جنگ در کربلا
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: جنگ در کربلا، قواعد جنگی، تخلف.
پرسش: گفته می‌شود که امام حسین ـ علیه‌السلام ـ بعد از شهادت بعضی از یارانشان بر بالین آنها حاضر می‌شدند و یا امام حسین وقتی نوبت به خودشان رسید، علی اصغر را بر بالای دستشان بردند. سؤال من این است که دشمن چگونه مجال این کارها را به امام دادند و در همان لحظات ایشان را
شهید نکردند؟
پاسخ:
اگرچه در جنگ‌ها معمولاً نیروهای مهاجم برای ضربه زدن به طرف مقابل، از هر حیله و وسیله‌ای کمک می‌گیرند، تا دشمن را از پای در‌آورند، اما در تمام زمان‌ها حتی در بدوی‌ترین قبیله‌ها که بوی از
تمدن و
فرهنگ نبرده بودند، جنگ و نبرد دارای قواعد مخصوص به خود بوده است؛ مگر در مواردی که دزدان و راه‌زنان به منطقه‌ای حمله می‌کردند برای چپاول و سرقت
اموال و...؛ اما در میادین نبرد، جنگ‌جویان مقید به قواعد جنگی بوده‌اند.
از‌این‌روست که به‌عنوان نمونه، نمی‌توان پرسید که چرا صدام در حمله به ایران، در همان مرحله نخست، مقر رهبران ایران را مورد حمله قرار نداد، و چرا مراکز مهم نظامی و اقتصادی را بمباران کرد؛ یا تهران را بمباران شیمیایی نکرد، و یا چرا
آمریکا با حکومت‌های مخالف خود این کار را نکرد و... اگرچه تخلفاتی از این قواعد سر می‌زند، اما به‌هر‌حال هر شخص، گروه و یا کشوری خود را ملزم می‌داند تا در جهان از خود
چهره‌ای موجه به نمایش بگذارد. بر این اساس است که وقایعی چون بمباران حلبچه توسط صدام، و هیروشیما توسط آمریکا، در خاطره‌ها می‌ماند. شهادت علی اصغر فرزند شش ماهۀ امام حسین ـ علیه‌السلام ـ در آغوش پدر نیز از همین وقایع بوده است.
در مورد نبرد در
روز عاشورا، اگرچه در همان حمله اول تعداد زیادی از یاران
امام حسین علیه‌السلام به شهادت رسیدند، اما اساساً در آن روزگاران جنگ‌ها قواعد مخصوص به خود را داشت و معمولاً فرماندهان جنگ نیز خود را ملزم به آن قوانین می‌دانستند. یکی از اصول نبرد در آن روزگار،
جنگ تن به تن و هم‌آورد طلبیدن بود.
از سوی دیگر، در جریان
قیام عاشورا،
عمر بن سعد فرمانده لشگر یزید، از طرف
عبیدالله بن زیاد فرماندار کوفه مأموریت داشت که عرصه را بر آن حضرت تنگ بگیرد
تا شاید امام ـ علیه‌السلام ـ تسلیم شود. شاید آنان تصور می‌کردند ابا عبدالله در آخرین لحظات وقتی ببیند اوضاع بر وی سخت شده، از تصمیمش بر‌می‌گردد و تسلیم شود و با یزید بیعت کند. بدیهی است که آنان این‌گونه که ما اکنون امام را می‌شناسیم و آگاهی که نسبت به جایگاه
امامت داریم، آنان چنین شناختی نداشتند و یا تصور نمی‌کردند آن حضرت بر تصمیمش پافشاری کند.
گذشته از این‌ها، آنان گهگاهی به‌سوی
امام تیراندازی می‌کردند، نمونه‌اش تیراندازی‌های زمان
نماز ظهر عاشوراست که یاران ابا عبدالله خود را سپر حضرت کردند تا نماز تمام شود و تعدادی نیز
شهید شدند.
پایگاه اسلام کوئست.
