گواهی گفتاری خدا بر نبوت انبیا
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: قرآن، حدیث،
صفات خداوند.
پرسش: گواهی گفتاری خدا بر نبوّت انبیا چگونه است؟
گواهی گفتاری به دو شکل می‌تواند باشد:
خداوند متعال می‌تواند پیامبر بودن یک نفر را برای مردم، اعلام کند و به‌واسطه
وحی و
الهام، بر نبوّت او گواهی دهد؛ منتها کمک گرفتن از این طریقه، زمانی میسّر است که استعداد دریافت وحی و الهام، در مردم فراهم باشد.
به عبارت دیگر، اشکال از طرف فرستنده نیست؛ بلکه از جانب گیرنده است؛ زیرا هرگاه گیرندگان (یعنی مردم) توانایی دریافت کلام خدا را داشته باشند، امکان دارد که خداوند متعال، حقّانیت نبوّت پیامبرش را مستقیماً به آنان ابلاغ کند.
از
قرآن کریم استفاده می‌شود که خداوند متعال، این روش را درباره نبوّت بعضی پیامبران به‌کار برده است، از جمله نسبت به نبوّت
عیسی (علیه‌السّلام) با
حواریان، آن‌جا که می‌فرماید: «وَ اِذْ اَوْحَیْتُ اِلَی الْحَوَارِیِّینَ اَنْ امِنُواْ بِی وَ بِرَسُولِی قَالُواْ ءَامَنَّا وَ اشْهَدْ بِاَنَّنَا مُسْلِمُونَ؛
و آن‌گاه که به حواریان
وحی کردم که به من و فرستاده من،
ایمان بیاورید و آنان گفتند: ایمان آوردیم و تو گواه باش که ما تسلیم شدگانیم»
طریقه اوّل (یعنی وحی و الهام) اختصاص به کسانی دارد که حجاب‌های معرفت قلبی را دریده باشند و امکان ارتباط قلبی با مبدا، به قصد رسیدن به حقایق معرفت، برایشان فراهم باشد.
امّا طریقه دوم، یک راه عمومی و همگانی است؛ یعنی، عموم مردم که توانایی شناخت قلبی را ندارند، می‌توانند از این طریقه کمک بگیرند.
این طریق، عبارت از این است که خدای متعال، به واسطه سخنی که خود معجزه است، به نبوّت پیامبر خود گواهی می‌دهد، یعنی عموم مردم به روشنی می‌فهمند که این سخن، سخن بشر نیست و انسان، هر‌اندازه هم مدارج علم و فرهنگ و ادب را پیموده باشد، باز نمی‌تواند چنان سخنی بگوید.
حدیث‌نت، برگرفته از مقاله «گواهی گفتاری خدا بر نبوّت انبیا» تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۳/۱۴.
