صفت سلام
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: قرآن، حدیث،
صفات خداوند.
پرسش: سلام به عنوان صفت خداوند در لغت،
قرآن و
حدیث توضیح دهید؟
واژه «سلام (سلامت/ آرامش/ آشتی)»، بر گرفته از «سلم» است که بر مُسالمت و سلامت و آسایش و پیراسته بودن از عیب و کاستی و بیماری دلالت دارد. سلام، یا مصدر ثلاثی مجرّد است و یا مصدر
باب تفعیل. به گفته
ابن منظور، سلام در اصل، سلامت است. گفته می‌شود: «سَلِمَ، یسلم، سلاما و سلامةً» و از این جا اهل علم گفته‌اند: «خدا (که ستایش او شکوهمند است) سلام است؛ زیرا از هر عیب و کاستی و نابودی‌ای که به آفریدگان در می‌رسد، در سلامت است».
اگر مصدر باب تفعیل باشد، از «سلّم، یسلّم، تسلیما و سلاما» آمده و در حقّ خدای والا، به معنای آن است که او سرچشمه سلام (آرامش) است؛ یعنی از ناگواری می‌رهانَد.
برگرفته‌ها از مادّه «سلم»، در قرآن کریم، چهار بار به خدا نسبت داده شده است و مراد از سلام در
آیه شریف «هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ ؛
او خدایی است که خدایی جز او نیست؛ فرمان‌روای بسیار پاک و سلام»، هر یک از دو معنایی که در واژه‌شناسی گذشت، امکان دارد.
اما در آیات شریفِ: «
[بر بهشتیان
] سلام است؛ سخنی از پروردگاری مهربان»
و «گفته شد: ای
نوح! با سلامی از ما، فرود آی»
و «امّا خدا سلام بخشید»، معنای دوم سلام (سلامت) مقصود است و مراد از این آیات، اصل بودنِ خدا برای سلام (سلامت) است، نه وصف ذات الهی به سلام و عاری بودن از عیب و نقص.
حدیث‌نت، برگرفته از مقاله «سلام صفت خداوند» تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۳/۱۳.
