قیس بن عمرو بن مالک بن معاویة بن خَدیج ـکه کنیهاش ابوحارث و ابومخاشن بودـ، پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) را درک کرد. وی در شاعری، به هجو، مشهور است و در جاهلیت و اسلام، شهره بود. او از پیروان امیر مؤمنان علی (علیهالسّلام) و در جنگ صفّین، در شمارِ جنگاوران سپاه ایشان بود.
امیر مؤمنان (علیهالسّلام)، وی را به خاطر مستی، در ماه رمضان، تازیانه زد. از اینرو، به سوی معاویه گریخت و در هجو امام علی (علیهالسّلام) و مدح معاویه، شعر سرود.
نسب قریش: نجاشی، در رثای حسین بن علی (علیهالسّلام) چنین سروده است: «در برخی منابع، آمده است که این شعر، در رثای امام حسن مجتبی (علیهالسلام) سروده شده است.» ای جَعد! بر او گریه کن و هرگز خسته [و سست] مشو گریهای که بر حق است، نه بر باطل؛ بر پسر دختر [پیامبرِ] پاک برگزیده و پسرِ پسرعموی برگزیده برتر. هرگز در را بر کسی همچون او نبند که او برتر از هر کسی است، چه برهنه پا باشد و چه پوشیده پا.