شفیع
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: شفیع، قرآن، حدیث.
پرسش: شفیع و شافع را با توجه به لغت،
قرآن و
حدیث توضیح دهید؟
صفت «شفیع (شفاعت@گر)»، مبالغه در «شافع» و برگرفته از «شفع» است که بر همراهیِ دو چیز دلالت دارد. شَفْع، خلاف
وَتْر (فرد)، از همین ریشه و به معنای زوج است.
شفاعت، در مورد درخواست گذشت از گناهان و بزه‌ها به‌کار می‌رود و شافع یعنی: درخواست کننده برای کس دیگری که برای رسیدن به خواسته‌اش، به او شفاعت می‌برد. گفته می‌شود: «فلانی را نزد فلانی شفیعِ خود ساختم و او شفاعتم را پذیرفت». نام درخواست کننده، شفیع است و وجه اطلاق شفیع به درخواست کننده، آن است که درخواست کننده، همراه شخص می‌گردد تا او به خواسته‌اش برسد.
خدای متعال نیز شفیع انسان است؛ بلکه در حقیقت، جز او شفیعی وجود ندارد؛ زیرا انسان جز با
توفیق خدا و
تقدیر و قضای او، به خواسته خود نمی‌رسد. وجه دیگر در اطلاق شفیع بر خدای متعال، آن است که «نام» خدا شفیع است؛ زیرا نام‌ها،
واسطه‌های فیض اویند.
برگرفته‌های گوناگون مادّه «شفع» در قرآن کریم، ۳۱ بار به‌کار رفته و نام «شفیع»، سه بار به‌کار رفته است. آن‌سان که از قرآن و حدیث دانسته می‌شود، شفاعت، در اصل منحصر به خداست؛ امّا شفاعت دیگران، با اذن خدای سبحان، امکان پذیر است.
حدیث‌نت، برگرفته از مقاله « شفیع و شافع صفات خداوند» تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۳/۱۱.
