تجافی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: تجافی، تجافی در رکوع، تجافی در سجود، تجافی در تشهد.
پرسش: تجافی چیست؟
پاسخ: هرگاه
مأموم در رکعت دوم یا آخر
نماز به
امام اقتدا کند، هنگام
تشهد امام، عمل تجافی را انجام می‌دهد. تجافی در
رکوع به باز کردن دست‌ها همچون دو بال گشوده است. تجافی در
سجود به بلند کردن شکم از
زمین و قرار دادن دست‌ها همچون دو بال گشوده است. تجافی در حال تشهد امام، به بلند کردن مأموم زانوهای خود را از زمین و بر سینه پا نشستن و گذاشتن
انگشتان دست بر زمین تحقق می‌یابد.
دور کردن بازوان و آرنج‌ها از پهلو و همچون دو بال گشوده قرار دادن آن‌ها، بلند کردن شکم از زمین، بلند کردن زانوها از زمین و به حالت نیم‌خیز قرار گرفتن.
تجافی در
لغت به معنای قرار نداشتن در جای و برداشتن چیزی از جای خود آمده است.
در کلمات
فقها در سه مورد در
نماز به کار رفته است: حال رکوع و سجود و حالت نشستن مأموم هنگام تشهد امام.
تجافی در رکوع به باز کردن دست‌ها همچون دو بال گشوده است.
تجافی در سجود به بلند کردن شکم از زمین و قرار دادن دست‌ها همچون دو بال گشوده است.
تجافی در حال تشهد
امام، به بلند کردن مأموم زانوهای خود را از زمین و بر سینه پا نشستن و گذاشتن
انگشتان دست بر
زمین تحقق می‌یابد.
در
روایات و به تبع آن در کلمات فقها، از تجافی در رکوع و سجود به «
تخوّی» و «
تجنیح» نیز تعبیر شده است.
فقها از این عنوان در باب صلات سخن گفته‌اند.
تجافی در رکوع و سجود برای مرد
مستحب است.
البته تجافی به معنای بلند کردن شکم از زمین در حال سجده از دیدگاه برخی
واجب است.
هرگاه
مأموم در رکعت دوم یا آخر
نماز به امام
اقتدا کند، هنگام تشهد امام،
عمل تجافی را انجام می‌دهد. در
استحباب یا
وجوب آن بر مأموم
اختلاف است. ظاهر کلمات بیشتر
فقها استحباب آن است.
سایت حوزه نت، برگرفته از مقاله «تجافی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۰۳/۱۸.
