هرگونه عملى که صحت آن شرعاً موقوف بر قصد قربت باشد، عبادت محسوب، و ریا در آن موجب بطلان مىشود؛ ولى ساير اعمالى که تحقق آن مشروط به قصد قربت نيست، هر چند با قصد قربت عنوان عبادت پيدا مىکند و ثواب بر او مترتب مىشود، ولى آن عبادتى که ریا مضر به آن است، نمىباشد.
