محیی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: خداوند، مرگ، موت، قرآن کریم.
پرسش: صفات مُحیی و مُمیت
خداوند را توضیح دهید؟
صفت «مُحیی (زنده کننده)»،
اسم فاعل از «احیا، یُحیی» و از ریشه «حیی» است که بر متضادّ مرگ، دلالت می‌کند.
صفت «مُمیت (میراننده)» نیز اسم فاعل از «اماتَ، یُمیتُ» و از ریشه «موت» به‌معنای از دست رفتن توانایی چیزی است. از همین ریشه است واژه «مَوت» که به معنای متضادّ زندگی است. پس «مُحیی»، بخشنده زندگی و «مُمیت»، مرگ دهنده است.
در
قرآن کریم، صفت «مُحیی» دو بار به صورت «قطعا زنده کننده مردگان است» بکار رفته است، و «اِحیاء (زنده کردن) » به صورت فعلی، ۴۷ بار به خدا نسبت داده شده است. صفت «مُمیت» در قرآن کریم بکار نرفته؛ امّا «اِماته (میراندن)»، بیست بار به صورت فعلی به خدا نسبت داده شده است.
در قرآن کریم عبارت «زنده می‌کند و می‌میراند»، نُه بار تکرار شده است، و مضمون «خدا مردگان را زنده می‌کند» هفت بار، و معنای «بیرون آوردن زنده از مرده» و عکس آن، چهار بار، و معنای «زنده کردن زمین پس از مرگ آن»، نُه بار آمده است.
قرآن و احادیث، خدا را سرچشمه زندگی و مرگ، ذکر کرده‌اند؛ امّا زندگی و مرگ، به دو معنای ظاهری و معنوی آمده است:
منظور از «زندگی و مرگ ظاهری»،
زندگی و
مرگ زمین و
گیاه و
حیوان و
انسان است. از آثار این زندگی،
تغذیه، رشد، ادراک و توانایی است و از آثار مرگ ظاهری، نابودی آثار زندگی ظاهری است.
مقصود از «زندگی و مرگ معنوی»، زندگی و مرگ دل‌هاست؛ زیرا سرچشمه زندگی معنوی،
حکمت،
فضایل اخلاقی و عنایت خداوند، و سرچشمه مرگ معنوی، پیروی از تمایلات نفسانی و گناهان و نادانی است.
خدا، سرچشمه زندگی و مرگ ظاهری، و نیز سرچشمه زندگی معنوی است؛ امّا سرچشمه مرگ معنوی، خود انسان و اراده سوء اوست.
حدیث‌نت، برگرفته از مقاله «محیی و ممیت» تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۳/۱.
