• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مقام رب

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



کلیدواژه: مقام رب، ربوبیت ، صفات کریمه، رحمت ، عذاب .
پرسش: منظور از مقام رب در آیات قرآن چیست؟
پاسخ:



کلمه «مقام» در قرآن کریم به تناسب، در آیات مختلف آمده؛ اما در دو آیه به «رب» اضافه شده است:« وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ... »؛ « وَ لِمَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ جَنَّتانِ ».


قبل از هر سخنی باید گفت: کلمه «مقام» اسم مکان است و منظور از آن مکانی است که در آن جسمی از اجسام بایستد. اصل در معنای کلمه مقام این است؛ چنان‌که اسم زمان و مصدر میمی نیز معنای اصلی آن است؛ اما بسیار اتفاق می‌افتد که صفات و احوال چیزی مجازاً، محل و قرارگاه آن چیز اعتبار می‌شود و به آن صفات و احوال، مقام و منزلت اطلاق می‌شود؛ مانند آیه‌ای که در مورد شهادت می‌فرماید:« فَآخَرانِ یَقُومانِ مَقامَهُما »؛ دو شاهد دیگر از کسانی که بر آنها ستم و خیانت شده و نزدیک‌تر به میت‌اند (یعنی از وارثان میت هر چند مدعی هستند) به جای آنها می‌ایستند.
همچنین قول ملائکه که گفتند:« وَ ما مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقامٌ مَعْلُومٌ »؛ و هر یک از فرشتگان می‌گویند:ما مقام معلومی داریم.
بدیهی است که در این موارد کلمه مقام نه اسم مکان واقعی است و نه اسم زمان و نه مصدر میمی؛ بلکه همان‌طور که گفتیم صفات، از باب عنایت و مجاز، محل استقرار و مکان فرض شده است.


در آیه مورد بحث هم مقام خدای تعالی به همین معناست؛ یعنی صفت ربوبیت و سایر صفات کریمه او؛ مانند علم ، قدرت ، قهر، رحمت و غضب که از لوازم ربوبیت اوست، مقام اوست که در آیات « ...وَ لا تَطْغَوْا فِیهِ فَیَحِلَّ عَلَیْکُمْ غَضَبِی وَ مَنْ یَحْلِلْ عَلَیْهِ غَضَبِی فَقَدْ هَوی‌ وَ إِنِّی لَغَفَّارٌ لِمَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً ثُمَّ اهْتَدی »، و « نَبِّئْ عِبادِی أَنِّی أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِیمُ وَ أَنَّ عَذابِی هُوَ الْعَذابُ الْأَلِیمُ ». مقام خود را به بندگانش اعلام می‌دارد.


بنابراین، مقام خدای تعالی که بندگان خود را از آن می‌ترساند، همان مرحله ربوبیت اوست که مبدأ رحمت و عذاب است. رحمت و مغفرت نسبت به کسانی که ایمان آورده و تقوا پیشه کنند؛ عذاب سخت و عقاب شدید، نسبت به کسانی که آیات او را تکذیب نموده و نافرمانیش کنند.

۴.۱ - دیدگاه برخی مفسران

البته برخی از مفسران می‌گویند: مراد از «مقام رب»، مقام پروردگار در قیامت است، آن هنگامی‌که انسان در محضر او می‌ایستد و خداوند از اعمال او سؤال می‌کند.
[۹] اندلسی ابوحیان، محمد بن یوسف، البحر المحیط فی التفسیر، ج‌ ۱۰ ؟؟؟، ص ۴۰۱، دار الفکر، بیروت، ۱۴۲۰ ق.



۱. نازعات (۷۹)، آیه ۴۰.    
۲. رحمن (۵۵)، آیه ۴۶.    
۳. مائده (۵)، آیه ۱۰۷.    
۴. صافات (۳۷)، آیه ۱۶۴.    
۵. طه (۲۰)، آیه ۸۱ ۸۲؛ «... و در آن طغیان نکنید، که غضب من بر شما وارد شود و هر کس غضبم بر او وارد شود، سقوب می‌کند! و من هر که را توبه کند، و ایمان آورد و عمل صالح انجام دهد، سپس هدایت شود، می‌آمرزم!    
۶. حجر (۱۵)، آیه ۴۹ ۵۰؛ « بندگانم را آگاه کن که من بخشنده مهربانم! و (اینکه) عذاب و کیفر من، همان عذاب دردناک است».    
۷. طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج‌ ۲۰، ص ۱۹۳، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ ق.    
۸. آلوسی، سیدمحمود، روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، ج ‌۱۵، ص ۲۳۷، دارالکتب العلمیه، بیروت، چاپ اول، ۱۴۱۵ ق.    
۹. اندلسی ابوحیان، محمد بن یوسف، البحر المحیط فی التفسیر، ج‌ ۱۰ ؟؟؟، ص ۴۰۱، دار الفکر، بیروت، ۱۴۲۰ ق.



پایگاه اسلام کوئیست.    


رده‌های این صفحه : تفسیر | قرآن شناسی




جعبه ابزار