وجود امام زمان
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف،
غیبت صغری، غیبت
کبری.
پرسش: وجود
امام زمان را با توجه به اینکه کسی از کودکی تاکنون او را ندیده وجود حضرت عیسی که از کودکی در بین مردم زیست و رسالت خود را بیان داشت و مردم را
رهبری و هدایت فرمود، چیست؟
پاسخ: اگر مراد این است که اصلاً کسی ندیده، حرفی است ناصواب؛ چون در طول پنج سال تقریباً عادی زندگی می‌کرد و امام حسن عسکری ـ علیه‌السلام ـ مردم را به او ارجاع می‌داد و در طول
غیبت صغری با
نواب اربعه با مردم در ارتباط بوده است و در دوران
غیبت کبری هم عده‌ای زیادی به محضر حضرت شرفیاب شده‌اند، و وجود حضرت چون
خورشید از پشت ابر نورافشانی می‌کند و تشعشع آن همه سرزمین‌ها را فراگرفته است و اگر مراد این است که اکثریت او را ندیده‌اند، قابل قبول است.
این ادعای بزرگی است، که گفته شد: «با توجه به اینکه کسی از کودکی تاکنون او را ندیده!!» اگر مقصود پرسش کننده آن است که هیچ‌کس او را تا به حال ندیده، سخن ناصوابی است. و اگر مقصودش این است که اکثریت مردم او را ندیده‌اند، این سخن قابل قبول است.
به‌هر‌حال امام زمان ـ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف ـ در سال ۲۵۵ هجری قمری متولد گردید.
پنج سال از دوران زندگانی خود را حضور داشت؛ مانند بقیه افراد بشر و دیگر
ائمه ـ علیه‌السلام ـ و در خانه امام عسکری ـ علیه‌السلام ـ گذراند و براساس روایات
شیعه کسانی که به
امام حسن عسکری ـ علیه‌السلام ـ مراجعه می‌کردند، در برخی از موارد امام حسن عسکری ـ علیه‌السلام ـ آنها را به امام زمان ارجاع می‌داد و می‌فرمود مسائل دینی و شرعی خود را از امام زمانتان بپرسید.
آن بزرگوار در سن پنج سالگی به‌طور موقت از نظرها
غایب گردید که در تاریخ شیعه از آن به دوران «غیبت صغری» تعبیر می‌کنند، و بنابر نظر صحیح طول این دوران ۶۹ سال بوده است، از ویژگی‌های این دوره این بود که امام زمان چهار «
سفیر» و نماینده خاص داشت که به «نواب اربعه» مشهورند که به ترتیب عبارت بودند از:
۱. عثمان بن سعید اسدی: او از اصحاب امام دهم و یازدهم نیز بوده است و آن بزرگواران بر
عدالت و
امانت‌داری او تصریح نموده‌اند.
۲. ابوجعفر محمد بن عثمان بن سعید اسدی.
۳. شیخ ابوالقاسم حسین بن روح نوبختی.
۴. علی بن محمد سمری.
این سفرا از سال ۲۶۰ تا ۳۲۹
سفارت آن حضرت را داشتند.
«ابن بابویه» (
شیخ صدوق) از «محمد بن عثمان بن سعید» نقل کرده که گفت: «به خدا سوگند که حضرت صاحب الامر هر سال در موسم
حج در
کعبه و
مشاعر حاضر می‌شود و مردم را می‌بیند و می‌شناسد و مردم او را می‌بینند؛ ولی نمی‌شناسند».
براساس شواهد مسلم و قطعی در دوره «
غیبت کبری» (از سال ۳۲۹ به بعد) نیز هزاران نفر به خدمت و محضر مبارک حضرت صاحب رسیده‌اند، که در کتاب‌هایی که در شرح حال آن حضرت نوشته شده است، مشروحاً ذکر شده است. برای اطلاع بیشتر می‌توانید به کتاب‌های «حق الیقین» علامه مجلسی و اصول کافی (کتاب الحجه) رجوع کنید.
بنابراین ادعای اینکه کسی آن حضرت را ندیده، نادرست است. آن حضرت از پرده غیب به امر خدا
جهان را
هدایت می‌کند.
امام کاظم ـ علیه‌السلام ـ فرموده: «لولا الحجة لساخت الارض باهلها»؛
(اگر حجت خدا نباشد، زمین اهل خود را می‌بلعد و نابودشان می‌کند).
همچنین از رسول اکرم ـ صلی‌الله‌عليه‌و‌آله ـ روایت شده که فرمود: «ان الناس ینتفعون به فی غیبته کما ینتفعون من الشمس و دونها سحاب»؛
(مردم در غيبت او از وجود او استفاده می‌كنند؛ همچنان‌كه از وجود خورشيد اگر در پس ابر هم باشد، نفع می‌برند).
ما پيش از اين گفتيم: فلسفه
امامت معصوم به مدت ۲۵۰ سال براى آن است كه: پيامبر به دلایل مختلفى (كه آنها را هم قبلاً ذكر كرديم) موفق نشد تا وحى الهى را تفسير نمايد. و گفتيم امام يعنى اسلام‌شناس و مفسر قرآن از اين سخن چند نتيجه می‌گيريم:
۱. در طول ۲۵۰ سال معارف اسلام و علوم و
احکام دین توسط
ائمه اطهار ـ علیه‌السلام ـ بيان و
تفسیر گرديد و در دوره
امام صادق ـ علیه‌السلام ـ و امام باقر ـ علیه‌السلام ـ سازمان فكرى و فرهنگى شيعه شكل گرفت؛ بنابراين اگر كسى بخواهد توسط علوم و معارف آل‌محمد ـ صلی‌الله‌عليه‌و‌آله ـ هدايت شود، اسلام، قرآن و معارف الهى را بشناسد، به‌اندازه كافى و لازم آثار آن بزرگواران در اختيار و دسترس موجود است.
۲. اگر آن بزرگوار مانند
ائمه ديگر ـ علیه‌السلام ـ در ظاهر بود، اين همه
عمر نمی‌كرد؛ زيرا «
سنت الهی» بر اين تعلق گرفته كسانى كه در ظاهر زندگى مى‌كنند، عمرشان كوتاه باشد؛ همانند: پيامبران و ائمه ـ علیه‌السلام ـ و افراد ديگر اگر
عیسی ـ علیه‌السلام ـ و «
خضر» ـ علیه‌السلام ـ زنده‌اند، به اين دليل است كه آنها از نظرها غايب‌اند، وجود مقدس
امام زمان ـ علیه‌السلام ـ چنين است و محكوم «سنت الهى» است كه براى طولانى شدن عمر شريف‌شان بايد از نظرها غايب باشند.
۳. زيباترين تعبير را
رسول اكرم ـ صلی‌الله‌عليه‌و‌آله ـ به كار برده است كه روايت آن را در بالا ذكر نموديم. مگرنه آن است كه ما از وجود و بركات
خورشید استفاده و سود می‌بريم، چه پيدا باشد و خواه در پس ابر قرار گرفته باشد، كه باز هم از نور و روشنایى آن بهره‌مند می‌شويم.
از مجموع مطالب ذكر شده نتيجه می‌گيريم كه خورشيد
مغرب هرگز
غروب نمی‌كند، و همواره نورافشانى می‌كند و تشعشع آن همه سرزمين‌هاى مغرب (عالم ظلمت و تاريكى) را فرامی‌گيرد. و همه سالكان طريقت از فيوضات و بركات آن بهره‌مند می‌شوند؛ هرچند در پس ابر پنهان باشند.
سایت اندیشه قم
