توحید در حکم
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: توحید،
خداوند،
قرآن.
پرسش: توحید در حکم یعنی چه؟
توحید در حکم، عبارت است از اعتقاد به یکتایی خداوند در تشریع احکام و قانون‌گذاری. از نظر قرآن، تنها خداوند متعال، حقّ وضع قانون و صدور دستور اجرای آن را دارد و پیروی از هر قانونی در زندگی فردی و اجتماعی بشر، بجز قانون الهی،
شرک محسوب می‌شود.
دلیل این‌که قانون‌گذاری و اجرای آن، تنها حقّ خداست و جز کسانی که او معیّن کرده، حقّ حکم کردن و حکومت ندارند، این است که: بهترین قانون‌گذار، کسی است که بیش از دیگران، انسان و نیازهای او را بشناسد و اصول تکامل او را بداند و از هراسیدن در اجرای قانون، وارسته باشد.
هیچ کس جز
خداوند متعال، واجد این خصوصیات به‌طور کامل نیست. او به دلیل این‌که انسان را آفریده، با همه استعدادها و نیازهای او آشناست و به دلیل این‌که علمِ مطلق است، اصول تکامل او را می‌داند و به دلیل این‌که بی‌نیاز مطلق است، هیچ مانعی نمی‌تواند مانع حکم کردن و یا حکومت او گردد.
بر این اساس،
قرآن کریم،
خدا را با ویژگی‌های «خَیْرُ الْحَاکِمِینَ (بهترینِ حاکمان)» و «اَحْکَمُ الْحَاکِمِینَ (حکمران‌ترینِ حاکمان)» و «خَیْرُ الْفَاصِلِینَ (بهترینِ جداکنندگان)» توصیف می‌نماید و قانون‌گذاری را در انحصار او ( «اِنِ الْحُکْمُ اِلَّا لِلَّهِ؛ حکم، تنها از آنِ خداست») و حکومت را حقّ نمایندگان او می‌داند، چنان‌که خداوند متعال، خطاب به
داوود (علیه‌السّلام) می‌فرماید: «ای داوود! ما تو را جانشین در
زمین کردیم. پس میان مردم، به حق حکم کن و از
هوا و هوس، پیروی مکن».
حدیث‌نت، برگرفته از مقاله «توحید در حکم» تاریخ بازیابی۱۳۹۷/۳/۱۰.
