• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

رابطه میان عمل و پاداش

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



کلیدواژه: عمل، عقل، پاداش، عقاب، اجر، قرآن کریم، بما یعملون، بما قدّمت ایدیهم.

پرسش: در قرآن کریم بارها بر ارتباط موجود میان «پاداش و عمل نیک» و نیز «مجازات و رفتار ناپسند» با استفاده از واژگان کلیدی «بما» و با عباراتی مانند «بما قدّمت ایدیهم»، «بما یعملون» و... پرداخته شده است. دلیل این همه تاکید چیست؟

پاسخ اجمالی: در این‌گونه از آیات قرآن رابطه بین عمل و جزای آن، یک رابطه حقیقی می‌باشد؛ یعنی حقیقت پاداش و عقاب در آخرت، همان عملی است که انسان در دنیا انجام داده است و نشان می‌دهد جزاء در مقابل عمل نیست بلکه جزاء خود عمل و حقیقت وجودی آن است. البته عقل بشری از درک چگونگی این رابطه عاجز است؛ همان‌گونه که از درک حقیقت آخرت ناتوان است.



آیات زیادی از قرآن، به مسئله پاداش و جزاء در آخرت پرداخته و آن‌را حاصل اعمال و اقدامات هر فرد در دنیا معرفی کرده است. زبان اکثر این آیات به‌گونه‌ای است که اشاره به وجود یک رابطه حقیقی بین عمل شخص در دنیا و نتیجه آن در آخرت دارد؛ مانند «جَزاءً بِما کانُوا یَعْمَلُونَ»، «اَجْرَهُمْ بِاَحْسَنِ ما کانُوا یَعْمَلُونَ»، «بِما قَدَّمَت اَیدیکُم» و «بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ».
در این نوشتار به توضیح دو عبارت پرداخته می‌شود.
• «بِما قَدَّمَت اَیدیکُم»؛ یعنی عذاب به خاطر اعمالی است که از پیش برای خود فرستادید و اگر اعمال را به «ایدی؛ دست‌ها» نسبت داده، برای این است که بیشتر اعمال به‌وسیله دست انجام می‌گیرد و از باب تغلیب، انجام هر کاری به دست نسبت داده شده است.
• «بما کُنتُم تَعمَلون»؛ یعنی یگانه سبب سکونت در بهشت و جوار قرب رحمت الهی، همانا ایمان و التزام به اعمال صالح است که از این طریق انسان‌ها کمالات و فضایل به‌دست آورده و به مقامی از انسانیت نائل می‌شوند.
[۸] حسینی همدانی، سید محمد‌حسین، انوار درخشان، ج‌۶، ص۳۳۴، تهران، کتابفروشی لطفی، چاپ اول، ۱۴۰۴ق.
[۹] طیب، سید عبد‌الحسین، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، ج‌۵، ص۳۲۴، تهران، انتشارات اسلام، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش.



در این‌گونه از آیات قرآن رابطه بین عمل و جزای آن، یک رابطه حقیقی می‌باشد؛ یعنی حقیقت پاداش و عقاب در آخرت، همان عملی است که انسان در دنیا انجام داده است و نشان می‌دهد جزاء در مقابل عمل نیست بلکه خود عمل و حقیقت وجودی آن است. البته عقل بشری از درک چگونگی این رابطه عاجز است؛ همان‌گونه که از درک حقیقت آخرت ناتوان است.
[۱۰] مصباح یزدی، محمد‌تقی، انسان شناسی در قرآن، ص۲۴۱-۲۵۰، قم، انتشارات مؤسسه امام خمینی، چاپ سوم، ۱۳۹۰ش.



۱. سجده/سوره۳۲، آیه۱۷.    
۲. نحل/سوره۱۶، آیه۹۷.    
۳. آل عمران/سوره۳، آیه۱۸۲.    
۴. اعراف/سوره۷، آیه۴۳.    
۵. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر جوامع الجامع، ج‌۱، ص۲۲۵، انتشارات دانشگاه تهران، چاپ اول، ۱۳۷۷ش.    
۶. طباطبائی، سید محمد‌حسین‌، المیزان فی تفسیر القرآن، ج‌۴، ص۸۳، قم، دفتر انتشارات اسلامی‌، چاپ پنجم‌، ۱۴۱۷ق.    
۷. بیضاوی، عبدالله بن عمر، انوار التنزیل و اسرار التاویل، ج‌۲، ص۵۲، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ اول، ۱۴۱۸ق.    
۸. حسینی همدانی، سید محمد‌حسین، انوار درخشان، ج‌۶، ص۳۳۴، تهران، کتابفروشی لطفی، چاپ اول، ۱۴۰۴ق.
۹. طیب، سید عبد‌الحسین، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، ج‌۵، ص۳۲۴، تهران، انتشارات اسلام، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش.
۱۰. مصباح یزدی، محمد‌تقی، انسان شناسی در قرآن، ص۲۴۱-۲۵۰، قم، انتشارات مؤسسه امام خمینی، چاپ سوم، ۱۳۹۰ش.



پایگاه اسلام کوئست، برگرفته از مقاله «رابطه میان عمل و پاداش»، تاریخ بازیابی۱۴۰۰/۳/۱۷.    






جعبه ابزار