• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

تکبر خداوند

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



کلیدواژه: تکبر ، متکبر، اخلاق
پرسش: در سوره ۵۹، خداوند خود را با صفت متکبر معرفی می‌کند! آیا خدا واقعاً متکبر است؟ معنای تکبر خدا چیست؟
پاسخ: «کبر» نزد عالمان، عبارت است از: حالتی که انسان خود را بالاتر از دیگری ببیند و بر این باور باشد که از دیگران برتر است. این خصیصه از بزرگ‌ترین صفات رذیله در انسان است.
[۱] جامع السعادات، نراقی، محمد مهدی، اسماعیلیان، قم، ج ۱، ص ۳۲۸.
[۲] معراج السعادة، نراقی، ملا احمد، رشیدی، تهران، ص ۲۱۶.




«متکبر» از ماده «تکبر» به دو معنا است:
۱)یکی از آن معانی ممدوح و پسندیده است که در مورد خداوند به کار می‌رود و آن، دارا بودن بزرگی و صفات پسندیده فراوان است.
۲)دیگری نکوهیده و مذموم است که در مورد غیر خدا به کار می‌رود و آن، حالتی که انسان خود را بالاتر و برتر از دیگری ببیند و بر این باور باشد که از دیگران برتر است و صفاتی را که ندارد به خود نسبت دهد. اولی پسندیده است و دومی در وصف عموم مردم است.
[۳] المفردات فی غریب القرآن، راغب اصفهانی، حسین بن محمد، ج ۱، ص ۶۹۶- ۶۹۸، واژه «کبر».



طبق تعریف ارائه شده از کبر و تکبر؛ تکبر صفتی از صفات خدا است؛ چون عظمت و کبریایی مختص ذات خداوند است و هر بنده‌ای که تکبر کند در صفتی از صفات خدا با او به مقابله و منازعه برخاسته است. بنابراین، از آن جا که عظمت و بزرگی تنها شایسته مقام خدا است، این واژه به معنای ممدوحش تنها درباره او به کار می‌رود و هرگاه در غیر مورد او به کار رود، به معنای مذموم است.


در حدیثی از امام صادق علیه‌السلام نقل شده است: «قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لِمَنْ عِنْدَهُ الْکِبْرِیَاءُ رِدَاءُ اللَّهِ فَمَنْ نَازَعَهُ شَیْئاً مِنْ ذَلِکَ کبه [۲]     اللَّهُ فِی النَّارِ...؛ کبریا و بزرگی، ردای خداوند است و هر کس بر سر این ردا با او ستیزه و کشمکش کند، وی را در آتش سرنگون سازد.»


مفسران قرآن کریم عموماً صفت تکبر در خدا را به عظمت و کبریایی معنا کرده‌اند؛ زیرا که کبریایی و عظمت و جلال ، مخصوص ذات بی زوال خداوند است و بزرگ‌تر و بالاتر از آن است که بتواند کسی در مقابل او اظهار بزرگی و منیّت نماید.
[۶] مخزن العرفان در تفسیر قرآن، بانوی اصفهانی، سیده نصرت امین، نهضت زنان مسلمان، تهران، ج ‌۱۲، ص ۲۴۴.
[۷] تفسیر الکاشف، مغنیه، محمد جواد، دار الکتب الإسلامیة، تهران، ج ‌۷، ص ۲۹۵.
[۸] انوار درخشان، حسینی همدانی، سید محمد حسین، تهران، ج ‌۱۶، ص ۲۸۱.



خداوند از آن جهت متکبر است که در نهایت کبریا، عظمت و بزرگی است و هر پدیده‌ای نسبت به ساحت او اظهار ذلت و خواری می‌نماید.
[۹] انوار درخشان، حسینی همدانی، سید محمد حسین، تهران، ج ‌۱۶، ص ۲۸۱.

خلاصه این که متکبر بودن خداوند، به معنای عظمت و بزرگی است؛ خداوند متکبر است؛ یعنی بلند مرتبه است.


اما در انسان وقتی گفته می‌شود فلان شخص متکبر است؛ یعنی خود را برتر و بالاتر از دیگران می‌بیند و این از صفات شیطانی و رذیله اخلاقی است؛ چرا که در تعالیم دینی آمده است، انسان مؤمن باید در برابر مؤمنان و هم نوعان خود متواضع باشد، نه متکبر.


۱. جامع السعادات، نراقی، محمد مهدی، اسماعیلیان، قم، ج ۱، ص ۳۲۸.
۲. معراج السعادة، نراقی، ملا احمد، رشیدی، تهران، ص ۲۱۶.
۳. المفردات فی غریب القرآن، راغب اصفهانی، حسین بن محمد، ج ۱، ص ۶۹۶- ۶۹۸، واژه «کبر».
۴. تفسیر نمونه، مکارم شیرازی، ناصر، دار الکتب الاسلامیة، تهران، ج ‌۲۳، ص ۵۵۴.    
۵. بحار الانوار، مجلسی، محمد باقر، مؤسسة الوفاء، بیروت، ج ۸۳، ص ۳۶۹.    
۶. مخزن العرفان در تفسیر قرآن، بانوی اصفهانی، سیده نصرت امین، نهضت زنان مسلمان، تهران، ج ‌۱۲، ص ۲۴۴.
۷. تفسیر الکاشف، مغنیه، محمد جواد، دار الکتب الإسلامیة، تهران، ج ‌۷، ص ۲۹۵.
۸. انوار درخشان، حسینی همدانی، سید محمد حسین، تهران، ج ‌۱۶، ص ۲۸۱.
۹. انوار درخشان، حسینی همدانی، سید محمد حسین، تهران، ج ‌۱۶، ص ۲۸۱.



پایگاه اسلام کوئست    


رده‌های این صفحه : خدا شناسی | صفات الهی




جعبه ابزار