مدت ترک گناه برای مصونیت
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: گناه،
توبه، مصونیت.
پرسش: تا چه مدت ترک یک گناه، تضمین میکند که انسان دوباره به آن رجوع نکند
پاسخ: ما به آیه و روایتی در این باره برخورد نکردیم؛ البته در روایات آمده که هر کس چهل روز در تمام کارهایش اخلاص داشته باشد و آنها را برای رضای خداوند انجام دهد، خداوند حکمتش را در قلب او استوار و بر زبانش جاری میسازد.
در ضمن باید به چند نکته نیز توجه داشت:
۱. انسان تا زمانی که در این دنیاست، از گزند آسیبهای
شیطان، در امان نیست. پس هیچگاه نمیتوان خود را مصون از گناه پنداشت.
۲. هیچ گاه نباید از
رحمت خداوند مایوس شد؛ و گناه هر چه تکرار شود، باز باب توبه مفتوح و باز است و همیشه باید به رحمت خداوند امیدوار بود.
تا چه مدت ترک یک گناه و یک عمل زشت اخلاقی تضمین میکند که انسان دوباره به آن رجوع نکند. اینکه بعضیها ۴۰ یا ۲۱ روز ترک یک عمل را کافی برای اینکه انسان دوباره به آن رجوع نکند، میدانند درست است؟ آیا حدیث یا آیهای در این باره داریم؟
برای روشن شدن پاسخ چند نکته را باید متذکر شویم:
در خصوص این سؤال به آیه یا روایتی برخورد نکردهایم؛ البته در مورد آثار عدد چهل در روایات مطالب زیادی آمده که به برخی از آنها که احتمال داده میشود مرتبط با سؤال باشد، اشاره میکنیم:
۱.هیچ بندهای
ایمان به خداوند و یا
ذکر خدا را، چهل
روز خالص نمیکند مگر این که خداوند او را نسبت به
دنیا بی رغبت و بر درد و درمان آن بینا میکند و حکمتش را در قلب او استوار و بر زبانش جاری میسازد.«عَنْ اَبِی جَعْفَرٍ (علیهالسلام) قَالَ مَا اَخْلَصَ الْعَبْدُ الْاِیمَانَ بِاللَّهِ (عَزَّ وَ جَلَّ) اَرْبَعِینَ یَوْماً اَوْ قَالَ مَا اَجْمَلَ عَبْدٌ ذِکْرَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ اَرْبَعِینَ یَوْماً اِلَّا زَهَّدَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِی الدُّنْیَا وَ بَصَّرَهُ دَاءَهَا وَ دَوَاءَهَا فَاَثْبَتَ الْحِکْمَةَ فِی قَلْبِهِ وَ اَنْطَقَ بِهَا لِسَانَه،»
۲. هر که چهل روز،
لقمه حلال بخورد، دل او نورانی میشود.
۳. آدم، پس از هبوط از بهشت و داوود برای ترک اولی، چهل شبانه و روز در حال توبه و انابه بودند.
و موارد دیگر، که بیانگر تاثیر عدد چهل در کمال وجودی، اخلاقی، و محو آثار بد اعمال، در آدمی میباشد.
شکی نیست همانگونه که تکرار یک عمل باعث رسوخ آن در روح و جانش میشود، و به گفتهی عالمان اخلاق، ملکات و صفات ثابت را موجب میشود، ترک عمل نیز در مدت طولانی میتواند ریشههای نفسانی آن عمل را در روح انسان از بین ببرد و باعث شود تا انسان لذت آن گناه را فراموش کند به گونهای که بازگشت دوباره به سوی آن گناه به راحتی صورت نگیرد.
انسان تا زمانی که در این دنیاست، از گزند آسیبهای شیطان، در امان نیست.
قرآن میفرماید:«وَ ما اُبَرِّئُ نَفْسی اِنَّ النَّفْسَ لَاَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ اِلاَّ ما رَحِمَ رَبِّی اِنَّ رَبِّی غَفُورٌ رَحیم؛
نفس، زیاد دستور دهنده به زشتیها است، مگر این که رحمت الاهی، شامل حال انسان شود.»
به همین جهت
ائمه (علیهالسّلام) در پیشگاه ذات حق تعالی عرض میکردند: معبودا مرا یک لحظه به حال خودم وامگذار.
پس هیچگاه نمیتوان خود را مصون از گناه پنداشت.
هیچگاه نباید از رحمت خداوند مأیوس بود.
لذا گناه هر چه تکرار شود، باز باب توبه مفتوح و باز است و همیشه باید به رحمت خداوند امیدوار بود.
«لا تَیْاَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ اِنَّهُ لا یَیْاَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ اِلاَّ الْقَوْمُ الْکافِرُون.»
پایگاه اسلام کوئست، برگرفته از مقاله «مدت ترک گناه برای مصونیت»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۹/۲۳.