شیرینی گناه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه:گناه، توبه، بخشش، شیرینی گناه.
پرسش :در روایتی داریم؛
خدا به پیامبرش فرمود:«به عزّتم سوگند که توبه فلان شخص را تا وقتی شیرینی گناه در دل او باشد نمی‌بخشم». منظور از شیرینی گناه چیست؟ چگونه از بین می‌رود؟ و چگونه مطلع شویم که آن شیرینی از دل ما بیرون رفته است؟
پاسخ :
آنچه در پرسش به آن اشاره شده است؛ روایتی است درباره
توبه که در برخی از کتاب‌های قدیمی اخلاقی آمده است:«یکی از پیامبران از حق تعالی قبول توبه
بنده‌ای را درخواست کرد که سال‌ها در
عبادت کوشیده ولی اثر قبولی آن‌را نیافته بود؛ حق تعالی به او فرمود:به عزّت و جلالم سوگند! اگر همه اهل آسمان‌ها و زمین از او
شفاعت کنند، تا وقتی که حلاوت و شیرینی گناهانی که از آنها توبه کرده، در دل اوست توبه‌اش را نخواهم پذیرفت».
از این روایت و مشابه آن که در
منابع حدیثی وارد شده است به دست می‌آید که؛ یکی از نشانه‌های توبه و پشیمانی واقعی؛ احساس و درک تلخی گناهان است که به‌جای شیرینی آنها در دل جایگزین می‌شود و میل او به گناه به کراهت و رغبت او به
نفرت مبدّل می‌گردد. سزاوار است توبه کننده این تلخی و زهرناکی را در تمام گناهان احساس کند و آن‌را موجود بداند هر چند برخی از گناهان را پیش از این مرتکب نشده باشد.
برای آگاه شدن از از بین رفتن یا نرفتن شیرینی گناه باید گفت:اگر از آن گناه در دل و ذهن خاطره خوشی باشد، و این خاطره دوباره او را به سوی گناه بکشاند، هنوز شیرینی‌اش از بین نرفته و اگر آن‌را خاطره تلخی بداند، شیرینی‌اش از بین رفته است.
برای نمونه؛ اگر کسی شربت شیرینی را بخورد و بعداً آگاهی پیدا کند که آن شربت دارای ضرر و زیان جسمی است، دیگر به سوی خوردن آن نمی‌رود، هرچند شیرینی آن شربت را وقتی یاد می‌آورد، لذت می‌برد ولی به جهت آثار و عواقب بد آن دیگر به‌سوی آن نمی‌رود. توبه از گناه نیز چنین است؛ وقتی شخص توبه واقعی می‌کند، دیگر به سمت
ارتکاب گناه نمی‌رود، هر چند
لذت گناه در خاطره و ذهن او است، ولی به جهت عواقب و آثار بد گناه دیگر به سوی آن نمی‌رود. در این صورت است که
خداوند توبه او را می‌پذیرد و حتی امکان دارد که با انجام اعمال نیک به مرور زمان خاطره و شیرینی آن گناه از ذهنش پاک شود.
اساسی‌ترین راه؛ جایگزین ساختن
محبت خدا و
لذت بردن از مناجات با او به‌جای
محبت دنیا و لذت‌های مادی است که این فرایند نیاز به
معرفت و عمل دارد.
ایمان به خداوند و
عمل کردن به واجبات و
مستحبات به تدریج مزاج انسان را عوض می‌کند و لذت
بندگی خدا را می‌چشد. اگر کسی لذت
قرب به خدا و
عبودیت خداوند را بچشد، هرگز از گناه و
لذت‌های مادی راضی نخواهد شد.
پایگاه اسلام کوئست
