ادب با آفریدگار، عبارت است از رعایت حرمت حضور او در همه حالات و حرکات و سکنات، آنگونه که شایسته عظمت و بزرگواریِ اوست. این ادب نیز انواع و مراتبی دارد: مرتبه اوّل: ترک محرّمات و انجام دادن واجبات الهی. مرتبه دوم: ترک مکروهات و انجام دادن مستحبّات دینی. مرتبه سوم: پاکسازیِ دل از آنچه غیر خداوند متعال است. با اشاره به همین مرتبه ادب، امام علی (علیهالسّلام) فرمود: «کَفی بِالعَبدِ ادَبا الّا یُشرِکَ فی نِعَمِهِ و اربِهِ غَیرَ رَبِّهِ؛
بنده را ادب، همین بس که در نعمتها و حاجتهایش، کسی را جز پروردگار خویش، شریک نگردانَد. و این سخن امام صادق (علیهالسّلام) نیز به همین مرتبه اشاره دارد: «القَلبُ حَرَمُ اللّهِ؛ فَلا تُسکِن حَرَمَ اللّهِ غَیرَ اللّهِ؛