انس با همسر
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلید واژه:
انس،
احسان،
محبتپرسش: برای انس و الفت بیشتر با همسر چه باید کرد؟
پاسخ: انس و الفت با همسر، در گرو رعایت اموری است:
امام علی علیه‌السلام می‌فرماید: «خوش رویی، ریسمان مهر و
مودّت است».
هر یک از زن و شوهر باید همسر خود را به نامی صدا کند که بیشتر دوست دارد.
پیامبر اکرم صلوات‌الله‌علیه می‌فرماید: «سه چیز است که دوستی
مسلمان را با مسلمان دیگر، خالص می‌کند:
الف) هنگامی که او را ملاقات می کند، با خوش رویی با وی برخورد نماید.
ب) زمانی که خواست کنارش بنشیند، برای او جا باز کند.
ج) به بهترین نامی که دوست دارد، او را صدا زند»
احترام به پدر و مادر و خواهر و برادر همسر و توصیه
احسان به آنان، در ازدیاد
محبت، مؤثر است.
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: «وقتی کسی را دوست داری، به او بگو، که این کار موجب ثبات بیشتر محبت، بین شما خواهد بود».
محبت قلبی هر چند لازم است، اما کافی نیست. برای انس و الفت بیشتر باید محبت را اظهار کرد.
پیامبر اکرم صلوات‌الله‌علیه می‌فرماید: «سخن مرد که به همسرش می‌گوید: واقعاً تو را دوست دارم، هرگز از قلبش خارج نخواهد شد».
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: «وقتی شوهر به خانه وارد می‌شود، باید به
خانواده‌اش سلام کند و او را از آمدنش مطّلع سازد».
از آن‌جا که انسان، بنده احسان است، یکی از شیوه‌های تحکیم روابط حسنه و ایجاد الفت، احسان کردن به همسر می‌باشد:
۱) یاری کردن بانوان در کارهای خانه نیز یک نوع احسان است و محبت را بیشتر می‌کند.
۲) یکی از مصادیق احسان،
هدیه دادن است.
امام باقر علیه‌السلام می‌فرماید: «برای یکدیگر هدیه ببرید که هدیه بردن، کینه‌ها را از دل‌ها بیرون می‌برد و
انتقام و
دشمنی و
کینه توزی را برطرف می‌سازد».
۳) زن و شوهر سعی کنند در ولادت‌ها و سالگرد
ازدواج و هفته زن و در بازگشت از مسافرت‌ها هدیه‌ای تقدیم یکدیگر نمایند.
اگر سطح توقع زنان از مردان و بالعکس بیش از حد توان باشد و انتظارات با مقدورات نخواند، محبت و سازش و صفای محیط زندگی، کاهش خواهد یافت. اگر زن و شوهر یکدیگر را درک کنند، همواره سازگاری و صمیمیت حاکم خواهد گشت.
درگیری در خانه معلول عواملی است که بدان اشاره می‌شود:
منشأ اصلی عداوت و درگیری،
خود خواهی است. کسی که به
اسارت خود درآید و بر محور خود بچرخد، هرگز حاضر نمی‌شود
حق را بپذیرد و از حقیقت پیروی نماید. از این رو به رأی و نظر دیگران اهمیتی نمی‌دهد. در این صورت، اختلاف و نزاع طبیعی و قهری است.
امام خمینی(ره) فرمود: «اگر تمامی
انبیا را در یک شهر جمع کنند، کوچک ترین اختلافی با هم پیدا نمی‌کنند، زیرا آن‌ها از دام خود رسته‌اند».
.
در محیط خانه گاهی مردی به دلیل احساس بزرگی و تسلّط بر همسر، توقع سلام کردن دارد و همیشه می‌خواهد حرف خود را به کرسی بنشاند یا زنی به واسطه جمال و هنری که دارد، به خود می‌بالد و بر شوهرش
فخر می‌فروشد و همین امر در بروز فتنه و عداوت، کافی است.
امام علی علیه‌السلام می‌فرماید: «
تکبّر،
بغض و
نفرت مردم را جلب نمی‌کند».
مردسالاری و زن‌سالاری هر دو منشأ اختلاف می‌شوند. باید
ایمان سالاری و انسانیّت در خانه و اجتماع حاکم باشد تا اختلافات به صفر برسد.
یکی از اسباب دشمنی و نزاع، جدل و بگو مگوهای بی فائده است که هدفی جز برتری جویی ندارد. امام علی علیه‌السلام می‌فرماید: «از
مجادله و ستیزه جویی بپرهیزید که این دو، دل‌های برادران دینی را نسبت به یکدیگر مکدّر می‌کنند و بذر
نفاق را پرورش می‌دهد».
ریشه بسیاری درگیری‌ها
خود پسندی است. خوددوستی که از تمایلات طبیعی بشر است، اگر به حد افراط برسد، انسان را به خودپسندی و غرور و بلند پروازی و فزون طلبی و داشتن توقعات نابجا وادار می نماید. امام علی علیه‌السلام می‌فرماید: «از خودپسندی پرهیز کن که با این صفت، نقائص خود را آشکار می‌کنی و دشمنی‌ها را ظاهر می‌سازی».
گاهی نزاع و کشمکش در اثر عدم اطلاع از وظایف و
مسئولیت‌ها است. زن و شوهری که از حدود
اختیارات و مسئولیت‌های خود بی‌اطلاع‌اند، توقعاتی از یکدیگر دارند که با عدم تحقق آن، کدورت ایجاد می‌شود. در محیط کار نیز همین علت، جاری است.
تعاون و همکاری در گرو برخورداری از روحیه گذشت و چشم پوشی و بخشش خطاها و لغزش‌های جزئی است. اگر اعضای یک خانواده در پی یافتن عیوب یکدیگر و بزرگ نمودن آن باشند و در تعقیب آن سخت گیری نمایند، عداوت و دشمنی بین آن‌ها حاکم خواهد شد، از این رو در اوائل ازدواج به دلیل عدم گذشت و
اغماض، قهر و نزاع بیشتر دیده می‌شود. لج و
لجبازی و روحیه عدم گذشت،موجب از بین رفتن پیوندهای دوستی و یگانگی می‌گردد.
شکی نیست که افراد با یکدیگر اختلاف نظر دارند. دو نفر در جهان پیدا نمی‌شود که از لحاظ جسمی و
روحی و فکری یکسان باشند. در صورتی که انسان به رشد اخلاقی نرسیده باشد و به سعه صدر و بلند نظری و تحمل و نرمی و بردباری متصف نشده باشد، آمادگی
اخلاقی برای هضم نقاط اختلاف ندارد. از این رو انتظار دارد دیگران در همه موارد از او پیروی کنند. همین امر، زمینه درگیری را فراهم می‌سازد.
یکی از مهمترین عوامل تصادم‌ها و کشمکش‌های سخت و حوادث خطرناک و ناگوار، توسل به
خشونت است. با این عمل زمام اختیار و کنترل اعصاب از انسان سلب می‌شود. و چه بسا هر خطایی حتی کلمات کفر آمیزی از او سر می‌زند. اما با رفق و مدارا و ترک خشونت، می‌توان از وقوع نزاع و درگیری پیشگیری کرد. رسول خدا صلوات‌الله‌علیه فرمود: «رفق و نرمش با هر چه همراه باشد آن را زینت می‌دهد و از هر چیز جدا شد نازیبایش می‌سازد».
پایگاه شهر سوال
