تاسوعا و عاشورای حسینی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: تاسوعای حسینی، عاشورای حسینی، شهادت،
امام حسین (علیه‌السلام).
پرسش: تاسوعا و عاشورا به چه معناست و آیا قبل از شهادت امام حسین (علیه‌السلام)، تاسوعا و عاشورا وجود داشت؟
پاسخ: به لحاظ آن‌که حوادث مهم
کربلا در روز نهم و دهم ماه محرم الحرام اتفاق افتاد، این دو روز را برجسته‌تر نموده و به نام تاسوعا و عاشورا یعنی روز نهم و دهم محرم الحرام در
فرهنگ مسلمانان ـ به ویژه
شیعیان ـ از جایگاهی خاص بهره‌مند شد. البته پیش از واقعه کربلا، هم
پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) و هم
حضرت علی (علیه‌السلام) شهادت امام حسین (علیه‌السلام) را در کربلا پیش‌گویی کرده بودند. امام حسین (علیه‌السلام) نیز
شهادت خود را پیش‌گویی کرده، به برخی
پیامبران پیشین نیز شهادت آن حضرت
وحی شده بود.
به لحاظ آن‌که حوادث مهم
کربلا در روز نهم و دهم ماه محرم الحرام اتفاق افتاد، این دو روز را برجسته‌تر نموده و به نام تاسوعا و عاشورا یعنی روز نهم و دهم محرم الحرام در
فرهنگ مسلمانان ـ به ویژه
شیعیان ـ از جایگاهی خاص بهره‌مند شد.
ابن اثیر در کتاب «
النهایه فی غریب الحدیث» می‌گوید: «
عاشورا یک اسم اسلامی است».
همین مطلب را طریحی در «
مجمع البحرین» گفته است.
البته پیش از واقعه کربلا، هم
پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و هم
حضرت علی (علیه‌السلام) شهادت
امام حسین (علیه‌السلام) را در کربلا پیش‌گویی کرده بودند. امام حسین (علیه‌السلام) نیز
شهادت خود را پیش‌گویی کرده، به برخی
پیامبران پیشین نیز شهادت آن حضرت
وحی شده بود.
پس از آن‌که حضرت
امام در کربلا به شهادت رسید،
روز عاشورا میان مردم به روز حزن و اندوه شناخته شد و
شیعیان علی (علیه‌السلام) آن
روز را روز عزا و
عزاداری قرار دادند؛ ازاینرو به نام عاشورای حسینی شهرت یافت.
امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: و اما یوم عاشورا فیوم اصیب فیه الحسین (علیه‌السلام) صریعاً بین اصحابه و اصحابه حوله صرعی عراة؛
عاشورا روزی است که
حسین (علیه‌السلام) میان یارانش کشته شد و بر
زمین افتاد. یاران او نیز پیرامون او به
خاک افتاده و
عریان بودند.
روز نهم
محرم، تاسوعای سال ۶۱ هجری امام حسین و یارانش در محاصره نیروهای دشمن بودند. در این روز دشمن
آب را به روی
اهل بیت امام حسین (علیه‌السلام) و یاران او بسته بود.
این روز به دلیل این‌که بر اهل بیت سخت گذشت و شاید یکی از روزهای بسیار سخت و مصیبت‌بار برای خاندان پیامبر بود، به عنوان
تاسوعای حسینی، مورد توجه شیعیان قرار گرفت.
امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: «تاسوعا روزی است که حسین (علیه‌السلام) و اصحاب او در
کربلا محاصره شدند و سپاه شامیان ضد آنان گرد آمد.
ابن زیاد و
عمر بن سعد از فراهم آمدن آن همه سوار خوشحال شدند و آن روز، حسین (علیه‌السلام) و یارانش را ناتوان شمردند و
یقین کردند دیگر برای او یاوری نخواهد آمد و عراقیان او را پشتیبانی نخواهند کرد».
در مقابل شیعیان، بنی‌امیه و پیروانشان روز عاشورا را
روز جشن و سرور قرار دادند. به تدریج
دشمنان درباره عاشورا احادیثی ساختند تا آن روز را با فضیلت نشان بدهند؛ در حالی که آن روز، روز
غم و اندوه و
مصیبت است. روزی است که بهترین
انسان را کشتند، جگر
رسول خدا را پاره کردند و
زنان و
کودکان پیامبر را به
اسارت بردند، آیا این روز می‌تواند روز مبارکی باشد؟!
امام جعفر صادق (علیه‌السلام) در همین باره می‌فرماید:
بنی‌امیه و همراهان آنان از شامیان، نذر کردند که اگر امام حسین کشته شد و به سپاهیان (بنی‌امیه) آسیبی نرسید و
حکومت در خاندان
ابوسفیان تثبیت شد،
روز عاشورا را
عید قرار دهند و به شکرانه
پیروزی خود،
روزه بگیرند. این
عمل، به صورت روش و سنتی میان مردم تاکنون ادامه دارد، که ریشه آن از خاندان ابوسفیان است. در این روز، مردم روزه می‌گیرند و با شادی، با خویشان و بستگان خود، رفتار می‌کنند.
ازاینرو در
زیارت عاشورا آمده است:
«اللّهم ان هذا یوم تبرّکت به بنو امیّة وابن آکلة الاکباد».
از جمله روایتی که در متون روایی و تاریخی راه یافته آن است که گفته‌اند: علت نامگذاری روز دهم محرم به
عاشورا آن است که ده نفر از
پیامبران به ده
کرامت در این روز مورد گرامی‌داشت الهی قرار گرفته‌اند،
در حالی که این سخن صحیح نیست.
ابن درید می‌گوید: «عاشورا یک
اسم اسلامی» است و در دوره
جاهلیت به این نام معروف نبود.
شیخ عباس قمی با اشاره به همین
حدیث به نقل از نویسنده «
شفاء الصدور» می‌گوید: بنی‌امیه روز عاشورا را مبارک می‌دانستند. در این روز برای خود خرید می‌کردند و خرید را در آن روز
سنت کرده بودند. آنان در این روز مراسم عید بر پا می‌کردند، آن
روز را
روزه می‌گرفتند و در آن روز طلب حوائج را
مستحب می‌دانستند؛ برای همین درباره روز عاشورا فضایل و مناقبی ساخته‌اند و حتی دعایی هم درباره آن درست کرده‌اند که اولش این است: «یا قابل توبة آدم یوم عاشورا، یا رافع ادریس الی السماء یوم عاشورا، یا مسکّن السفینة یوم عاشورا یا غیاث ابراهیم من النار یوم عاشورا». این‌ها را ساخته‌اند تا امر مشتبه شود. آنان در سخن‌رانی‌های خود می‌گویند: هر نبیّ وسیله و شرفی دارد و در روز عاشورا این شرف زیاد می‌شود، مانند خاموش کردن
آتش نمرود برای
ابراهیم، قرار گرفتن
سفینه نوح کوه جودی، غرق ساختن
فرعون در
دریا و نجات
حضرت موسی از دست
فرعون، نجات
حضرت عیسی از دست
یهودیان.
شیخ عباس قمی در ادامه می‌گوید:
شیخ صدوق از
میثم تمار نقل کرده، امت پیامبر،
فرزند پیامبر را می‌کشند و روز عاشورا که فرزند پیامبر را کشته‌اند، روز مبارک قرار می‌دهند!
راوی می‌گوید: به میثم گفتم: چگونه آن روز را روز مبارک قرار می‌دهند؟ گفت: آنان در فضیلت آن،
حدیث جعل می‌کنند و می‌گویند: روز عاشورا روزی است که
خداوند توبه آدم را پذیرفته با این‌که توبه آدم در
ذی‌الحجه پذیرفته شده است. آنان می‌گویند: در
عاشورا،
یونس از شکم ماهی نجات یافته؛ در حالی که در
ذی‌القعده از شکم ماهی نجات یافته است. می‌گویند: روز عاشورا روزی است که
کشتی نوح کنار کوه جودی قرار گرفت؛ در حالی که روز هیجدهم ذی‌الحجه قرار گرفت. آنان می‌گویند: روز عاشورا دریا برای
موسی شکافته شد؛ در حالی که در
ربیع الاول شکافته شده بود.
حضرت
امام رضا (علیه‌السلام) می‌فرماید: «کسی که در روز عاشورا از انجام کارهای مورد نیاز خویش پرهیز نماید، خداوند، حوائج
دنیا و آخرت او را برآورده کند و کسی که روز عاشورا را، روز حزن و اندوه و
مصیبت و
گریه خود قرار دهد، خداوند
روز قیامت را روز شادی و سرور او گرداند و چشمش با دیدن ما در
بهشت، روشن گردد.
سایت حوزه نت، برگرفته از مقاله «تاسوعا و عاشورای حسینی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۰۸/۰۷.
