• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

سمیع

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



کلیدواژه: خداوند، قرآن، حدیث.

پرسش: توضیح صفت سمیع خداوند را در لغت، قرآن و حدیث توضیح دهید؟



صفت «سمیع (شنوا)»، فعیل به معنای فاعل و از ساخت‌های مبالغه و برگرفته از مادّه «سمع» است که در اصل، شنیدن به وسیله گوش است. «سَمع» که مصدر «سَمِع یَسمَع» است، در معنای گوش نیز به کار می‌رود.
ابن اثیر می‌گوید: یکی از نام‌های خدای والا «سمیع» است؛ یعنی او کسی است که هیچ شنیده‌ای (هرچند که پنهان باشد) از ادراک او به در نمی‌رود. و البته او بدون‌ اندام می‌شنود.

۱.۱ - در قرآن و حدیث

قرآن کریم، صفت «سمیع» را همراه صفت «علیم» ۳۲ بار، و با صفت «بصیر» ده بار، و با صفت «قریب»، یک بار یاد کرده است. تعبیر «سمیع الدعاء» نیز دو بار ذکر شده است. سمیع بودن خدا در آیات و احادیث، شاخه‌ای از علیم بودن او و به معنای آگاه بودنِ او از شنیده‌ها و آواهاست؛ یعنی هیچ سخن و آوایی، هر چند پنهان، بر خدا پوشیده نمی‌ماند. شنوا بودن خدا، مانند آفریدگان نیست که مسبوق به جهل باشد و از ره‌گذرِ ادات و ابزار، تحقّق پیدا کند.


حدیث‌نت، برگرفته از مقاله «سمیع» تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۳/۱۳.    



جعبه ابزار