سیف الاسلام
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: سیف الاسلام، طلحه و زبیر، سیف الله.
پرسش: چرا پیامبر ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ لقب سیف الاسلام را به طلحه و زبیر نسبت داده است؟ آیا این کار موجب گمراهی مردم در مورد حقانیت
علی علیه‌السلام نشده است؟
پاسخ:
در هیچ‌یک از کتب معتبر تاریخی، مطلبی به این عنوان که پیامبر عظیم الشان
اسلام ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ لقب سیف الاسلام را به طلحه و زبیر داده باشند، ثبت نشده است.
چیزی که در
تاریخ به ثبت رسیده لقب سیف الله (شمشیر خدا) است که به
خالد بن ولید نسبت داده شده است. برخی گفته‌اند این
لقب را پیامبر ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ به او داده؛ ولی ظاهراً در دوره
خلافت ابوبکر و عمر چنین لقبی به خالد داده شده است.
درباره طلحه و زبیر باید به چند نکته توجه داشت:
در کتب تاریخی و روایی درباره طلحه و زبیر، فضائلی نقل شده است که همه آنها مربوط به دوران حیات
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله است؛ مثل این‌که:
نقل می‌کنند پیامبر ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ می‌فرموده است: هرکس می‌خواهد به مردی بنگرد که به عهد خود وفا کرده است، به طلحه بنگرد.
حصین می‌گوید: طلحه در
جنگ احد چنان از پیامبر دفاع کرد که مجروح و زخمی شد.
.
نقل می‌کنند شخصی می‌گفته: هیچ‌کس را چون طلحه ندیده‌ام که بدون مسألت و درخواست مردم، مال‌های کلان به ایشان بپردازد.
گفته‌اند: زبیر بن عوّام در جنگ
بدر و احد و تمام جنگ‌های دیگر
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله ملتزم رکاب آن حضرت بوده و روز احد هم پایداری کرده و تا پای جان با پیامبر بیعت کرده است؛ و هنگام فتح مکه هم یکی از پرچم‌های سه‌گانه مهاجران در دست او بوده است.
طلحه و زبیر در شمار کسانی بودند که از بیعت با
ابوبکر سر باز زدند و همراه با علی ـ علیه‌السلام ـ در مقام مخالفت با حکومت وقت، در خانه
حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها بست نشستند.
از سوی دیگر کتب تاریخی افعال و رفتارهای ناشایستی از این دو صحابی در زمان
خلفا، و
خلافت علی ـ علیه‌السلام ـ نقل می‌کند.
بزرگ‌ترین رفتارهای ناشایست آن دو، مخالفت با خلیفه برحق و امام زمان خود امیرالمؤمنین ـ علیه‌السلام ـ و بر پا نمودن جنگ جمل علیه آن حضرت بوده است.
به‌هر‌حال آنها در زمان پیامبر ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ از یاران خوب و وفادار پیامبر بوده‌اند و از کسانی بوده‌اند که در ابتدا با امیرالمؤمنین بیعت کرده بودند و پیامبر اکرم ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ در مناسبت‌های مختلف از ایشان تمجید کرده‌اند؛ و این کاملاً طبیعی است و ملاک در این‌گونه تمجیدها حال فعلی اشخاص است؛ یعنی اگر شخصی در زمان حیات پیامبر ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ کار نیکی کرده باشد و خدماتی به اسلام کند طبیعی است که پیامبر ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ از او قدردانی کند؛ اما این قدردانی نمی‌تواند نسبت به آینده آنان نیز ملاک و معیار
قضاوت قرار گیرد؛ چون:
شریعت اسلام و خرد
انسان نمی‌پسندد که پیامبر ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ از علمی که نسبت به آینده دارد و از ضمایر اشخاص مطلع است، استفاده کند و از مکنونات افراد پرده‌برداری کند و به اصطلاح،
قصاص قبل از جنایت کند؛ بلکه
سیره پیامبر و تمام امامان
معصوم، چنین بوده است که در غیر موارد ضروری (که
خداوند به دلیلی به ایشان اجازه می‌داده) از
علم خدادادی و منحصر به فرد خود در مورد افراد مختلف استفاده نکنند و همچون انسان‌های عادی
عمل نمایند.
مثل این‌که
امام علی علیه‌السلام قاتل خود را می‌شناختند؛ ولی او را به عموم معرفی نمی‌کردند و با او طوری رفتار می‌کردند که گویی نمی‌دانند او بعداً قاتل خودشان است.
قرآن کریم و
روایات پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، تقوا
را ملاک و معیار برای ارزیابی و سنجش افراد، معین کرده است؛ بنابراین با وجود آن معیارها، مردم به‌آسانی می‌توانند افراد را ارزیابی کنند و دچار حیرت و گمراهی نگردند.
پایگاه اسلام کوئست.
