• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

استعمال الله قبل از اسلام

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


کلیدواژه: اسماء خداوند، قبل از اسلام.
پرسش:آیا قبل از اسلام کلمه الله استعمال می شد؟
پاسخ :کلمه "اللّه" عَلَم و نام مختصّ ذات مقدس پروردگار است. عرب‌ ها حتى در دوران جاهلی نیز با این کلمه آشنایى داشتند.


مشرکان مکه اعتقاد به خدا داشتند، اما با این حال بت را وسیله تقرب به خداوند می دانستند که آیه شریفه ۳ سوره زمر بر آن دلالت می کند؛
[۱] "أَلا لِلَّهِ الدِّینُ الْخالِصُ وَ الَّذینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِیاءَ ما نَعْبُدُهُمْ إِلاَّ لِیُقَرِّبُونا إِلَی اللَّهِ زُلْفی‌ إِنَّ اللَّهَ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ فی‌ ما هُمْ فیهِ یَخْتَلِفُونَ إِنَّ اللَّهَ لا یَهْدی مَنْ هُوَ کاذِبٌ کَفَّار"؛ آگاه باش که دین خالص از آن خداست و آنان که غیر از خداوند، دیگری را به خدایی گرفتند، گفتند:بتان را از آن رو می‌ پرستیم تا وسیله نزدیکی ما به خدای یکتا شوند. و خدا در آنچه اختلاف می‌ کنند میانشان حکم خواهد کرد. خدا آن را که دروغگو و ناسپاس باشد هدایت نمی‌ کند.    
از این رو، این کلمه مبارکه در استعمالات مردم قبل از اسلام نیز کاربرد داشته است.
لبید شاعر عصر جاهلى مى‌گوید:
الا کلّ شى‌ء ما خلا اللّه باطل • و کلّ نعیم لا محالة زائل
هر چیز به جز وجود اقدس الاهى باطل و هر نعمتى به ناچار زایل شدنى است.
و خداوند مى‌ فرماید: "وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ لَیقُولُنَّ اللَّهُ"؛
[۲] سوره لقمان/۳۱، آیه۲۵.    
و هرگاه از آنان سؤال کنى چه کسى آسمان‌ ها و زمین را آفریده است، مسلّما مى‌گویند: اللّه.
[۳] خوئی، سید ابوالقاسم، البیان فی تفسیر القرآن، ص ۴۲۶، بی جا، بی تا.
به همین مضمون آیات دیگری نیز دلالت دارد که هنگامی که از مشرکان درباره آفریننده آسمان ها و زمین سؤال می شد می گفتند خدا است.
[۴] سوره عنکبوت/۲۹، آیه۶۱.    
[۵] سوره زمر/۳۹، آیه۳۸.    
[۶] سوره زخرف/۴۳، آیه۹.    


اما در میان ادیان دیگر که لغت آنان عربی نبوده، اسم خداوند به زبان خودشان استعمال می شده است، مانند اسرائیل که در لغت عبری، مرکب از اسرا و ایل به معنای بنده خدا است؛ زیرا که اسرا به معنای بنده و ایل به معنای خدا معنا شده است.
[۷] حسینى همدانى، سید محمد حسین، انوار درخشان، ج ۱، ص ۱۳۴، کتابفروشى لطفى، تهران، ۱۴۰۴ ق.


۱. ↑ "أَلا لِلَّهِ الدِّینُ الْخالِصُ وَ الَّذینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِیاءَ ما نَعْبُدُهُمْ إِلاَّ لِیُقَرِّبُونا إِلَی اللَّهِ زُلْفی‌ إِنَّ اللَّهَ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ فی‌ ما هُمْ فیهِ یَخْتَلِفُونَ إِنَّ اللَّهَ لا یَهْدی مَنْ هُوَ کاذِبٌ کَفَّار"؛ آگاه باش که دین خالص از آن خداست و آنان که غیر از خداوند، دیگری را به خدایی گرفتند، گفتند:بتان را از آن رو می‌ پرستیم تا وسیله نزدیکی ما به خدای یکتا شوند. و خدا در آنچه اختلاف می‌ کنند میانشان حکم خواهد کرد. خدا آن را که دروغگو و ناسپاس باشد هدایت نمی‌ کند.    
۲. ↑ سوره لقمان/۳۱، آیه۲۵.    
۳. ↑ خوئی، سید ابوالقاسم، البیان فی تفسیر القرآن، ص ۴۲۶، بی جا، بی تا.
۴. ↑ سوره عنکبوت/۲۹، آیه۶۱.    
۵. ↑ سوره زمر/۳۹، آیه۳۸.    
۶. ↑ سوره زخرف/۴۳، آیه۹.    
۷. ↑ حسینى همدانى، سید محمد حسین، انوار درخشان، ج ۱، ص ۱۳۴، کتابفروشى لطفى، تهران، ۱۴۰۴ ق.


پایگاه اسلام کوئست    


رده‌های این صفحه : تاریخ اسلام | عصر جاهلیت
جعبه ابزار