستحکم‌تر، پرثمرتر و لذت‌بخش‌تر خواهد بود.
علم و
تجربه گویای آن است که علت اساسی بیش‌تر ناهنجاری‌ها و ناسازگاری‌های زندگی زناشویی، عدم تناسب و ناهماهنگی بین زن و شوهر است؛ بنابراین
شناخت اموری که موجب هماهنگی و تناسب بین زوجین است ضروری و لازم می‌باشد. یکی از اموری که در آن هماهنگی و تناسب لازم است، سن زوجین است. از طرف دیگر، بهترین سن ازدواج برای دختر و پسر چیزی نیست که برای آن مقداری ثابت مشخص کرد و گفت قانون این است؛ بلکه سن ازدواج با توجه به شرایط مختلف فرق می‌کند. در بحث ذیل در قسمت نخست بحث، هم‌سن بودن در ازدواج بررسی می‌شود و در قسمت دوم بحث،
بهترین سن ازدواج و شرایط آن.
کارشناسان روان‌شناسی در مسئله تناسب سن زوجین می‌گویند که بهتر است دختر بزرگ‌تر از پسر نباشد و هم‌چنین اگر زوجین بیش‌تر از ۶ سال تفاوت سنی داشته باشند، ممکن است زمینه برای بروز برخی مشکلات فراهم شود که حلاوت زندگی زناشویی را از بین خواهد برد؛ اما اگر دختر هم‌سن یا کوچک‌تر از پسر باشد، فوایدی بر آن مترتب است.
.
در این باره به برخی موارد اشاره می‌کنیم:
زندگی زناشویی کم‌تر دچار مشکل خواهد شد، تفاهم عاطفی، روحی، فکری، اجتماعی و جنسی بیش‌تر خواهد بود و هم‌دیگر را بهتر درک خواهند کرد؛
زیرا
سن بلوغ جنسی و رشد اجتماعی ـ عاطفی دختران کمی زودتر است.
هم‌چنین تفاوت سنی کم، موجب تناسب بیش‌تر در توانایی‌های جسمی خواهد بود و این امر باعث می‌شود که توقع بیش از حد از هم‌دیگر در مورد فعالیت‌های جسمی نداشته باشند.
معمولاً افرد مسن‌تر قابلیت انعطاف‌پذیری کم‌تری دارد. وقتی که دو نفر جوان با تفاوت سنی کم‌تر
ازدواج می‌کنند، برای دست یافتن به سازگاری تلاش می‌کنند، به نظر هم‌دیگر توجه می‌نمایند و خود را طوری تطبیق می‌دهند که مورد پسند دیگری واقع شوند و بدین ترتیب
رضایت طرف مقابل را جلب نمایند. حال آن‌که با افزایش
سن، انعطاف آدمی کاهش می‌یابد و همین امر در زندگانی مشترک معضل‌آفرین است.
فایده چهارم این است که سعی می‌کنند به صورت دو دوست با هم‌دیگر برخورد کنند، نه این‌که یکی که بزرگ‌تر است پیوسته دیگری را امر و نهی نماید.
فایده پنجم این است که دختر و پسر چون فاصله سنی کمی دارند، از هم‌دیگر رودربایستی نداشته باشند و مشکلات و خواسته‌های خود را راحت‌تر به هم‌دیگر منتقل کنند.
فایده ششم این‌که اگر فاصله سنی زیاد باشد، شخص بزرگ‌تر باید برای جذب فرد کوچک‌تر امتیازات زیادی بدهد و این برای شخص بزرگ‌تر همیشه میسر نمی‌باشد و باعث
اختلاف خواهد شد؛ ولی اگر فاصله کم باشد، دیگر لزومی ندارد شخص بزرگ‌تر امتیاز دهد،
می‌توان از مطالب گفته‌شده چنین نتیجه گرفت که پس از بررسی در معیارهای دیگر همسرگزینی، در مرحله تصمیم‌گیری نهایی نمی‌توان هم‌سن بودن را مشکل‌آفرین دانست و لزومی ندارد از این مسئله نگران باشید. گرچه اگر دختر چند سال از پسر کوچک‌تر باشد، بهتر است. در ازدواج بیش‌تر معیارهایی چون
تدیّن،
اخلاق خوب، شرافت خانوادگی، عاقل بودن،
سلامتی جسم و
روح و هم‌چنین تناسب و همتایی در جهات مختلف، باید مدنظر باشد.
برای این‌که
بهترین سن ازدواج را بررسی کنیم، باید به نکاتی چند توجه کنیم:
سن ازدواج امری است نسبی و متغیر که در افراد مختلف، فرق می‌کند. ممکن است فردی در هفده سالگی آماده ازدواج باشد، ولی شخصی در ۲۵ سالگی هم توانایی اداره
خانواده را نداشته باشد.
سن ازدواج، سنی است که جوان احساس نیاز به ازدواج می‌کند و
تقدیر الهی در وجودش این احساس نیاز را به جوشش می‌آورد.
قانون تشریعی
اسلام در این باره این است که ازدواج «
مستحب مؤکد» است و بر
انسان واجب نیست؛ اما هرگاه نیاز به همسر در انسان سر برآورد و خواست که طغیان کند و انسان را به
حرام بیندازد، ازدواج، «
واجب» می‌شود و عقب انداختن آن «حرام» است.
برای رسیدن یک دختر و پسر به سن ازدواج شرایطی لازم است که در زیر به طور اختصار به آن‌ها اشاره می‌شود: (این شرایط باید در کنار هم‌دیگر لحاظ شود و یک‌بُعدی به آن نگاه نکرد).
اولین شرط برای آمادگی دختر و پسر برای ازدواج، رشد جسمی است. منظور از رشد جسمی، آمادگی دختر و پسر از لحاظ جنسی برای زناشویی است.
رشد عقلی بعد از رشد جسمی مطرح می‌شود و بعد از
بلوغ جسمی، رشد فکری رو به تکامل می‌رود و شخص استعدادها و توانایی‌ها و امکانات محیطی خود را بهتر می‌شناسد و نسبت به
شخصیت خود بیش‌تر آگاهی می‌یابد. اگر رشد فکری حاصل نشود، شخص نمی‌تواند زندگی زناشویی را اداره کند، چه دختر و چه پسر.
رشد عاطفی هم به میزان رشد فکری برای ازدواج لازم و ضروری است. شخصی که رشد عاطفی لازم را داشته باشد، مهار احساسات منفی و مثبت خود را در دست دارد و... .
دختر و پسر باید از لحاظ مسائل اجتماعی پختگی لازم را داشته باشند و افراد مختلف را بشناسند و بدانند که با چه کسی رفت و آمد داشته باشند یا نداشته باشند و چه کارهای اجتماعی انجام دهند یا نه.
اگر برای دختر و پسری چنین شرایطی حاصل شد، بهترین زمان می‌باشد تا تشکیل خانواده دهد. البته اگر شرایط الف و ب در شخص به طور متعارف موجود باشد و احساس نیاز به جنس مخالف بکند، می‌تواند ازدواج کند و مشکلاتی که احتمال دارد پیش آید، کم‌تر از مشکلاتی است که مجرد بماند و به
فساد و انواع مشکلات روانی و جنسی دچار شود.
۱. جوانان و انتخاب همسر، علی‌اکبر مظاهری، انتشارات پارسایان.
۲. انتخاب همسر، ابراهیم امینی، نشر و چاپ بین الملل سازمان تبلیغات اسلامی.
۳. جوان و تشکیل خانواده، استادان طرح جامع آموزش خانواده، انتشارات انجمن اولیا و مربیان.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «هم‌سن بودن در ازدواج»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۰۶/۲۷.
