حقوق کافر و مسلمان از دیدگاه اسلام
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه: اسلام، حقوق کافر، حقوق مسلمان.
پرسش: آیا از نظر اسلام حقوق کافر و مسلمان یکسان است؟
پاسخ: از دیدگاه
اسلام حقوق مسلمان با غیر مسلمان در مواردی (مانند حق
حیات،
امنیت و
شغل) یکسان است؛ اما در بعضی موارد برابر نیست که بیشتر به حقوق اجتماعی برمی‌گردد؛ مثل اینکه در جامعه اسلامی غیر
مسلمان نمی‌تواند در مسند
حکومت قرار گیرد («
وَلَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ لِلْکافِرینَ عَلَی الْمُؤْمِنینَ سَبیلاً») یا مرد غیر مسلمان نمی‌تواند با زن مسلمان
ازدواج کند.
از لحاظ حقوق فردی نیز مثلاً غیر مسلمان در قبال قتل مسلمان
قصاص می‌شود، اما مسلمان در قبال قتل غیر مسلمان قصاص نمی‌شود؛ بلکه فقط
دیه می‌پردازد. یا دیه مسلمان با غیر مسلمان یکی نیست. دیه مسلمان هزار دینار و دیه غیر مسلمان هشتصد درهم است.
قرآن کریم و
دین مقدس اسلام به عنوان آخرین و کامل‌ترین دین همیشگی از طرف
خداوند بر
پیامبر اسلام نازل شده است و با تشریع اسلام و
نزول قرآن سایر
ادیان الهی منسوخ شده‌اند. با‌این‌حال دین
مقدس اسلام با غیر مسلمان هم‌زیستی مسالمت‌آمیزی را طالب است. دین اسلام، غیر مسلمان را ابتدا به اهل کتاب و غیر اهل کتاب تقسیم می‌کند و برای هر کدام به عنوان یک جامعه انسانی حقوقی را قائل است؛ گرچه امتیازات اهل کتاب بر غیر اهل کتاب بیشتر است و اگر اهل کتاب در جامعه اسلامی و در میان
مسلمان بخواهند
زندگی کنند و در پناه و کنار اسلام و
مسلمانان قرار می‌گیرند و از
امنیت و آسایش لازم برخوردار می‌شوند که اصطلاحاً این پیمان را «ذمّه» گویند.
قرآن کریم در صورتی از
اهل کتاب در جامعه اسلامی حمایت می‌کند که آنها متعهد شوند، اولاً: به عنوان یک اقلیت سالم دست از هر گونه
جنگ و جدال و
تبلیغ ضد مسلمانان بردارند و ثانیاً: به نشانه
تسلیم و
خضوع به دست خود مبادرت به پرداخت
جزیه بنمایند: «
... حَتَّی یُعْطُوا الْجِزْیَةَ عَن یَدٍ وَهُمْ صَاغِرُونَ».
چنان‌که در فرمان معروف
امام علی (علیه‌السلام) به
مالک اشتر، اهل ذمّه (همانند مسلمانان) در ردیف مالیات‌دهندگان
حکومت اسلامی قرار گرفته و به عضویت جامعه اسلامی درآمده‌اند: «
ومِنْهَا أَهْلُ الْجِزْيَةِ والْخَرَاجِ مِنْ أَهْلِ الذِّمَّةِ ومُسْلِمَةِ النَّاسِ».
در سایه پیمان اهل کتاب با
مسلمانان جامعه اسلامی،
تکالیف متعددی را نسبت به آنها به عهده می‌گیرد:
۱. جان، مسکن، مال فرزندان و ناموس آنها مصون از تعرض است.
۲. عقاید مذهبی این اقلیت‌ها آزاد است و اسلام به زور متعرض آنها نمی‌شود؛ زیرا در
دین اکراهی نیست.
۳. معابد و اماکن مقدسه اهل کتاب مورد احترام
مسلمین است؛ اما فقهای امامیه ساختن معابد را برای اهل کتاب جایز نمی‌دانند، مگر آن‌که سرزمین آنها به
صلح فتح شده باشد که در این صورت تجدید بنا جایز خواهد بود.
۴. اهل ذمه و اهل کتاب (مانند مسلمانان) حق تظلم به مراجع اسلامی را دارند. در این صورت
حکومت اسلامی ملزم به
قضاوت عادلانه یا خودداری از آن خواهد بود:
«
... فَاِنْ جَاءُوکَ فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ اَوْ اَعْرِضْ عَنْهُمْ وَاِنْ تُعْرِضْ عَنْهُمْ فَلَنْ یَضُرُّوکَ شَیْئًا وَاِنْ حَکَمْتَ فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ ...».
۵. از نظر احوال شخصیه (
ازدواج،
طلاق،
ارث و
وصیت) دارای استقلال می‌باشند.
۶. در تمام امور اقتصادی (همچون
مالکیت،
تجارت، کار و
شغل) نوعاً با مسلمانان تفاوتی ندارند و می‌توانند در بازار مسلمین براساس ضوابط اسلامی کسب‌و‌کار نمود و با مسلمین روابط اقتصادی و بازرگانی داشته باشند.
بنابراین
دین مقدس اسلام حقوق اساسی برای اقلیت‌های غیر مسلمان و اهل کتاب به رسمیت شناخته است؛ مثل:
آزادی انجام مراسم دینی، استقلال در احوال شخصیه و تعلیمات دینی و غیره که در این‌گونه مسائل تفاوت چندانی بین آنها و مسلمانان نیست.
اما غیر از اهل کتاب، غیر مسلمانان دیگری نیز هستند؛ یعنی غیر مسلمان، غیر اهل کتاب که
مشرکین و
کفار می‌باشند. اینها نیز به گروه‌هایی از نظر اسلام تقسیم می‌شوند که دو گروه هستند:
آنهایی که در عین کفر و
شرک با مسلمانان عداوت نورزند و پیکار نکنند که در این صورت دستور اسلام این است که با آنها به نیکی و
محبت توأم با قسط و
عدل برخورد و رفتار کنند.
گروهی که با مسلمانان عداوت ورزیدند و به
جنگ و مقابله با آنان پرداختند و از خانه و کاشانه‌شان بیرون راندند. در این صورت از
محبت به آنها نهی نشده است.
کفار و مشرکان چون از نظر عقیدتی سر سازش با مسلمانان ندارند، ولی از بابت اینکه در دین اکراهی نیست،
مسلمانان و
دولت اسلامی حق تعرض به این افراد را ندارد؛ اما اگر مرتکب اعمالی شوند که جهت و جنبه تخریبی و مفسده‌انگیز و ضد اسلامی داشته باشد، برای حکومت اسلامی قابل تحمل نخواهد بود؛ یعنی اگر توطئه کنند و قصد براندازی داشته باشند، حکومت اسلامی با آنها مقابله و مجازات خواهد کرد. در غیر این صورت آنها نیز
حق برخورداری از
اخلاق حسنه، قسط،
عدل اسلامی و حق برخورداری از حقوق انسانی (از قبیل حق
حیات و
امنیت مالی، جانی، مسکن،
شغل و تأمین آنها) را خواهند داشت.
بنابراین از دیدگاه اسلام حقوق مسلمان با غیر مسلمان در مواردی (مانند حق حیات، امنیت و شغل) یکسان است.
اما در بعضی موارد برابر نیست که بیشتر به حقوق اجتماعی برمی‌گردد؛ مثل اینکه در جامعه اسلامی غیر مسلمان نمی‌تواند در مسند حکومت قرار گیرد، «
وَلَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ لِلْکافِرینَ عَلَی الْمُؤْمِنینَ سَبیلاً»
یا مرد غیر مسلمان نمی‌تواند با زن مسلمان ازدواج کند.
از لحاظ حقوق فردی نیز مثلاً غیر مسلمان در قبال قتل مسلمان قصاص می‌شود، اما مسلمان در قبال قتل غیر مسلمان
قصاص نمی‌شود؛ بلکه فقط دیه می‌پردازد. یا دیه
مسلمان با غیر مسلمان یکی نیست. دیه مسلمان هزار دینار و دیه غیر مسلمان هشتصد درهم است.
۱. جعفر سبحانی، مبانی حکومت اسلامی، ج۲، ص۵۱۰، توحید، قم، ۱۳۶۲ش.
۲. سیدمحمد‌هاشمی، حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران، ج۱، تهران، دادگستر، ۱۳۷۸ش.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «حقوق کافر و مسلمان از دیدگاه اسلام»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۸/۰۳/۱۷.
