امید و آرزو
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلید واژه: امید، ناامیدی، آرزو
پرسش: انسان در زندگى تا چه مقدار باید
امید داشته باشد؟ آیا امید در فکر آدمى می تواند عاملى براى صعود به زندگى آینده و پیشرفت باشد؟
پاسخ:امید نقش مهمی در زندگی و پیشرفت در جنبه‌های مادی و معنوی بشر دارد. اگر امید و آرزو از انسان گرفته شود، انگیزه‌ای برای ادامه حیات نخواهد داشت. و در مورد اندازه و مقدار امید باید به اندازه‌ای باشد که به آرزوهای دراز منجر نشود و همراه با حرکت و عمل ثمره می‌دهد و در امید به خدا زیاده روی نباید صورت نگیر.
امید نقش مهمی در زندگی و پیشرفت در جنبه‌های مادی و معنوی بشر دارد. اگر امید و آرزو از انسان گرفته شود، انگیزه‌ای برای ادامه حیات نخواهد داشت.
در حدیثی از
حضرت مسیح می‌خوانیم:در جایی نشسته بود و پیر مردی را مشاهده کرد که با کمک بیل و کلنگ به شکافتن زمین مشغول است.
حضرت مسیح(ع) به پیشگاه خدا عرضه داشت:
خدایا! امید و آرزو را از او بگیر. ناگهان پیرمرد بیل را به کناری انداخت و روی زمین دراز کشید و خوابید.
کمی بعد
حضرت مسیح(ع) عرضه داشت:
بار الها! امید و آرزو را به او برگردان! مشاهده کرد پیرمرد برخاست و دوباره مشغول فعالیت و کار شد.
حضرت مسیح(ع) از او سؤال کرد: من دو حال مختلف از تو دیدم. یک بار بیل را به کنار افکندی و روی زمین خوابیدی، اما در مرحله دوم برخاستی و مشغول به کار شدی!
پیرمرد در جواب گفت:در مرتبه اوّل فکر کردم پیر و ناتوان شده‌ام، چرا این همه به خود زحمت دهم و تلاش کنم؟ بیل را به کنار انداختم و بر زمین خوابیدم، ولی چیزی نگذشت که این فکر به خاطرم خطور کرد از کجا معلوم که سال‌های زیادی زنده نمانم؟ انسان تا زنده است، باید برای خود و خانواده‌اش تلاش کند، از این رو برخاستم و بیل را گرفتن و مشغول کار شدم.»
پیامبر اکرم(ص) می‌فرماید:«
امید و آرزو ، برای امت من
رحمت است. اگر امید نبود، هیچ مادری فرزندش را شیر نمی‌داد و هیچ باغبانی نهالی نمی‌کاشت».
در مورد حد و اندازه امید توجه به نکات زیر ضروری است.
امید باید به اندازه‌ای باشد که به آرزوهای دراز منجر نشود.
امیرمؤمنان(ع) فرمود:«از آرزوهای دراز بپرهیزید که زیبایی
نعمت‌های الهی را از نظر شما می‌برد و آن‌ها را نزد شما کوچک می‌کند و به کمی شکر فرا می‌خواند».
امید همراه با حرکت و عمل ثمره می‌دهد. هرگز نباید به بهانه امید، انجام امور را به آینده موکول نماییم و زمان حال را رها کنیم، یعنی نباید «حال موجود را فدای «آینده نیامده» کنیم. نگاه امیدوارانه با تلاش و فعالیّت توأم است، در حالی که کارها را به آینده واگذار کردن، رخوت و سستی به دنبال دارد.
در امید به خدا زیاده روی صورت نگیرد که افراط در امید، موجب احساس ایمنی از
مکر الهی می‌گردد.
انبیاء و اولیاء و
اولیاء الهی در عین حال که امید داشتند، از
عذاب خدا نیز بیمناک بودند و خود را بین خوف و رجاء نگه می‌داشتند.
پس امیدی مطلوب است که واقع بینانه و صادق و توأم با عمل و همراه با خوف باشد.
سایت مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی
