برداشت شده است، بیان «نکوهش از مهجور کردن قرآن» است، که به عنوان شکایت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در روز قیامت به محضر پروردگار عرضه می‌گردد. در تفسیر مجمع البیان ذیل همین آیه آمده است: منظور از رسول در این آیه، محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است که از قوم خود شکایت می‌کند که پروردگارا قوم من این قرآن را مهجور کردند! معنای «اتخذوا هذا القرءان مهجورا» این است که قرآن را رها کرده و به دنبال شنیدن و فهمیدن آن نیستند.
شکایت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را به پیشگاه خداوند درباره برخورد آنان مطرح ساخته که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) عرضه داشت: پروردگارا! این قوم از قرآن دوری جستند. سخن و شکایت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) استمرار دارد که از گروهی مسلمانان شاکی است که قرآن را به فراموشی سپردند، با آن که قرآن رمز حیات و وسیله نجات و عامل پیروزی و پیشرفت بود و برنامه‌های زندگی سعادتمندانه را برداشت. آن را رها کردند و قوانین مدنی را از بیگانگان گرفتند و ذلیلانه زیر سلطه شرق و غرب رفتند. اینان قرآن را تنها به عنوان یک کتاب تشریفات درآورده‌اند و به خواندن الفاظش با صدای بلند و پخش از وسایل ارتباط جمعی و یا نوشتن آن بر کاشی‌های مسجد بسنده می‌کنند. علامه طباطبایی (رحمة‌الله‌علیه) شکایت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را مربوط به قیامت دانسته است.
در روایات آمده است که در قیامت چند چیز شکایت می‌کنند: مسجد خرابی که کسی در آن نماز به پا نمی‌دارند. عالمی که در میان جاهلان قرار گیرد و قرآنی که گرد و غبار بر آن نشسته باشد و کسی تلاوتش نکند.
