نیت خالص
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: نیت خالص، کار نیک، ریا.
پرسش: اگر کار نیکی را با نیت خالص انجام دهیم، و تلاشمان آن باشد که اطلاع دیگران، تأثیری بر ما نداشته باشد، اما به‌صورت ناخودآگاه از آن خوشحال شویم، آیا ریا محسوب می شود؟
پاسخ: کارهای خوبی که انسان انجام می‌دهد، اگر به‌گونه‌ای باشد که بودن یا نبودن دیگران در انجام آن کار خوب تأثیر و نقشی نداشته باشد، حتی اگر در حضور دیگران انجام شود، ایرادی نداشته و در مراتب مقدماتی معنویت،
ریا محسوب نمی‌شود؛ هر‌چند در دل اندکی خوشحالی و سرور پدید آید.
کارهای خوبی که
انسان انجام می‌دهد، اگر به‌گونه‌ای باشد که بودن یا نبودن دیگران در انجام آن کار خوب تأثیر و نقشی نداشته باشد، حتی اگر در حضور دیگران انجام شود، ایرادی نداشته و در مراتب مقدماتی معنویت، ریا محسوب نمی‌شود؛ هر‌چند در دل اندکی خوشحالی و سرور پدید آید.
همین که آدمی در مسیر و به فکر این است که با
نیت خالص کار نیک انجام دهد، بهترین حالت برای او بوده و جای امیدواری است.
در این باره به یک
روایت بسنده می‌شود:
زُراره از
امام باقر علیه‌السلام روایت می‌کند که از آن حضرت سؤال کردم که، مردی کار نیکی می‌کند و شخص دیگری او را در حال
عمل نیک مشاهده می‌کند و او خوشحال می‌شود؟
امام علیه‌السلام فرمودند: مانعی ندارد، همه افراد دوست دارند که کارهای نیک آنها در میان مردم آشکار گردد؛ ولی اگر آنها تنها برای خوش‌نامی و تظاهر کاری را انجام دهند، کارشان ریا خواهد بود.
توجه به این نکته لازم است که در درجات بالای
عرفان و معرفت این مقدار از خوشحالی هم نباید باشد و شاید در برخی موارد نوعی
شرک خفی به شمار آید؛ اما باید با پیمودن مقدمات و پله‌به‌پله به این درجات و منازل از
معرفت نائل شد.
بر این اساس، اگر اطلاع یا عدم اطلاع دیگران بر اعمالتان، در به‌جا آوردن عباداتی که انجام می‌دهید، نقشی نداشته باشد، خوشحال شدنتان از اطلاع دیگران، به‌تنهایی
گناه به شمار نمی‌آید.
پایگاه اسلام کوئست.
