ینزفون
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: ینزفون، مخلَصین، مقربان.
پرسش: در
سوره صافات آیه ۴۷ آمده: «
وَ لا هُمْ عَنْها یُنْزَفُون » و در سوره واقعه آیه ۱۹ آمده: «
لا یُصَدَّعُونَ عَنْها وَ لا یُنْزِفُون ». این تفاوت بین «یُنزَفون»
به‌صورت مجهول در سوره صافات و «یُنزِفون»
به‌صورت معلوم در سوره واقعه چه تفاوتی در معنا ایجاد می‌کند؟
پاسخ:
در سوره صافات که «یُنزَفون»
به‌صورت مجهول آمده، درباره بندگان مخلَص و کسانی است که خداوند آنها را از هرگونه
شرک و
ریا و از هرگونه وسوسه‌های شیطانی و شوائب هوای نفس خالص کرده است:
«و گرداگردشان قدح‌های لبریز از
شراب طهور را می‌گردانند، شرابی سفید و درخشنده و لذت‌بخش برای نوشندگان، شرابی که نه در آن مایه تباهی
عقل است و نه از آن مست می‌شوند».
در سوره واقعه که «یُنزِِفون»
به‌صورت معلوم آمده، درباره جایگاه بندگانی است که در
ایمان و
اعمال خیر و صفات و
اخلاق انسانی پیش‌قدم هستند و
به همین دلیل مقربان درگاه
خداوند بزرگ‌اند:
«نوجوانانی جاودان (در شکوه و طراوت) پیوسته گرداگرد آنان می‌گردند، با قدح‌ها و کوزه‌ها و جام‌هایی از نهرهای جاری بهشتی (و شراب طهور)! اما شرابی که از آن درد سر نمی‌گیرند و نه مست می‌شوند!».
برخی از قراء ـ حمزه و کسایی ـ کلمه «ینزفون» را در هر دو
آیه به‌صورت معلوم (یُنزِفُون) خوانده‌اند، همچنین عاصم، «ینزفون» در سوره واقعه را
به‌صورت معلوم
قرائت کرده است، اما طبق قرائت‌های دیگر (مانند ابن کثیر و نافع) کلمه «ینزفون» در هر دو آیه
به‌صورت مجهول (یُنزَفُون) قرائت شده است.
با توجه
به اینکه خداوند در قرآن، هم وصف مخلَصین را برای پیامبران آورده
و هم واژه «مقربین» را برای ایشان
به کار برده،
معلوم می‌شود که این دو وصف، متعلق
به بهترین مخلوقات است که بالاترین و والاترین درجات
بهشت را از آنِ خود کرده‌اند و آن دو گروهی که
به‌طور جداگانه در سوره‌های صافات و واقعه با این دو وصف، مورد تمجید و
ستایش قرار گرفته‌اند، موقعیت متفاوتی نسبت
به یکدیگر ندارند و از این لحاظ فرقی بین این دو وجود ندارد؛ بلکه در بیان صفات نیکوی آنان و رعایت تناسب در بحث می‌باشد که همین نشانگر
بلاغت و فصاحت در
قرآن کریم است؛
به‌ویژه طبق اختلاف در قرائتی که گفته شد.
وقتی آیات مزبور از سوره صافات و سوره واقعه را که در فضیلت سابقین و مقربین بیان شده در کنار هم قرار دهیم، چنین
به دست می‌آید که این دو گروه کسانی هستند که
عشق و
محبت پاک و خالص خداوند در
دل و جان آنان رسوخ نموده؛
به‌گونه‌ای که از غل و غش امور طبیعی و نفسانی کاملاً
پاک و وارسته شده‌اند و خود را تنها نیازمند خداوند می‌دانند و آرزوی آنها جز اشراقات و تجلیات
نور جمال احدی و فیض سرمدی چیز دیگری نیست. چنین اشخاصی نه فقط از لذات
دنیایی اعراض می‌کنند، بلکه آرزوی مقامات و
نعمت های بهشت را نیز در دل خود نمی‌پرورانند.
پایگاه اسلام کوئست.
