مجالست با زنان
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: مجالست با زنان.
پرسش: بارها شنیده و خوانده‌ایم که با زنان کمتر مجالست کنید و اصولاً با کسانی مجالست کنید که دل‌های شما را زنده می‌کنند. آیا این برمی‌گردد به همه زنان یا زن‌هایی که کمتر حب دنیا را در دل می‌پرورانند؟
پاسخ: براساس فرمایش
حضرت علی (علیه‌السلام)، صفاتی هستند که برای زن
کمال است؛ ولی همان صفات برای مرد نقص محسوب می‌شود؛ و کثرت هم‌نشینی و مجالست با
زنان باعث به وجود آمدن یک ارتباط عاطفی بین این دو شده که
محبت و دوستی را در پی دارد و به وجود آمدن دوستی بین دو نفر باعث انتقال ویژگی‌های هر یک به دیگری می‌شود. از صفات روان‌شناختی که در زنان هست، میل به تجملات و زیور‌آلات، تغییر
چهره،
لباس، آرایش و ... است. در نتیجه مجالست بسیار با آنان می‌تواند میل به دنیاگرایی و تجمل‌گرایی را در انسان افزوده و او را از
خدا و آخرت غافل سازد. هم‌چنین مرد به دلیل اختلاط بسیار با زنان، زن‌صفت می‌گردد. زشت‌ترین صفات برای مردان در او به وجود می‌آید و دیگر نمی‌تواند به وظایف خود در
زندگی که مستلزم
شجاعت،
بخشش و
تواضع است،
عمل کند.
البته گاهی زنانی یافت می‌شوند که دوراندیش و درایت او بر انسان
آشکار است که اگر مفاسدی در کار نباشد،
مشورت با چنین زنی به تصریح مولی علی (علیه‌السلام) هیچ اشکالی ندارد که خود فرمود: «مگر زنی که کمال
عقل او به
تجربه رسیده است».
از آنجا که
زن برای مرد جاذبه بسیار دارد و سخن گفتن
زن و مرد نامحرم چه‌بسا منجر به مفاسدی برای آن‌ها یا یکی از آن‌ها شود، حضرت
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نهی کرده است از این‌که زن نزد غیر همسرش و غیر محرمش، بیش از پنج کلمه از آنچه که چاره‌ای از آن نیست، سخن بگوید
و از طرفی به دلیل همان جذابیتی که سخن زن برای مرد دارد، سخن گفتن فراوان با زنان باعث می‌شود که
غفلت، سراپای وجود انسان را بگیرد و به تعبیر حضرت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) «چهار چیز
قلب انسان را می‌میراند که یکی از آن‌ها بسیار سخن گفتن با زنان است».
در این باره به چند صفت زنان اشاره می‌کنیم:
علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند: صفاتی هستند که برای زن کمال است؛ ولی همان صفات برای مرد
نقص محسوب می‌شود؛ و کثرت هم‌نشینی و مجالست با زنان باعث به وجود آمدن یک ارتباط عاطفی بین این دو شده که
محبت و دوستی را در پی دارد و به وجود آمدن دوستی بین دو نفر باعث انتقال ویژگی‌های هر یک به دیگری می‌شود. از صفات روان‌شناختی که در زنان هست، میل به تجملات و زیور‌آلات، تغییر
چهره،
لباس، آرایش و ... است.
حضرت علی (علیه‌السّلام) می‌فرماید: «همت زنان بر
آرایش و تجملات دنیاست».
در نتیجه مجالست بسیار با آنان می‌تواند میل به
دنیاگرایی و
تجمل‌گرایی را در انسان افزوده و او را از خدا و
آخرت غافل سازد.
از طرفی علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: «نیکوترین خوی زنان، زشت‌ترین خوی
مردان است: به خود نازیدن،
ترس و بخل ورزیدن؛ پس چون زن به خویش نازد، رخصت ندهد که کسی بدو دست یازد و چون
بخل آرد، مال خود و شویش را نگاه دارد و چون ترسان بود، از هر چه به او روی آرد، هراسان بود».
مرد به دلیل اختلاط بسیار با زنان، زن‌صفت گردد. زشت‌ترین صفات برای مردان در او به وجود می‌آید و دیگر نمی‌تواند با وظایف خود در
زندگی که مستلزم
شجاعت،
بخشش و
تواضع است،
عمل کند.
میل به تجملات در زنان مورد پذیرش علمای روان‌شناس هم واقع شده است.
شهید مطهری به نقل از پروفسور ریک می‌نویسد: «زن همیشه می‌خواهد موجود تازه‌ای باشد و هر صبح با قیافه تازه‌تری از بستر برخیزد؛ برخلاف مرد که دلش می‌خواهد هر
روز به همان حالت همیشگی باقی بماند.
اگر این صفات برای زنان یک
نعمت است، برای مردان ناپسند می‌نمایند؛ چراکه:
جهان چون چشم و خط و خال و ابروست ••• که هر چیزی به جای خویش نیکوست
و «از شیر حمله خوش بود و از غزال رم» صفات زن باعث جذابیت، دل‌ربایی و
کمال برای اوست و همچون کجی، برای ابروست که نبود آن نقصان است؛ «ابروی کج ار راست بدی کج بودی»؛ ولی همان صفات برای مرد چون کجی برای بینی است که قبیح و زشت است.
مجالست معمولاً نگاه معمولی را به دنبال دارد و نگاه طبیعی به سبب دل‌فریبی زن کم‌کم تبدیل به نگاه‌های شهوانی می‌شود.
به تعبیر
امام صادق (علیه‌السلام) «نگاه به نامحرم از روی شهوت تیری زهرآگین از شیطان است و چه‌بسا نگاه‌هایی که باعث حسرت طولانی در دل می‌شوند».
و در جای دیگر فرمود: «فتنه‌ای در دل برمی‌انگیزد که او را وادار به
گناه کند».
از حضرت
یحیی بن زکریا سؤال شد که آغاز زنا از کجاست، فرمودند: «نگاه و آرزو».
و صریح
قرآن کریم آن است که «ای رسول! به
مؤمنین بگو که چشم از نامحرم فرو پوشند و دامن‌های خود را حفظ نمایند» و متقابلاً به زنان هم دستور می‌دهد که «چشم از
مردان نامحرم فرو پوشند و دامن‌های خود را حفظ کنند».
پس برای تأمین امنیت جامعه در برابر
مفاسد اجتماعی، حریم نگه داشتن و فاصله گرفتن زن و مرد نامحرم از یکدیگر است.
از نظر
اسلام قرار گرفتن زن و مرد نامحرم در یک اتاق که درِ آن بسته بوده و عبور و مروری بر آن نیست، حرام است؛ هر چند آن‌ها مشغول
خواندن نماز،
دعا،
قرآن و ... باشند؛ چراکه خالق و آفریننده بشر می‌داند که در چنین حالتی افتادن به دام
گناه قطعی است، مگر آن‌که معجزه‌ای رخ دهد و از چند هزار نفر، یک نفر پاک از این مهلکه به در آید.
داستان
برصیصای عابد که فردی عابد و
مستجاب الدعوة بود، نمونه‌ای است که باعث عبرت اهل خرد است: شبی با دختر مریض پادشاه که جهت دعا کردن به نزد او آورده بودند و او خواست که دختر را نزد او بگذارند و بروند، به سبب
وسوسه شیطان آلوده شد و برای حفظ آبرو، دختر را کشت و در مکانی دفن کرد و در نهایت مفتضح شد و بی‌دین از
دنیا رفت.
در
زن جنبه عواطف و احساسات و هیجانات بر
عقل غلبه دارد؛ به همین دلیل نباید انتظار داشت که زن بتواند در مسائل و مشکلات غامض و پیچیده نظر صائب و منطقی ارائه دهد. به سبب همین غلبه احساسات و ضعف قوه عاقله در زن است که مرد وظیفه دارد با او مدارا کند و از خطاهای او درگذرد و کارهایی که در توان زن نیست، بر او تحمیل نکند.
حضرت علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: «کاری را که در توان زن نیست، به او مسپار؛ چراکه این به حالِ زن بهتر است و باعث می‌شود که فکرش آسوده‌تر گردد و زیبایی‌اش پایدارتر بماند؛ چراکه زن چون گل بهاری لطیف است و قهرمان و خشن و قوی نیست؛ پس در تمام احوال با او مدارا کن و با او به نیکویی رفتار نما تا زندگیت صفا یابد».
البته گاهی زنانی یافت می‌شوند که دوراندیش و درایت او بر انسان
آشکار است که اگر مفاسدی در کار نباشد،
مشورت با چنین زنی به تصریح مولی علی (علیه‌السلام) هیچ اشکالی ندارد که خود فرمود: «مگر زنی که کمال عقل او به
تجربه رسیده است».
زُیِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاءِ و....
قرآن کریم دستور می‌دهد که با زنان به گونه‌ای که از نظر عقل و نقل شناخته شده و مورد قبول است، رفتار و
معاشرت داشته باشید: «
وَ عَاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ».
از نظر عقل و نقل، زن و مرد مکمل یکدیگرند و وجود هر یک برای تحقق جامعه انسانی و بقای نسل ضروری است و هیچ‌یک بر دیگری امتیازی ندارند؛ مگر به واسطه تقوا، لکن از آنجا که «
زُیِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاءِ و...»؛
یعنی
محبت امور مادی در راس آن‌ها محبت به
زنان در نظر مردم جلوه داده شده است. برای این‌که
زن و مرد به حرام گرفتار نشوند، باید حدومرزهایی را که خداوند برای زن و مرد نامحرم (از جمله نگاه کردن، خلوت کردن،
سخن گفتن، تماس بدنی پیدا کردن و...) تعیین کرده، رعایت کنند، تا به
حرام نیفتند.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «مجالست با زنان»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۷/۱۰/۱۹.
