• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

دیدن امام علی هنگام مرگ

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



کلیدواژه: امام علی، فاسق، کافر.

پرسش: علی (علیه‌السّلام) می‌فرماید:
«من یمت یرنی؛ هر که بمیرد، مرا می‌بیند.»
فاسق و کافر چطور؟ اینها در چه حالتی حضرت را مشاهده می‌کنند؟



از روایات استفاده می‌شود که همه انسان‌ها با هر مرام و مسلک و دین او را می‌بینند. به چند حدیث توجه کنید:

۱.۱ - روایت پیامبر

«رسولُ اللّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم): انظُروا مَن تُحادِثونَ؟ فانّهُ لیسَ مِن احَدٍ ینزِلُ بهِ المَوتُ الّا مُثِّلَ لَهُ اصحابُهُ الَی اللّهِ ان کانوا خِیارا فخِیارا و ان کانوا شِرارا فشِرارا، و لیسَ احَدٌ یموتُ الّا تَمَثَّلتُ لَهُ عندَ مَوتِهِ»
«پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم): بنگرید، که با چه کسی هم‌سخن می‌شوید؛ زیرا هیچ کس نیست که مرگش در رسد، مگر اینکه یارانش که به سوی خدا رهسپارند در برابرش مجسّم شوند. اگر خوب باشند به صورتی نیک و خوشایند مجسّم شوند و اگر بد باشند به گونه‌ای بد و ناخوشایند و هیچ کس نیست که بمیرد، جز اینکه من به هنگام مرگش در برابر او نمایان شوم.»

۱.۲ - روایت امام علی

«الامامُ علی (علیه‌السّلام): مَن احَبَّنی وجَدَنی عندَ مَماتِهِ بحَیثُ یحِبُّ، و مَن ابغَضَنی وجَدَنی عندَ مَماتِهِ بحَیثُ یکرَهُ»
[۲] امام رضا (علیه‌السلام)، صحیفة الامام الرِّضا، ص۸۶، ح ۲۰۳.

«امام علی (علیه‌السّلام): هر که مرا دوست داشته باشد، در هنگام مرگش مرا آن‌گونه که خوشایند اوست بیابد و هرکه مرا دشمن داشته باشد، به هنگام مرگش مرا بدان‌گونه که ناراحت شود بیابد.»

۱.۲.۱ - روایت حارث از امام علی

«الحارثِ الهَمْدانی: اتَیتُ امیرَ‌المؤمنینَ (علیه‌السّلام) ذاتَ یومٍ نِصفَ النّهارِ فقالَ: ما جاءَ بک؟ قلتُ: حُبُّک و اللّهِ، قالَ (علیه‌السّلام): ان کنتَ صادِقا لَتَرانی فی ثلاثةِ مَواطِنَ: حَیثُ تَبلُغُ نَفسُک هذهِ و اوماَ بیدِهِ الی حَنجَرَتهِ و عندَ الصِّراطِ، و عندَ الحَوضِ.»
«حارث همدانی: نیمروزی نزد امیر مؤمنان (علیه‌السّلام) رفتم. فرمود: چه چیز تو را بدین جا کشانده است؟ عرض کردم: به خدا قسم که محبّت به تو. فرمود: اگر راست بگویی، بی‌گمان در سه جا مرا خواهی دید: زمانی که جانت به این‌جا رسد و با دست خود به حنجره‌اش اشاره کرد و هنگام گذشتن از صراط و در کنار حوض [کوثر]

۱.۳ - چند روایت از امام صادق

«الامامُ الصّادقُ (علیه‌السّلام) لمّا سُئلَ: هل یکرَهُ المؤمنُ علی قَبضِ رُوحِهِ؟: لا و اللّهِ، انّهُ اذا اتاهُ ملَک المَوتِ لقَبضِ رُوحهِ جَزِعَ عِندَ ذلک، فیقولُ لَهُ ملَک المَوتِ: یا وَلی اللّهِ لا تَجزَعْ، فوالّذی بَعَثَ محمّدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) لَانا ابَرُّ بِک و اشفَقُ علَیک من والِدٍ رَحیمٍ لو حَضَرَک، افتَحْ عَینَک فانظُرْ. قالَ: و یمَثَّلُ لَهُ رسولُ اللّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و امیرُ المؤمنینَ و فاطمةُ و الحسنُ و الحسینُ و الائمةُ من ذُرِّیتِهِم (علیه‌السّلام) فیقالُ لَهُ: هذا رسولُ اللّهِ و...رُفَقاؤک...فما شی ءٌ احَبَّ الَیهِ مِنِ استِلالِ رُوحِهِ و اللُّحوقِ بالمُنادی.»
«امام صادق (علیه‌السّلام) در پاسخ به این پرسش که آیا مؤمن از جان کندن خود ناراحت می‌شود؟ فرمود: نه، به خدا، زمانی که ملک الموت برای ستاندن جانش می‌آید، او بی‌تابی می‌کند. امّا ملک الموت به او می‌گوید: ‌ای دوست خدا! بی‌تابی مکن؛ زیرا سوگند به آن‌که محمّد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را برانگیخت، من از پدر مهربانی که به بالینت بیاید، با تو خوش رفتارتر و مهربانترم. چشمت را باز کن و بنگر.
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و امیر‌ مؤمنان و فاطمه و حسن و حسین و امامان از نسل آنها، (علیه‌السّلام)، در برابرش نمایان می‌شوند و به او گفته می‌شود: این رسول خدا و... رفیقان و همرهان تو هستند...در این هنگام، چیزی برای او خوش‌تر از این نیست که جانش ستانده شود و به منادی بپیوندد.»

«الامامُ الصّادقُ (علیه‌السّلام): ما مِن مؤمنٍ یحضُرُهُ المَوتُ الّا رای محمّدا و علیا (علیه‌السّلام) حیثُ تَقَرُّ عَینُهُ، و لا مُشرِک یموتُ الّا رآهُما حیثُ یسوؤهُ.»
«امام صادق (علیه‌السّلام): هیچ مؤمنی نیست که مرگش در رسد، مگر اینکه محمّد و علی (علیه‌السّلام) را ببیند بدان‌گونه که شادمان شود و هیچ مشرکی نمیرد، مگر اینکه آن دو بزرگوار را بدان‌گونه که ناراحت شود مشاهده کند.»

«الامامُ الصّادقُ (علیه‌السّلام): ما یموتُ مُوالٍ لَنا مُبغِضٌ لاعدائنا الّا و یحضُرُهُ رسولُ اللّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و امیرُ‌المؤمنینَ و الحسنُ و الحسینُ (علیه‌السّلام) فَیسُرُّوهُ و یبَشِّروهُ، و ان کانَ غیرَ مُوالٍ لَنا یراهُم بحَیثُ یسوؤهُ. و الدّلیلُ علی ذلک قَولُ امیرِ‌المؤمنینَ (علیه‌السّلام) لحارثِ الهَمْدانی: یا حارَ هَمْدانَ مَن یمُتْ یرَنی مِن مؤمنٍ او مُنافِقٍ قُبُلا.»
«امام صادق (علیه‌السّلام): هیچ کس نیست که دوست‌دار ما و دشمن دشمنان ما باشد و بمیرد، مگر اینکه [در هنگام مرگش] رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و امیر مؤمنان و حسن و حسین (علیه‌السّلام) حاضر شوند و اگر دوستدار ما نباشد، آنان را به گونه‌ای که ناراحت شود، مشاهده کند.دلیل بر این مطلب، فرموده امیر‌مؤمنان (علیه‌السّلام) به حارث همدانی است که: ‌ای حارث همدانی! هر کس بمیرد مرا رو در رو می‌بیند، مؤمن باشد یا منافق


۱. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۶۳۸، ح۳.    
۲. امام رضا (علیه‌السلام)، صحیفة الامام الرِّضا، ص۸۶، ح ۲۰۳.
۳. قطب راوندی، سعید بن هبةالله، الدعوات، ص۲۴۹، ح۶۹۹.    
۴. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۳، ص۱۲۷، ح۲.    
۵. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۸۲، ص۱۷۴، ح ۸.    
۶. قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمّی، ج۲، ص۲۶۵.    



حدیث‌نت، برگرفته از مقاله «دیدن امام علی هنگام مرگ» تاریخ بازیابی۱۳۹۷/۵/۱۶.    


رده‌های این صفحه : مقالات حدیث‌نت




جعبه ابزار