زندگی دنیا
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: زندگی دنیا.
پرسش: چرا زندگی این دنیا برای برخی از افراد خیلی با اهمیت و برای بعضی اهمیتی ندارد؟
پاسخ: دل بستگی به دنیا و لذایذ آن و عدم
دلبستگی، وابسته به
جهان‌بینی و
هدف هر شخص از زندگی دنیوی است و آنان که
همتی عالی و بلند و الهی دارند به زندگی زودگذر و حیوانی دنیا دلبستگی ندارند و استفاده آن‌ها از دنیا برای نیرو گرفتن و انجام وظایف بندگی است.
در پاسخ این سؤال اساسی و بجا مناسب می‌دانم نکاتی را جهت
تنویر ذهن و تبیین بهتر بحث بیان کنم.
۱. عملکرد و رفتار
انسان‌ها غالباً تحت تأثیر
بینش‌ها و
جهان‌بینی آن‌ها قرار دارد و نوعاً انسان‌ها طبق جهان‌بینی و
ایدئولوژی که دارند فعالیت کرده و مسایل زندگی اجتماعی را دنبال می‌کنند.
۲. هر انسانی در زندگی خود
هدفی را دنبال می‌کند و این هدف با توجه به بینش و شناخت انسان‌ها از زندگی مراتب متعددی را پذیرا می‌باشد مثلاً بعضی دنبال
سعادت دنیوی و
اخروی هستند و بعضی هدفشان رسیدن به
مال و
مقام دنیوی است و غیره.
۳.
خداوند انسان‌ها را مختار قرار داده و به آنان
عقل و
شعور عنایت فرموده و راه صحیح و راه باطل را هم از طریق عقل و
وحی بیان نموده است و آنان را با
فلسفه خلقت هم آشنا کرده است.
با توجه به نکات فوق باید عرض کنم که انسان‌ها در انتخاب نهایی و در رابطه با
اندیشه و انتخابشان درباره دنیا به چند گروه تقسیم می‌شوند.
بعضی انسان‌ها با
چشمی بینا به دنیا نگاه نمی‌کنند و از عقل و فهم خدادادی استفاده نکرده و هدفی زودگذر و حیوانی را دنبال کرده و لذا یک حالت گیجی و
سردرگمی و
خواب زدگی دارند و اصلاً توجه نمی‌کنند و نمی‌دانند که از کجا آمده و به کجا می‌روند. و توجهشان در دنیا فقط خوردن و
لذّت بردن و گاهی هم رسیدن به پست و مقام است. و برای رسیدن به لذایذ دنیوی از هیچ کار زشتی فروگذار نیستند و اینها طبق فرمایش قرآن: اولئک کالانعام بل هم اضلّ؛
اینها مثل حیوان بلکه پست‌تر از حیوان هستند.
گروهی از انسان‌ها متوجه زندگی دنیا بوده و سردرگم نیستند ولی اعتقاد دارند که عاقبت این دنیا نیستی و فنا و لذایذ آن روزی از بین می‌رود و هر کس باید تلاش کند تا لذّت بیشتری از دنیا ببرد لذا هرچه می‌توانند غرق در
شهوات شده و از هر راهی
خوشگذرانی و
عیاشی می‌کنند و هدفی جز زندگی خوش دنیایی نداشته و یا اعتقادی به
آخرت ندارند و یا آن‌را جدّی تلقی نمی‌کنند.
گروه سوم اعتقاد دارند که زندگی دنیا گذرا است و دنیا مقدمه‌ای برای آخرت و زندگی ابدی است و هدفشان رسیدن به کمالات عالی معنوی و رسیدن به
سعادت اخروی که
نعمتی بی‌نهایت و زوال ناپذیر است، می‌باشد. اینها هدفی بس بلند داشته و جهان‌بینی الهی دارند و با هدف خلقت کاملاً آشنا شده و
بندگی خدا را سرلوحه کار خود می‌سازند، اگرچه از نعمت‌های پروردگار استفاده می‌کنند و باید هم استفاده کنند ولی آن‌ها هدف نهایی نیست بلکه نعمت‌های دنیا هدفی متوسط و مقدمه‌ای است برای بندگی بیشتر و رسیدن به جوار ملکوتی پروردگار و آرمیدن در
بهشت و رضوان الهی.
با توجه به سه گروه از انسان‌ها باید عرض کنیم که انسان‌هایی که هدفی کوتاه و متوسط را هدف نهایی قرار دادند به زندگی دنیا و لذایذ آن دلخوش بوده و حیات دنیوی برای آنان اهمیت فوق العاده‌ای دارد و این انسان‌ها کسانی هستند که می‌پندارند هرچه هست و نیست همین زندگی چند روزه دنیاست و بعد از اتمام این دنیا دیگر از هیچ چیز خبری نیست، انسان‌هایی
حریص و لذت پرست و
خودخواه و بی مبالات بوده و فقط دنبال تأمین لذایذ زودگذر و ارضای خواهش‌های خود هستند و حتی به خود اجازه نمی‌دهند درباره عظمت و شگفتی‌های عالم خلقت اندیشه کنند و پی به هدفدار بودن آن برده و متوجه لغو نبودن آن گردند.
امّا انسان‌هایی که از عقل و شعور خدادادی خود بهره برده و درباره خلقت، اندیشه و
تفکّر نموده است و خود را از چشمه جوشان و پربرکت وحی سیراب کرده و زانوی شاگردی به محضر
علوم اهل بیت و
ائمه معصومین ـ علیهم‌السلام ـ زده و با معارف بلند
قرآن آشنا گشته است هدفی بس والا و بلند در زندگی دنیوی داشته و دنیا را محل گذر و امتحان تلقی نموده و خود را با استفاده از نعمت‌های دنیوی برای زندگی ابدی آماده می‌کند و
دلبستگی به دنیای فانی ندارد و برای آن تلاش نمی‌کند و اگر استفاده‌ای از آن می‌برد برای رسیدن به
کمالات عالی می‌باشد.
و زندگی دنیا را طبق منطق قرآن
لهو و لعب می‌داند و زندگی واقعی را در زندگی اخروی طلب می‌کند.
و لذا دلخوشی خاصّی به دنیا ندارد و دلبستگی به آن در وجود او نیست.
حضرت امیرالمؤمنین علی ـ علیه السلام ـ در این باره می‌فرمایند: مردم درباره دنیا دو گونه بینش دارند: عده‌ای دنیا را دقیق شناخته و کاملاً به
حقیقت آن آگاهی یافته‌اند. اینها مانند افرادی هستند که از سرزمین خشک و
قحطی زده به سوی منزل سبز و خرم و آباد
سفر می‌کنند و این دنیا را محلی خشک قحطی زده می‌دانند و تمام
همّت آنان این است که از این منزل نامطلوب به سوی مکان خرم و باصفا و فرح بخش به
سلامت گذر کنند و
توشه این سفر را هم آماده می‌کنند.
امّا در مقابل، آن کسی که دنیا را این گونه می‌بیند که با مرگ از جایی سرسبز و خرّم به طرف یک سرزمین خشک و بی‌آب و علف می‌رود، هرگز تن به سختی نمی‌دهد و صرفاً درپی خوشی بیشتر است که تا دوران خوشی سفر به سر نرسیده از آن بهره مند شود.
خلاصه اینکه
دل بستگی به دنیا و لذایذ آن و عدم دلبستگی، وابسته به جهان‌بینی و هدف هر شخص از زندگی دنیوی است و آنان که همتی عالی و بلند و الهی دارند به زندگی زودگذر و حیوانی دنیا دلبستگی ندارند و استفاده آن‌ها از دنیا برای نیرو گرفتن و انجام وظایف بندگی است.
البته اینها به معنای اعراض از دنیا و پشت کردن به آن نیست و انسان‌های
مؤمن باید از نعمت‌های خداوند استفاده کنند ولی هدفشان دنیا نباشد.
قال الله الحکیم:
وَ ما هذِهِ الْحَیاةُ الدُّنْیا إِلاَّ لَهْوٌ وَ لَعِبٌ وَ إِنَّ الدَّارَ الآخِرَةَ لَهِیَ الْحَیَوانُ لَوْ کانُوا یَعْلَمُونَ
زندگی این دنیا جز لهو و لعب نیست و زندگی واقعی، سرای آخرت است اگر می دانستند.
اندیشه قم. [[رده:عدل الهی وتفاوتها]
