سمیع
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: خداوند، قرآن، حدیث.
پرسش: توضیح صفت سمیع خداوند را در لغت،
قرآن و
حدیث توضیح دهید؟
صفت «سمیع (شنوا)»، فعیل به معنای
فاعل و از ساخت‌های
مبالغه و برگرفته از مادّه «سمع» است که در اصل، شنیدن به وسیله گوش است. «سَمع» که مصدر «سَمِع یَسمَع» است، در معنای گوش نیز به کار می‌رود.
ابن اثیر می‌گوید: یکی از نام‌های خدای والا «سمیع» است؛ یعنی او کسی است که هیچ شنیده‌ای (هرچند که پنهان باشد) از ادراک او به در نمی‌رود. و البته او بدون اندام می‌شنود.
قرآن کریم، صفت «سمیع» را همراه صفت «
علیم» ۳۲ بار، و با صفت «
بصیر» ده بار، و با صفت «
قریب»، یک بار یاد کرده است. تعبیر «
سمیع الدعاء» نیز دو بار ذکر شده است. سمیع بودن خدا در آیات و احادیث، شاخه‌ای از علیم بودن او و به معنای آگاه بودنِ او از شنیده‌ها و آواهاست؛ یعنی هیچ سخن و آوایی، هر چند پنهان، بر خدا پوشیده نمی‌ماند. شنوا بودن خدا، مانند آفریدگان نیست که مسبوق به
جهل باشد و از ره‌گذرِ ادات و ابزار، تحقّق پیدا کند.
حدیث‌نت، برگرفته از مقاله «سمیع» تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۳/۱۳.
