شائقه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: شائقه، شائفه، مناجات محبین، مفاتیح الجنان.
پرسش: در
مناجات محبین از مناجات خمس عشر در برخی نسخ آمده: «یا مَنْ أَنْوارُ قُدْسِهِ لاَِبْصارِ مُحِبِّیهِ رآئِقَةٌ وَسُبُحاتُ وَجْهِهِ لِقُلُوبِ عارِفیهِ شآئِقَةٌ»، اما در برخی نسخ «شائفة» با فاء آمده نه با قاف. هرکدام از این دو لفظ به چه معناست و کدام نسخه صحیح‌تر و محمل‌تر است؟
پاسخ: این
دعا را مرحوم شیخ عباس قمی در
مفاتیح الجنان از علامه مجلسی نقل کرده و در متن
بحارالانوار «شائقه» ذکر شده است.
شائقه از ریشه شوق به معنای به شوق آورنده و به
آرزو آورنده است،
که به‌عنوان صفتی برای روی خدا (وجه الله) به کار رفته است و معنای دعا طبق این لغت این خواهد بود که: ای آنکه ... سبحات وجه او به شوق آورنده و جذب‌کننده قلبهای
عارفان است.
شائفه از ریشه شوف به معنای جلادهنده و زینت‌بخش و روشنی‌بخش بوده
و طبق این لغت باید دعا را این‌گونه معنا کرد که: آی آنکه سبحات وجه او جلادهنده و روشنی‌بخش قلبهای عارفان است.
بر‌اساس معنای اول سبحات وجه خدا بر قلبهای عارفان وارد شده و آن را جلا داده است؛ اما در معنای دوم روی خدا (وجه الله)
قلبهای عارفان را مشتاق خود کرده است و مجذوب‌کننده و دلبر و دل‌ربای عارفان است.
این دعا (مناجاة المحبین) را شیخ عباس قمی در
مفاتیح الجنان از علامه مجلسی نقل کرده و در متن
بحارالانوار شائقه ذکر شده است.
با‌این‌حال در برخی مفاتیح‌ها شائفه
و در برخی دیگر شائقه ثبت شده است.
از لحاظ معنوی هر دو لغت با تفاوت‌هایی که ذکر شد، قابل بیان و تطبیق است؛ ولی به‌طور کلی
لغت شائقه استعمال بیشتری داشته و از لحاظ نقل نیز ـ همچنان که
ذکر شد ـ در منبع اصلی شائقه ذکر شده است.
پایگاه اسلام کوئست.
