ودود
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: صفت،
خدا،
قرآن،
حدیث.
پرسش: صفت ودود خداوند را توضیح دهید؟
صفت «ودود» (دوستدار)،
[بر وزنِ
] «فعول» به معنای «فاعل» و از ریشه «ودد» است که بر دوست داشتن دلالت می‌کند و در معنای آرزو کردن نیز به‌کار می‌رود. گفته می‌شود: «وَددتُه» یعنی: او را دوست داشتم. هم‌چنین گفته می‌شود: وددتُ انّ ذاک کان؛ یعنی آرزو داشتم چنان می‌بود، هنگامی که آرزوی چیزی در میان باشد. «وُدّ» بر دوست داشتن دلالت می‌کند و «وَدادة» بر آرزو کردن.
ابن اثیر گفته است: در صفات خدای متعال، «ودود» یا بر وزن «فعول» به معنای «مفعول» است، یعنی: در دل‌های پیروانش محبوب است، یا بر وزن «فعول» به معنای «فاعل» است، یعنی: بندگان شایسته‌اش را دوست دارد، به این معنا که از آنان خشنود است.
صفت «ودود»، در قرآن کریم یک بار با صفت «
رحیم» و یک بار با صفت «
غفور» به‌کار رفته است.
صفت «ودود» در آیات و احادیث، بر وزن «فعول» به معنای «فاعل» است، نه «مفعول»، و بر دوستی خدا نسبت به بندگانش دلالت می‌کند. آنچه این مطلب را تأیید می‌کند، آن است که این صفت، همراه با صفت‌هایی هم‌چون: «رحیم (آمرزنده)» و «غفور (مهربان)» (هر کدام یک بار) (که معنای فاعلی دارند) به‌کار رفته است.
حدیث‌نت، برگرفته از مقاله « صفت ودود خداوند» تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۱۲/۱۷.
