علت گریه معصومان
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: گریه، معصومان (علیه‌السلام)، توبه، استغفار.
پرسش: با این‌که
پیامبران و امامان (علیهم‌السلام) معصوم‌اند، پس چرا استغفار و
گریه می‌کردند؟
پاسخ: معصومان (علیهم‌السلام) تنها برای آموزش دیگران
توبه نمی‌کردند؛ بلکه واقعاً با توبه، به دنبال بازگشت به
خدا بودند؛ اما نه بازگشت از گناه؛ بلکه آن بزرگواران چون توجه به امور مادی را (که لازمه ضروری
زندگی مادی است) دور از شأن و
بندگی و مقام
عصمت خود و گناه تلقی می‌کردند، از این امور اجتناب‌ناپذیر توبه می‌نمودند. افعالی که برای دیگران مباح یا
مکروه شمرده می‌شود، برای آنان گناه نامیده می‌شود.
به نظر می‌رسد
پیامبران و
امامان (علیهم‌السلام) با توبه خود چند
هدف مشخص را دنبال می‌کرده‌اند:
عده‌ای از بزرگان از جمله
ملا مهدی نراقی معتقدند
پیامبر و
امام با توبه و
استغفار، طریق بازگشت به خدا را به مردم آموخته‌اند؛
یعنی ادب بندگی و روش توبه و آداب آن، موضوعی است که می‌توان از
کلام و عمل معصومان فرا گرفت.
بعضی بزرگان (مانند مرحوم
خواجه نصیرالدین طوسی) توبه پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) و امامان (علیهم‌السلام) را توبه از التفات به غیر خدا و اشتغال به امور
دنیا دانسته‌اند.
توضیح آن‌که: پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) و امام (علیه‌السلام) تنها برای آموزش دیگران توبه نمی‌کردند؛ بلکه واقعاً با توبه، به دنبال بازگشت به خدا بودند؛ اما نه بازگشت از گناه؛ بلکه آن بزرگواران چون توجه به امور مادی را (که لازمه ضروری زندگی مادی است) دور از شأن و بندگی و
مقام عصمت خود و گناه تلقی می‌کردند، از این امور اجتناب‌ناپذیر توبه می‌نمودند. افعالی که برای دیگران
مباح یا مکروه شمرده می‌شود، برای آنان گناه نامیده می‌شود و جمله معروف «حسنات الابرار سیئات المقربین؛ اعمال نیک خوبان،
گناه مقربان خدا محسوب می‌شود»، ناظر به همین حقیقت است.
بر این اساس
امام سجاد (علیه‌السلام) در
مناجات خود می‌گوید: «استغفرک من کلِّ لذّة بغیر ذکرک و من کلّ راحة بغیر اِنسک و من کلّ سرور بغیر قربک و من کلّ شغل بغیر طاعتک؛ خدایا! آمرزش می‌خواهم از هر راحتی و آسودگی که جز از طریق
انس با تو حاصل آید، از هر سرور و شادی که به جز از راه
قرب به تو حاصل شود؛ از هر کاری به جز
طاعت تو درخواست
مغفرت می‌کنم.
سایت حوزه نت، برگرفته از مقاله «علت گریه معصومان»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۰۵/۳۰.
