تسبیح خداوند
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: تسبیح، سبحان الله،
قرآن مجید.
پرسش: از آیات
قرآن کریم چه اذکاری را برای
تسبیح خدا می‌توان استنباط کرد؟
پاسخ:
در آموزه‌های دینی، به «سبحان الله» گفتن، «تسبیح» می‌گویند.
تسبیح به معنای منزه، مبرا، پاک و
مقدس دانستن
خداوند است از هر نقص،
عیب، نیاز، شریک و هر چیزی که سزاوار خداوند نیست.
ذکر «
سبحان الله» به‌صورت مکرر در قرآن آمده است؛ لذا هر ذکری که با واژه‌های «سبحان» و «سبحانه»، «سبحانک»، «سَبِّحْ» و ... در
قرآن وجود دارد، می‌تواند به‌عنوان تسبیح در نظر گرفته شود؛ مانند:
«
سُبْحانَهُ وَ تَعالی عَمَّا یَصِفُون»؛
«او منزه و فراتر است از آن‌چه وصفش می‌کنند».
«
إِلهاً واحِداً لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ سُبْحانَهُ عَمَّا یُشْرِکُونَ»؛
هیچ خدایی جز او نیست. منزه است از آن‌چه شریکش می‌سازند.
«سُبْحانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ»؛
منزه است خداوند از آن‌چه توصیف می‌کنند.
«سُبْحانَکَ أَنْتَ وَلِیُّنا»؛
منزهی تو (از هر عیب و نقص)، تویی تنها دوست و سرپرست و یاور ما.
«وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّک قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ غُرُوبِها...»؛
و پیش از
طلوع آفتاب، و قبل از غروب آن تسبیح و
حمد پروردگارت را به‌جا آور.
«سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَی»؛
منزه شمار نام پروردگار بلندمرتبه‌ات را.
پایگاه اسلام کوئست.
