شافی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: قرآن، حدیث،
خدا.
پرسش: شافی در لغت،
قرآن و
حدیث به چه معناست؟
صفت «شافی (بهبودبخش/ شفابخش)»،
اسم فاعل از مادّه «شفی» است که دلالت بر اِشراف بر یک چیز دارد. گفته می‌شود: «اشفی علی الشی‌ء»، آن‌گاه که بر آن اشراف یابد. و شفا (بهبود) نیز از آن رو شفا نامیده شده که درمان، بر بیماری غلبه می‌کند و بر آن اشراف می‌یابد. «خداوند، مریض را شفا داد»، یعنی: او را عافیت داد.
در قرآن و حدیث، واژه شفا، گاه به معنای درمان بیماری‌های جسمی به‌کار می‌رود، مانند: «و هر گاه بیمار شوم، او مرا بهبود می‌بخشد» و گاه به معنای درمان بیماری‌های روحی و عقلی، مانند: «وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاء وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ؛
و از قرآن، آنچه
[مایه
] شفاست، فرو می‌فرستیم». از نام «شافی» درباره
خدای متعال، هر دو معنا
اراده می‌شود؛ بلکه آن‌سان که در حدیث وارد شده: «هیچ بهبودبخشی جز خدا نیست».
بدیهی است که شفابخش، خداست و انحصار این صفت به او، به معنای
نفی اسباب در نظام آفرینش نیست؛ بلکه قرآن کریم، وسیله‌ای برای درمان بیماری‌های روحی و عقلی (البته ـ چنان که در شماری از احادیث آمده ـ درمان برخی از بیماری‌های جسمی نیز به وسیله قرآن امکان پذیر است.) است، و
دعا و
دارو، وسیله‌ای برای درمان بیماری‌های جسمی هستند و در هر دو مورد، سبب‌سازِ سبب‌ها خدای متعال است.
حدیث‌نت، برگرفته از مقاله «شافی» تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۳/۱۳.
