• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حلال و طیب

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



کلیدواژه: حلال، طیب.
پرسش: در قرآن آمده است که رزق و روزی انسان علاوه بر حلال بودن، طیب هم باید باشد. میان حلال و طیب چه فرقی است؟
پاسخ:



واژه " طیب " بنابر نقل صحاح اللغه، به چیزهای پاکیزه گفته می‌شود.


ابن منظور ضمن پذیرش این معنا، معتقد است، طیب در معنای وسیعی کار برد دارد و در موارد گوناگون معنایی متناسب با آن مورد نظر است. وقتی گفته می‌شود زمین پاک، مراد زمینی است که صلاحیت برای کاشت گیاهان را دارد، و نسیم پاک، مقصود باد ملایمی است که شدت ندارد، طعام طیب یعنی غذای حلال ، و زن پاک؛ یعنی پاک‌دامن و عفیف . در قرآن « الطَّیِّباتُ لِلطَّیِّبینَ وَ الطَّیِّبُونَ لِلطَّیِّبات‌" »، به همین معنا آمده است.


نویسنده کتاب قاموس قرآن، کلمه طیب را به معنای دل‌چسبی و طبع‌پسندی معنا کرده، و به نقل از راغب اصفهانی می‌گوید:اصل طیب آن است که حواس و نفس انسان از آن لذت می‌برد و پاک کردن را استطابه گویند؛ زیرا پاک کردن چیزی سبب دلچسبی آن است.

۳.۱ - استناد صاحب قاموس به آیه‌ای از قرآن

وی با بیان آیاتی از قرآن این معنا را توضیح می‌دهد، از جمله این آیه:« یا أَیُّهَا النَّاسُ کُلُوا مِمَّا فِی الْأَرْضِ حَلالًا طَیِّباً وَ لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّیْطانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ »؛ ای مردم! از آنچه در روی زمین از حلال و پاکیزه است تناول کنید و از وسوسه‌های شیطان پیروی ننمایید؛ زیرا که او دشمن آشکار شما است.

۳.۲ - جواز خوردن از دیدگاه صاحب قاموس

صاحب قاموس می‌گوید؛ جواز خوردن دو شرط دارد: یکی حلال بودن که حق دیگران در آن نباشد و دیگری دلچسب و طبع پسند بودن که مورد نفرت نباشد؛ مانند قاذورات و....
اگر حلال را حلال شرعی با جمیع شرایط آن بدانیم، لازم است از آیات دیگر و روایات استفاده کنیم؛ وگرنه ظهور حلال در آن است که حق دیگران در آن نباشد و مزاحمت با حقوق دیگران نداشته باشد و تابع وساوس شیطان بودن ظاهراً تجاوز از حلال و طیب است. از این آیه استفاده می‌شود که مطلق آنچه دلچسب است و دیگران را در آن حقی نیست، خوردن آن جایز است.

۳.۳ - طیبات و خبائث

مراد از طیبات و خبائث در آیه، طیبات و خبائث واقعی است و ملاک آن تنها نظر مردم نیست؛ از‌این‌رو آنچه در شرع حرام شده ،به علت خبث واقعی آن می‌باشد؛ گرچه در عرف از خبائث شمرده نشود؛ مانند زنا و بی‌عفتی که از نظر ظاهری ممکن است برخی آن را از خبائث ندانند. همچنین ذبیحه‌ای که شرایط اسلامی در آن مراعات نشده و گوشت حشرات و درندگان و ... که به عقیده بسیاری از مردم از خبائث نیست؛ ولی چون همه اینها از لحاظ واقع از خبائث‌اند؛ از این جهت حرام‌اند و محرماتی که در شرع بیان شده، در واقع مصادیق خبائث واقعی‌اند که بشر به خبث برخی از آنها راه ندارد.
[۴] قرشی، سید‌علی‌کبر، قاموس قرآن، ج ۴، ص ۲۵۷ ـ ۲۶۱، دار الکتب الإسلامیة، تهران، ۱۳۷۱ ش.



۱. جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح، ج ۱، ص ۱۷۳، دار العلم، بیروت، ۱۴۱۰ ق.    
۲. ابن منظور، لسان العرب، ج ۱، ص ۵۶۳، دار صادر، بیروت، ۱۴۱۴ ق.    
۳. بقره (۲)، آیه ۱۶۸.    
۴. قرشی، سید‌علی‌کبر، قاموس قرآن، ج ۴، ص ۲۵۷ ـ ۲۶۱، دار الکتب الإسلامیة، تهران، ۱۳۷۱ ش.



پایگاه اسلام کوئیست.    


رده‌های این صفحه : تفسیر | قرآن شناسی | واژگان قرآنی




جعبه ابزار