در این دوره، بیش از چهل شاعر پارسی‌گو، در‌باره قیام امام حسین (علیه‌السّلام) شعر سروده‌اند که از میان آنها، شاعرانی چون: شاپور تهرانی، محتشم کاشانی، صائب تبریزی، بیدل دهلوی، عُمّان سامانی و قاآنی را می‌توان نام برد. در آغاز این دوره (که حکومت شیعی صفویه، زمام امور ایران را به دست گرفت)، شعر عاشورایی، رواج و گسترش یافت تا آن‌جا که ادبیات دینی در این دوره، مملو از ادبیات «طَف» است. برخی ویژگی‌های شعر عاشورایی در این دوره، عبارت‌اند از:
در این دوره، علاوه بر رواج و گسترش اشعار عاشورایی، سبک تازه‌ای از شعر عاشورایی که امروز آن را با عنوان «نوحه‌های سینه زنی» می‌شناسیم، با اشعار یغمای جندقی (۱۱۹۰-۱۲۷۶ق)، شکل گرفت.
در این دوره، شعر قصصی (داستانی) و روایی (روایت‌گرانه)، رواج یافت و برخی شاعران، وقایع عاشورا و حوادث پس از آن را به قالب شعر در آوردند. فدایی مازندرانی (۱۲۰۰-۱۲۸۲ق)، ماجرای شب عاشورا و توبه حر را به شعر در آورده است، چنان‌که نیر تبریزی (۱۲۴۷-۱۳۱۲ق)، اشعاری با عناوین: «شب یازدهم»، «وصف علی اکبر (علیه‌السلام)»، «وصف حر» و «وصف عبّاس (علیه‌السلام)» دارد که به شیوه روایی و داستانی بازگو شده‌اند. البتّه در اشعار این دوره نیز رثا و ذکر مصائب، موضوع غالب است.
