روایات درباره معاد جسمانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: قیامت،
روح،
جسم.
پرسش: آیا در قیامت با روح و جسم زنده می‌شویم یا تنها با روح؟
معاد با جسم خواهد بود چنانکه
علامه مجلسی در
بحار الانوار، ج۷، ص۴۷ می‌نویسد:
«انّ القول بالمعاد الجسمانی ممّا اتّفق علیه جمیع الملّیین، و هو من ضروریات الدین؛
عقیده به معاد جسمانی از موضوعاتی است که پیروان همه ادیان بر آن اتفاق نظر دارند و از ضروریات دین می‌باشد.
به دو روایت توجه کنیم:
الامامُ الصّادقُ (علیه‌السّلام) و قَد قالَ لَهُ الزِّندیقُ:
«انّی لِلرُّوحِ بِالبَعثِ و البَدَنُ قَد بَلِی و الاعضاءُ قَد تَفَرَّقَت، فعُضوٌ فی بَلدَةٍ تَاکلُها سِباعُها، و عُضوٌ بِاخری تُمَزِّقُهُ هَوامُّها، و عُضوٌ قَد صارَ تُرابا بُنِی بِهِ مَعَ الطّینِ حائطٌ؟!: انَّ الّذی انشَاهُ مِن غَیرِ شَیءٍ، و صَوَّرَهُ عَلی غَیرِ مِثالٍ کانَ سَبَقَ الَیهِ، قادِرٌ ان یعیدَهُ کما بَدَاهُ؛
امام صادق (علیه‌السّلام) در پاسخ به زندیقی که گفت: کجا روح زنده می‌شود در حالی که بدن پوسیده و اعضا متلاشی و پراکنده شده‌اند، یک عضو در شهری طعمه درندگان شده و عضوی در شهری دیگر به وسیله حشرات و خزندگان تکه تکه شده و عضو دیگر
خاک و از
گل آن دیواری ساخته شده است؟ فرمود: همان کسی که آن را از ناچیز آفرید و بدون در دست داشتن نمونه قبلی، به آن شکل و صورت داد، می‌تواند دوباره او را برگرداند و زنده کند، همچنان که در آغاز وی را آفرید.
«عن الامام الصادق (علیه‌السّلام) فی قولهِ تعالی: «وَ اذْ قالَ ابْراهیمُ رَبِّ ارِنی کیفَ تُحْیی المَوتی: رَای جِیفَةً عَلی ساحِلِ البَحرِ نِصفُها فِی الماءِ و نِصفُها فی البَرِّ، تَجیءُ سِباعُ البَحرِ فتَأکلُ ما فِی الماءِ، ثُمَّ تَرجِعُ، فیشُدُّ بَعضُها عَلی بَعضٍ فیاکلُ بَعضُها بَعضا، و تَجیءُ سِباعُ البَرِّ فتَاکلُ مِنها، فیشُدُّ بَعضُها عَلی بَعضٍ فیاکلُ بَعضُها بَعضا، فعِندَ ذلک تَعَجَّبَ ابراهیمُ (علیه‌السّلام) مما رَای، و قالَ: «رَبِّ ارِنی کیفَ تُحْیی المَوتی» قالَ: کیفَ تُخرِجُ ما تَناسَلَ الّتی اکلَ بَعضُها بَعضا؟! «قالَ اوَ لَمْ تُؤمِنْ قالَ بَلی وَ لکنْ لِیطْمَئنَّ قَلْبی» یعنی حَتّی اری هذا کما رَایتُ الاشیاءَ کلَّها، قالَ: «فَخُذْ ارْبَعَةً مِنَ الطَّیرِ...؛
امام صادق (علیه‌السّلام) درباره
آیه «و آن گاه که
ابراهیم گفت: پروردگار من! نشانم ده که چگونه مردگان را زنده می‌کنی» فرمود: ابراهیم (علیه‌السّلام) مرداری را در ساحل دریا دید که نیمی از آن در آب است و نیم دیگرش در خشکی و جانوران دریایی می‌آیند و از قسمتی که در
آب است می‌خورند و می‌روند و باز خودشان به جان هم می‌افتند و یکدیگر را می‌خورند و حیوانات خشکی نیز می‌آیند و قسمتی از آن مرده را می‌خورند و سپس خودشان به جان هم می‌افتند و یکدیگر را می‌خورند. ابراهیم از دیدن این صحنه تعجّب کرد و گفت: «پروردگار من! به من نشان بده که چگونه مردگان را زنده می‌کنی؟». یعنی: چگونه کسی را که طعمه این حیوانات شده و آنها نیز یکدیگر را خورده‌اند زنده می‌کنی؟! خدا «گفت: مگر
ایمان نیاورده‌ای؟ گفت: چرا اما می‌خواهم دلم آرام گیرد»؛ یعنی می‌خواهم همان‌گونه که بقیه چیزها را می‌بینم این مطلب (زنده شدن مردگان) را هم ببینم.
خداوند فرمود: «چهار پرنده برگیر...» .
حدیث‌نت، برگرفته از مقاله «روایات در معاد جسمانی» تاریخ بازیابی۱۳۹۷/۷/۴.
